บทที่ 2 คู่กัด
1545 คำ
บทที่ 2
คู่กัด
“น้าอร..น้าอร... น้าอรครับ โธ่เว้ย อะไรวะ”
เมฆาแทบจะเหวี่ยงโทรศัพท์ทิ้ง มันเกิดบ้าอะไรขึ้นวะ?
แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้โทรกลับไปเมืองไทยเพื่อถามให้หายสงสัย เสียงกริ๊งห้องพักของเขาก็ดังขึ้น
สงสัยคนที่บินมาจากเมืองไทยคงมาถึงแล้ว
ติ๊งต๋องๆๆ
“เมฆ..” แค่เมฆาเปิดประตู ก็มีหญิงสาวสวยถลาเข้ามาในอ้อมแขนของเขา
“เอ๊ย เดี๋ยวครับ ๆ เดี๋ยวก่อน เกรช” เมฆพยายามดันหญิงสาวออกจากอ้อมแขน แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะเธอเกาะเขาแน่นยิ่งกว่าปลิง
“ขอกอดหน่อยนะคะ เกรชคิดถึงเมฆที่สุดเลย”
หญิงสาวเอาใบหน้าถูไถกับอกเขา และพยายามจะขยับใบหน้าที่สูงแค่ไหล่เขามาจูบเขา ชายหนุ่มเบี่ยงหน้าหนีก่อนที่เขาจะอดใจไม่ไหว เพราะไม่ใช่พระอิฐพระปูน อีกทั้งยังห่างหายเรื่องอย่างว่ามาพอสมควร
“เกรชครับ ปล่อยผมก่อน” เมฆาใช้แรงดันเธอออก ก่อนจะพากันไปนั่งที่โซฟาในห้องรับแขก เมื่อนั่งลงเธอก็แทบจะนั่งตักเขา
“เกรช นั่งดีๆ แล้วไหนเพื่อนคุณล่ะ” เมฆาถาม เพราะก่อนหน้าเธอโทรมาหาเขาและบอกว่ามาทัวร์ที่ประเทศนี้หลายคน และจะแวะมาเยี่ยมเขาในฐานะเพื่อนเท่านั้น
“หึ เกรชโดยเพื่อนเทอ่ะ พอมันมาถึงที่นี่ก็ชิ่งไปหาแฟนเฉยเลย ทิ้งเกรชอยู่ที่โรงแรมคนเดียว เกรชไม่มีเพื่อนเลยอ่ะ”
“อ้าว แล้วทำไมเพื่อนทำแบบนี้ล่ะ ” เมฆาถามอย่างแปลกใจ
“ช่างมันเถอะ เกรชมีเมฆอยู่ทั้งคนจะกลัวอะไรใช่ไหม เมฆพาเกรชเที่ยวหน่อยนะคะ” เกรชกอดแขนพร้อมกับซบหน้าลงอ่างออดอ้อน
“อ่อ ผมคงพาเกรชเที่ยวได้อยู่นะ แต่คงแค่วันสองวันเท่านั้น”
เมฆพูดกับคนที่เป็นทั้งเพื่อนและแฟนเก่าอย่างใจดี เขากับเกรชคบหากันมาตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยปีหนึ่ง ทั้งคู่เป็นคู่รักที่ทุกคนอิจฉาเพราะทั้งสวยและหล่อ การคบหากันเป็นไปด้วยดี ทั้งคู่ตั้งใจที่จะแต่งงานกันหลังจากที่เรียนจบ
แต่เมื่อเขาเรียนจบ พ่อเลี้ยงพสุธาหรือพ่อเลี้ยงดินพ่อของเขา ก็ส่งให้เขามาเรียนปริญญาโทที่แคนาดา โดยให้สัญญาไว้ว่าถ้าเขาเรียนจบแล้วจะจัดงานแต่งงานระหว่างเขากับเกรชให้ เขาจึงยอมมาเรียนตามที่พ่อต้องการ และก่อนจะมาเรียนก็เกิดเรื่องซะก่อน
พอเขามาเรียนได้ที่แคนาดาได้เพียง 1 ปี ก็ได้ข่าวว่าเกรชแต่งงานไปกับลูกนักการเมืองคนหนึ่ง เขาเสียใจมาก จนแม้เรียนจบก็ไม่ยอมกลับประเทศไทย เขาหางานที่นี่ทำและขาดการติดต่อกันกับเกรช จนเมื่อ ไม่กี่เดือนที่ผ่านมา เกรชได้ติดต่อมาหาเขาและบอกว่าจะมาเที่ยวกับเพื่อนที่นี่เพราะเธอทะเลาะกับสามี เธอกำลังจะเลิกกับเขา และจะมาขอให้เขาเป็นคนพาเที่ยว แม้ว่าเขาไม่อยากจะต้อนรับเมียคนอื่น แต่เมื่อเธอบอกว่าจะมาเยี่ยมในฐานะเพื่อนเก่าเท่านั้น เขาจึงยอมบอกที่อยู่ไป หลังจากนั้นเกรชก็ติดต่อเขาเรื่อยมา และมาหาเขาที่แคนาดาบ่อยขึ้น และขอให้เขาพาเที่ยวอยู่บ่อยครั้ง ครั้งนี้ก็เช่นกัน
“เพื่อนเกรชทิ้งไปแล้ว งั้นเกรชขนของมาพักที่นี่ได้ไหมคะ ห้องก็ดูกว้างขวางดี เกรชมาอยู่ด้วยอีกคนคงไม่เป็นไร” เธอเดินไปดูทั่ว ๆ ห้องอย่างพอใจ
“ผมว่ามันคงไม่ดีเท่าไรนะ แม้ว่าห้องนี้จะกว้าง แต่มันคงทำให้ดูไม่ดีที่เราจะมาพักด้วยกัน” เมฆารีบพูดขึ้นเมื่อได้ยินแบบนั้น ห้องนี้มีห้องนอนห้องเดียวเท่านั้นและเป็นห้องที่บริษัทที่เขาทำงานเช่าให้เขาอยู่อีกด้วย
“จะกลัวอะไรคะ เราบริสุทธิ์ใจซะอย่าง” เธอเดินกลับมาและทำท่าจะเปิดประตูห้องนอน
“เกรช อย่าเปิดนะ” เมฆารีบร้องห้าม แต่คงไม่ทันซะแล้ว
“กรี๊ดดดดดด ไอ้บ้า”
เธอรีบยกมือขึ้นปิดหน้าและร้องออกมา เมื่อเห็นมีอีกคนอยู่ในห้อง
“อะไรของเธอ เงียบ ก่อนที่ห้องข้างๆ จะมาด่า” ชายหนุ่มผิวคล้ำคนหนึ่งเปิดประตูเดินออกมา โดยใส่เพียงกางเกงบอลตัวเดียวเท่านั้น
“นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” เกรชถามขึ้นทันทีที่จำได้
นี่มันนายแทนไท ลูกพี่ลูกน้องของเมฆา นายนี่เป็นตำรวจ ก็ควรอยู่ที่โรงพักสิ แล้วมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง
“นั่งเครื่องบินมาน่ะสิ คงไม่นั่งรถมาหรอกมั้ง” แทนไทตอบกลับแบบกวนๆ ก่อนจะเดินมาที่กลางห้อง
“อี้...ฉันหมายถึงนายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง นี่มันแคนาดานะ ไม่ใช่ทุ่งนาที่นายควรจะอยู่” เธอมองแทนไทตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะท่าเหยียดๆ เธอไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่าทำไมที่เธอมาหาเมฆาที่นี่ จะต้องเจอแทนไททุกครั้ง
“ทุ่งนาบ้านเธอนะสิ ฉันมาราชการน่ะ มาตามจับผู้ร้ายค้ายาเสพติด พวกทำลายชาติ พวกสัตว์นรก มันหนีมาที่นี่” แทนไทตอบ พร้อมกับมองไปที่เกรชอย่างมีความหมาย
“อะไร พูดแบบนี้แล้วมองหน้าฉันหมายความว่ายังไง ฮะ” เกรช ตวาดกลับเมื่อเห็นสายตาของเขา
“เปล๊า.. ก็ อย่ากินปูนร้อนท้องสิ ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรเธอสักหน่อย”
“แก...ไอ้แทน ไอ้....” เกรชกระทืบเท้าพร้อมกับชี้หน้าแทนไทไปด้วย
“อะไรของเธอ ยัยแก้ว” แทนไทก็ตอบกลับไปแบบไม่ยอมเช่นกัน
“ฉันชื่อเกรชย่ะ ไม่ใช่แก้ว” เกรชโมโหมากกว่าเดิมที่โดยแทนไทเรียกด้วยชื่อเก่าของเธอ
“คนอะไร พ่อแม่ตั้งชื่อให้เพราะๆก็ไม่ชอบ ชอบไปเปลี่ยนชื่อซะงั้น ถ้าฉันเป็นพ่อแม่เธอ ฉันคงจะเสียใจมากแน่ ๆ เลยแก้ว”
“ไอ้แทน หยุดนะ มันจะมากไปแล้ว”
เกรชได้ยินชื่อเดิมก็ยิ่งไม่พอใจ เธออุตส่าห์เปลี่ยนชื่อตั้งหลายปีแล้ว ตั้งแต่เข้าไปเรียนในตัวเมือง ไอ้แทนไทมันยังเรียกชื่อเดิมเธออีก แถมยัง ลามปามไปถึงพ่อแม่เธอด้วย เธอจึงโถมตัวเข้าไปเพื่อจะตบ แต่ลืมไปว่าเขาเป็นผู้ชายที่แข็งแกร่งกว่าเธอมาก
“โอ๊ย ปล่อยฉันนะ ไอ้บ้าแทน นายจะหักแขนฉันหรือยัง”
เกรชร้องขึ้นเมื่อแทนไทจับมือข้างที่เธอจะตบเขาไว้ พร้อมกับบีบมือของเธออย่างแรง
“ปล่อยก็ได้ แล้วอย่าคิดจะทำอะไรแบบนี้อีก ฉันไม่ใช่พระเอกในละครของเธอ ที่จะยื่นให้ตบเฉยๆ” แทนไทปล่อยข้อมือของเกรช แล้วชี้หน้าคาดโทษไว้
“ฉันก็ไม่คิดว่านายเป็นพระเอกอยู่แล้ว ผู้ชายอะไรรักแกผู้หญิง”
“ก็ผู้หญิงอย่างเธอมันน่า....”
“หยุด...หยุดทั้งสองคนนั่นแหละ”
เมฆาที่ยืนฟังอยู่นานรีบพูดเพื่อสงบสงคราม ที่มันมักจะเกิดขึ้น ทุกครั้งที่ทั้งสองคนเจอกัน เรียกได้ว่าทั้งคู่เป็นคู่กัดกันมาตลอดเลยก็ว่าได้
“หยุดก็ได้ ชิ” เกรชพูดขึ้นก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ เมฆาเหมือนเดิม
“ฉันก็ไม่อยากจะต่อปากต่อคำให้เหนื่อยหรอก ว่าแต่แกตกลงเอาไง จะกลับไทยพร้อมฉันไหม”
แทนไทเดินไปชงกาแฟแล้วถือแก้วกาแฟมานั่งลงที่ตรงข้าม ทั้งที่ร่างกายส่วนบนเปลือยเปล่า ส่วนล่างมีเพียงกางเกงบอลตัวเดียว
“กลับสิ ฉันจะกลับไปจัดการทุกอย่างเอง”
เมฆาพูดขึ้นกับคนที่เป็นทั้งลูกพี่ลูกน้องและเพื่อนของเขา
“เมฆจะกลับไทยเหรอคะ เมื่อไรค่ะ”
เกรชถามอย่างแปลกใจ เธอคิดว่าเขาจะตั้งหลักที่นี่ซะอีก
“ครับ ผมจะต้องกลับไปจัดการอะไรนิดหน่อย แล้วอาจจะกลับมาทำงานที่นี่ต่อ” เมฆาหันกลับไปตอบแฟนเก่า
“ทำไมต้องมาทำงานที่นี่อีกค่ะ ไร่ที่โน่นก็เยอะแยะ เดี๋ยวถ้าเมฆ ไม่กลับไป พวกเห็บหมัดแถวนี้อาจจะยึดไปหมดก็ได้นะคะ”
เกรชพูดขึ้นเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้ และลอยหน้าลอยตาเบะปากใส่แทนไท
“หมายความว่ายังไงยัยเกรช เธอว่าฉันเป็นเห็บหมัดเหรอ”
แทนไทพูดชักสีหน้าใส่เกรช แต่เธอก็ยิ่งลอยหน้าลอยตาตอบ
“เปล๊า.. ก็ อย่ากินปูนร้อนท้องสิ ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรนายสักหน่อย”
“เธอ...” แทนไทเดือดขึ้นมาเมื่อเกรชเอาคำพูดของเขามาย้อนคืน
“หยุด!!!!!......” เป็นอีกครั้งที่เมฆาต้องห้ามศึกน้ำลาย
- ผู้เขียน
