Chapter 1 บทนำ
1088 คำ
Chapter 1
บทนำ
คฤหาสน์หรูหราตระหง่านโดดเด่นอยู่ตรงหน้าบนเนื้อที่ห้าไร่เศษ ไฟสองฟากข้างถนนที่ทอดยาวเข้าสู่ตัวบ้านส่องสลัวในยามค่ำคืน... วิชัยนั่งนิ่งอยู่หลังพวงมาลัยรถขณะกำลังรอรั้วแบบอัตโนมัติที่กำลังเปิดออกอย่างช้าๆ เขาเหลือบมองกระจกส่องหลัง นายของเขายังคงนั่งหลับตานิ่งอยู่อย่างนั้น ไม่ขยับเลยนับตั้งแต่ออกมาจากบริษัทหลังเสร็จสิ้นการประชุม
บางครั้งวิชัยก็คิด... เขาห่วงอย่างจริงใจ อยากให้นายหาคนดูแลเสียที แต่ใครเล่าจะกล้าพูด เพียงแค่สบสายตาคมกล้าคู่นั้น ก็เหมือนมีพลังงานบางอย่างที่ทำให้หลายคนต้องรีบหลบหน้าอย่างครั่นคร้าม ไม่มีใครกล้าตอแยกับคุณผู้ชายแห่งบ้านชัชวาลมงคล
ลินคอล์นเคลื่อนที่ไปอย่างช้า ๆ และนุ่มนวลตามความใจเย็นของคนขับ... วิชัยคือคนขับรถของบ้านชัชวาลมงคลมานานเกือบจะเท่า ๆ กับอายุของภูดิศ ขับมาตั้งแต่รุ่นพ่อรุ่นแม่ จนถึงทุกวันนี้เขาก็ทำหน้าที่นั้น ทำด้วยความ
เต็มใจที่จะรับใช้เจ้านายแห่งบ้านชัชวาลมงคล
เสียงเปิดประตูรถทำให้คนที่นั่งหลับมาตลอดทางเผยอเปลือกตาขึ้น...เห็นหน้าคนขับรถลอยเด่นและส่งยิ้มมาให้ เป็นอันรู้กัน การเดินทางอันแสนน่าเบื่อนั้นสิ้นสุดแล้ว
"ถึงแล้วครับคุณภูมิ"
มาพร้อมกับมือที่ยื่นมารอรับสูทและกระเป๋า... ภูดิศขยับกายอย่างอ่อนล้า ก่อนยื่นของในมือส่งให้วิชัย
เป็นจังหวะเดียวกัน แสงเดือน แม่บ้านคนสนิทก็ปราดมารับหน้าเจ้านาย คือหน้าที่ของหล่อนดังเช่นทุกวัน แม้จะดึกแค่ไหนก็รอ นั่นคือความเคยชิน
"ส่งมาจ้ะ ฉันถือเข้าไปเอง"
หล่อนยิ้มแป้นให้วิชัย ยื่นมือไปรอรับเสื้อสูทและกระเป๋าเอกสาร หันไปอีกทีก็เห็นเจ้าของแผ่นหลังกว้างภายใต้เชิ๊ตดำเดินนำไปหลายก้าว หล่อนเลิกสนใจวิชัย หอบหิ้วสัมภาระวิ่งตามร่างสูงไป รู้... ว่าที่แรกที่เขาจะไปนั้นคือที่ไหน
"คุณหนูหลับแล้วค่ะ บ่นว่าปวดหัว ป้าเลยให้กินยาพาราไปสองเม็ด"
บอกโดยไม่ต้องถาม แสงเดือนวิ่งตามไปทันจนได้
เดินเคียงข้างเจ้านาย ภายใต้สีหน้าราบเรียบ เขาพยักหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงรับรู้ แต่ก็มีสายตาที่บอกทางอ้อมว่าไม่ต้องตามมา
ภูดิศหยุดยืนอยู่หน้าห้องหนึ่ง เขามีกุญแจเข้าทุกห้องในคฤหาสน์หลังนี้... แสงเดือนยืนรอจนเจ้านายหนุ่มผลักบานประตูเข้าไป ไอเย็นโชยผะแผ่วมากระทบผิวหน้า และสายตาคมกล้าที่เหลือบมองทำให้หล่อนจำต้องหันหลังย้อนกลับ แม้จะอยากรู้ความคืบหน้าในอาการของคุณหนูแห่งบ้านชัชวาลมงคลก็ตาม
เมื่อไร้เงาแสงเดือน...มือใหญ่ดันบานประตูให้ปิดอย่างแผ่วเบาที่สุด แน่นอน...เขาไม่อยากปลุกให้หล่อนตื่น ภายในห้องสีม่วงอ่อนแซมขาว ร่างสูงเดินตรงไปยังเตียงกว้างที่มีคนนอนอยู่บนนั้น เขาเดินไปหยุดอยู่ข้างเตียงขนาดหกฟุต ก่อนจะหย่อนกายนั่งลงบนนั้น ลงน้ำหนักที่คิดว่าเบาที่สุดแล้ว
ภริตานอนตะแคงคุดคู้อยู่ใต้ผ้าห่มอุ่น... บนใบหน้าคมคร้าม รอยยิ้มเล็ก ๆ คลี่ประดับ ในสายตาของเขา สาวน้อยของเขายังคงเป็นเด็กที่ต้องได้รับการปกป้อง แม้คืนวันจะผันผ่าน เขาไม่เคยมองว่าหล่อนเติบโตขึ้นสักนิดเดียว
บนผิวแก้มนุ่มเนียน เขาก้มลงจูบเบา ๆ เพื่อแทนคำบอกลาก่อนนอน... คือสิ่งที่ต้องทำทุกวันหลังกลับมาจากทำงาน ตลอดสิบเจ็ดปีมานี้เขาทำเช่นนั้นทุกวัน ไม่เคยมีสักวันที่จะไม่เข้ามาจูบลา มันคือความเคยชินจนทำเป็นกิจวัตร อย่างที่บอก... หล่อนคือเด็กน้อยในสายตาของเขาเสมอ หล่อนยังไม่บรรลุนิติภาวะ ภริตาคือเด็กในปกครองที่ยังอ่อนต่อโลก เขารักหล่อนอย่างบริสุทธิ์ใจ ไม่มีเรื่องชู้สาวแน่นอน ส่วนลึกร้องบอกแบบนั้น
กลับกัน... เจ้าของแก้มนุ่มหาได้หลับใหล หล่อนรับรู้ทุกอย่างว่าเขาทำอะไร ภายใต้ลมหายใจที่สม่ำเสมอ แท้จริงหล่อนกำลังนอนเกร็งใจเต้นระส่ำ... แปลกเหลือเกินกับจูบนั้น... มันแปลกไปไม่เหมือนสัมผัสจากวันวาน
จริงอยู่... ตลอดสิบเจ็ดปีมานี้เขาทำเช่นนี้เสมอ แต่นั่นหล่อนยังไร้เดียงสา คิดเพียงแค่ว่าคือสัมผัสจากผู้มีพระคุณที่เปรียบเสมือนคนในครอบครัว ไม่เคยคิดเป็นอื่นเลยสักนิด... หากแต่วันนี้ทำไมหล่อนจึงร้อนวูบวาบกับสัมผัสจากริมฝีปากอุ่น ๆ ทั้งใจยังเต้นอย่างรุนแรงอีกด้วย
หรือหล่อนจะโตแล้ว เริ่มมีความรักแบบชายหนุ่มหญิงสาวแล้ว ภริตาเฝ้าถามตัวเองด้วยความว้าวุ่น
เสียงเตือนบางอย่างค่อยทำให้หายใจโล่งขึ้น...ในความมืดสลัว ภูดิศหยิบโทรศัพท์ออกมาเปิดอ่านข้อความ มันถูกส่งมาจากใครบางคน
"ถึงบ้านแล้วใช่มั้ยคะ กู๊ดไนท์นะคะภูมิ"
เขาทำแค่ส่งหน้ายิ้มกลับไป ก่อนจะเก็บโทรศัพท์เข้าที่เดิม..คีติกา..หล่อนคือเพื่อนที่ดี เขาให้หล่อนได้เท่านี้จริง ๆ
เตียงนอนที่เคลื่อนไหวบอกให้รู้ว่าร่างหนัก ๆ กำลังลุกขึ้น...ภริตายังคงนอนนิ่ง หล่อนจะไม่ขยับจนกว่าจะได้ยินเสียงปิดประตู
ไม่นานนักเสียงเปิดปิดประตูก็ดังขึ้น...เมื่อนั้นเสียงผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอกก็ดังตามมา ภริตาพลิกกายนอนหงาย แพขนตางอนยาวกระพริบปริบ ๆ แววตากลมโตเพ่งมองเพดานท่ามกลางความมืดสลัว...หล่อนยังคงเฝ้าถามหาที่มาที่ไปของตัวเอง
รู้ดี...หล่อนไม่ใช่ลูกหลานของตระกูลชัชวาลมงคลอย่างแท้จริง แต่...ไม่มีใครให้คำตอบได้เลย ไม่มีใครยอมบอก หล่อนเป็นใครมาจากไหน
เมื่อรู้ความ หล่อนก็รู้จักและคุ้นเคยกับภูดิศ เขากับหล่อนอายุห่างกันถึงยี่สิบปี ในการรับรู้ เขาคือผู้ปกครองที่มี
พระคุณ เขาคือคนที่เลี้ยงดูหล่อนมาตั้งแต่ยังไม่หย่านม
เหนื่อยเหลือเกินกับการค้นหาอดีตตัวเอง...หล่อนเฝ้าคิดเรื่องเดิม ๆ จนผล็อยหลับไปอีกครั้ง...ในฝัน...หล่อนยังคงถามหาที่มาที่ไปตัวเอง
- ผู้เขียน
