บทที่ 10 แก้แค้นสิบปีก็ยังไม่สาย...จริงเหรอ
2111 คำ
บทที่ 10
แก้แค้นสิบปีก็ยังไม่สาย...จริงเหรอ
ตอนค่ำ
วันนี้ไร่โชคอนันต์จัดงานเลี้ยงอย่างใหญ่โต ทั้งงานเลี้ยงแต่งงานของเจ้าของไร่ ลูกชายเจ้าของไร่และผู้จัดการไร่ แถมการเลี้ยงต้อนรับการกลับมาของเมฆาด้วย พ่อเลี้ยงพสุธาจึงประกาศให้พรุ่งนี้เป็นวันหยุดของไร่
“ทุกคน วันนี้กินดื่มให้เต็มที่ พรุ่งนี้พ่อเลี้ยงให้เป็นวันหยุดของพวกเรา อย่างนี้ต้องฉลองๆ” แมนขึ้นไปยืนบนเวทีเล็กๆ แล้วแย่งไมค์มาจากนักร้องเพื่อประกาศให้ทุกคนได้รู้ จึงได้รับเสียงปรบมืออย่างล้นหลาม
“เย้ๆๆ ฉลองๆ พรุ่งนี้วันหยุดๆๆ” ทุกคนส่งเสียงกันอย่างสนุกสนาน
“แต่มีข้อแม้นะทุกคน ถ้าดื่มกินจนเมาแล้วมีเรื่องชกต่อยกัน งานจะจบลงทันที เพราะอย่างนั้นเพื่อความสนุกของพวกเราในคืนนี้ ห้ามพวกเรามีเรื่องกันอย่างเด็ดขาด ถ้าใครมีเรื่องจะถูกลงโทษด้วยการให้ไปช่วยงาน ป้าแก้วในครัว 3 วัน เข้าใจกันแล้วใช่ไหมทุกคน”
“เข้าใจแล้ว เราจะไม่ยอมไปช่วยงานป้าแก้วในครัวเด็ดขาด 555”
“ทำไมย่ะ ไปช่วยงานในครัวแล้วจะเป็นอะไร ดีซะอีกได้กินข้าวก่อนใครๆ เลยนะ” ป้าแก้วลุกขึ้นยืนค้ำเอวถามเมื่อถูกพาดพิง
“ มันก็ดีอยู่หรอกนะถ้าหากป้าจะไม่บ่นตลอดเวลาน่ะ 5555555”
คนงานคนหนึ่งตอบกลับป้าแก้วเสียงดัง และมีคนปรบมือเห็นด้วยแทบจะทุกคน
“เป็นอะไรวะเมฆ ฉันเห็นนายเกายุกยิกตลอดเวลา”
แทนไทที่นั่งอยู่วงเดียวกันกับเมฆา วายุ และเดชา อดที่จะถามขึ้นไม่ได้ เมื่อเห็นเมฆาเกาตามตัวอยู่ตลอดเวลา
“ไม่เกาได้ไง แกดูนี่สิ” พูดจบเมฆก็เลิกเสื้อยืดสีขาวขึ้นให้เพื่อนเห็นข้างในที่มีรอยผื่นแดงเต็มไปหมด
“อะไรวะ แกแพ้อะไรเนี่ย” เดชาเพื่อนอีกคนอดที่จะถามไม่ได้
“แพ้อะไรล่ะ ฉันโดนยัยดาวเล่นงานน่ะสิ ยัยนั่นเล่นเอาหมามุ่ยใส่ไว้ในผ้าเช็ดตัวของฉัน นี่ขนาดอาบน้ำหลายรอบแล้วนะ ยังไม่หายคันเลย”
เมฆาพูดพร้อมกับจ้องอย่างอาฆาตไปที่เพียงดาวที่นั่งอยู่กับลูกๆ และแม่เลี้ยงอรอินทร์ พร้อมกับครูขวัญใจเพื่อนของเพียงดาวและเป็นแฟนของแทนไท
“แกอย่ามาใส่ร้ายน้องดาวของฉันนะโว้ย” เดชาพูดขึ้นเสียงดัง
“เดี๋ยวกูถีบเลยนี่ไอ้เดชา พูดอะไรหัดเกรงใจกูบ้างซิวะ วันนี้กูเพิ่งจะแต่งงานกับเพียงดาวนะโว้ย” เมฆารู้สึกขัดใจมากกับการเรียกเพียงดาวของ เดชาจึงยกเท้าขึ้นทำท่าจะถีบเพื่อนจริงๆ
“ทำไม หึงหรือไง ไหนว่าไม่ได้รักเขา ถูกบังคับให้แต่งงาน แล้วจะหึงทำไมวะ”เดชาพูดพร้อมกับขยับไปอยู่ข้างหลังวายุ
“ไม่ได้หึงโว้ย แต่ศักดิ์ศรีน่ะ แกเข้าใจคำว่าศักดิ์ศรีไหม ถ้าคิดจะเป็นเพื่อนกันต่อ ห้ามเรียกเพียงดาวแบบนั้นอีกนะมึง”
“เอ่อ แต่วันนี้กูจะกินให้เมาเพื่อลืมเธอเลย กูอุตส่าห์เฝ้ารักเฝ้ารอมาตั้งหลายปี อยู่ ๆ มึงก็มาตัดหน้าไปเฉยเลย เสียใจว่ะ” เดชาพูดพร้อมกับยกเหล้าขึ้นดื่มทันที
“ว่าแต่แน่ใจได้ไงว่าหมามุ่ยเป็นฝีมือของน้องสาวฉัน” วายุถามขึ้น
ตอนนี้เขาแต่งงานออกไปกับลูกสาวเจ้าของไร่เล็กๆ ในอำเภอหนึ่ง เขาต้องทุ่มเทอย่างมากในการพิสูจน์ตัวเองให้พ่อเลี้ยงแสนทวี พ่อตาของเขาเห็นความสามารถ จนตอนนี้ไร่แสนทวีก็ขยายออกไปเป็นไร่ที่ใหญ่ขึ้นจากเดิมมาก จนพ่อเลี้ยงแสนทวียอมรับในตัวเขา
“ไม่ใช่ยัยดาวแล้วจะเป็นใครไปได้วะ ยัยนั่นแสบจะตาย โตมายัง ไม่หายนิสัยแสบๆ แบบเดิมอีก แบบนี้มันน่าจัดการให้เด็ดขาด”
เมฆายังพูดไปเกาไปพร้อมกับจ้องไปที่เพียงดาวด้วย
“แกก็รู้ว่าไม่ใช่ดาว ใช่ไหมอ่ำ แมน” เป็นแทนไทที่ถามแมนกับอ่ำที่นั่งอยู่ใกล้ขึ้นแบบไม่ให้ตั้งตัว
“ใช่..ใช่ครับคุณแทน ไม่ใช่คุณดาวแน่นอนครับ” ทั้งอ่ำและแมนแทบสำลักเหล้าออกมา เมื่อจู่ ๆ ก็ถูกถามแบบนั้น แต่ทั้งสองก็พยักหน้าและตอบรับพร้อมกัน
“งั้นเป็นใครล่ะ ในห้องนั้นก็มีแค่ฉันกับดาว แล้วก็..... เอ๊ย เป็นไปไม่ได้” เมฆาตอบเพื่อนไปนึกไป ก่อนจะร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อ คิดอะไรขึ้นมาได้
“555555 เป็นไปได้สิ ใช่ไหมอ่ำ ใช่ไหมแมน” แทนไทหัวเราะขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อน พร้อมกับถามแมนและอ่ำที่หน้าซีดเผือดลง
“ใช่ไหมอ่ำ แมน” คราวนี้เป็นวายุที่ถามพร้อมกับกดไหล่ของอ่ำไว้ด้วย ส่วนแมนถูกแทนไทใช้แขนพาดไหล่ไว้เหมือนกัน
“อ่อ / คุณแทนครับ ปล่อยพวกผมไปเถอะครับ ผมขอร้อง”
ทั้งอ่ำและแมนยกมือขึ้นไหว้แทนไทกับวายุให้ปล่อยพวกเขาไป
“นี่แสดงว่ายัยดาวใช้พวกแกให้แกล้งฉันเหรอ ไอ้อ่ำ ไอ้แมน”
เมฆาเห็นสีหน้าของอ่ำกับแมนก็คิดว่าเพียงดาวเป็นคนใช้ให้ทั้งสองคนนี้มาแกล้งเขา
“ไม่ใช่ครับ ไม่ใช่คุณดาวครับ” ทั้งสองรีบตอบออกมาพร้อมกัน
“ไม่ใช่ดาว งั้นแสดงว่าเป็นเด็กแสบสองคนนั้น” เมฆาถามขึ้นอย่างแปลกใจและเริ่มเอะใจเมื่อเห็นเวหากับอิงฟ้าหันมายิ้มและยักคิ้วให้เขา
“ครับ” ทั้งอ่ำและแมนจำใจพยักหน้าตอบตามจริง
“แสบจริงๆ แบบนี้ต้องจัดการขั้นเด็ดขาดแล้ว” เมฆาพูดพร้อมกับลุกขึ้นจะเดินไปหาสามคนแม่ลูกที่นั่งหัวเราะให้กัน
“แกจะไปไหน / นั่งลงก่อน”
ทั้งแทนไทและเดชาร้องห้ามขึ้นพร้อมกันและช่วยกันดึงเมฆาไว้ แต่วายุยังนั่งดื่มต่ออย่างไม่ใส่ใจ
“ทำไมวะ” เมฆาถามอย่างหัวเสียเมื่อถูกดึงให้กลับมานั่งที่เดิม
“แกมองดูรอบๆ สิ นั่นน่ะองครักษ์พิทักษ์สองแฝดทั้งนั้น ถ้าแกพรวดพราดเข้าไป แกจะโดนเล่นงานหนักกว่าเดิมแน่ แล้วฉันก็จะต้องถูก ครูขวัญโกรธไปด้วย แกใจเย็นๆ ก่อนนะเมฆ” แทนไทรีบบอกเพื่อน
“แต่เด็กแสบนั่น...” เมฆาดูเหมือนจะยังไม่พอใจอยู่
“สิบปีแก้แค้นก็ยังไม่สาย แกท่องไว้ สิบปีแก้แค้นก็ยังได้ อดทนหน่อยเพื่อน ตอนนี้แกกำลังเสียเปรียบ” เดชารีบบอกเพื่อนให้ใจเย็นลง
“ก็ได้ แก้แค้นสิบปีก็ยังไม่สาย แต่ฉันจะไม่รอจนสิบปีหรอกนะ บอกไว้ก่อน หึ” พูดจบเมฆาก็ยกเหล้าขึ้นดื่ม
แทนไท เดชา วายุ รวมทั้งแมนและอ่ำ ก็สบตากันและยิ้มมุมปากด้วยความขบขันกับท่าทางของเมฆา ทุกคนลงความเห็นไปในทางเดียวกันว่า
.....ไม่มีทางที่เมฆาจะแก้แค้นได้สำเร็จ
หลังจากนั้นหนุ่มๆ ก็พากันดื่มต่อ โดยแมนและอ่ำไปหาคาลามาย์ มาทาให้เจ้านายเพื่อชดเชยความผิด
⋲
อีกฝั่ง
“เวหา อิงฟ้า กินข้าวเสร็จแล้วไปอาบน้ำนอนได้แล้วนะจ๊ะ เด็กๆ ทุกคนด้วยนะ พรุ่งนี้จะต้องไปโรงเรียนแต่เช้า”
เพียงดาวบอกกับลูกทั้งสองพร้อมกับเด็กๆ ลูกคนงานอีกหลายคนที่มานั่งล้อมวงทานข้าวด้วยกัน เมื่อเห็นว่าตอนนี้เกือบจะสองทุ่มแล้ว
“อ้าว ไหนน้าแมนบอกว่าพรุ่งนี้เป็นวันหยุดนี่ครับแม่” เวหาที่มี น่องไก่ทอดอยู่ในปาก ยอมดึงไก่ออกเมื่อจะได้ถามแม่ได้
“ใช่ค่า เมื่อกี้น้าแมนบอกว่าพรุ่งนี้เป็นวันหยุดจริงๆ นะคะ ใช่ไหมพวกเรา ใช่ไหมคะย่าอรขา” อิงฟ้าที่นั่งอยู่ข้างๆ อรอินทร์พยักหน้ารับรัวๆและถามเพื่อนๆ รวมทั้งย่าอรขึ้น
“ใช่ค่ะ / ใช่ครับ” เด็กๆ สิบกว่าคนพยักหน้าและขานรับพร้อมกัน
“เอ่อ...” อรอินทร์เห็นสายตาแป๋วแหว๋วของอิงฟ้าแล้วพูดไม่ออก
เพียงดาวส่ายหัวให้กับการออดอ้อนของลูกสาวแล้วตอบไปว่า
“ใช่ค่ะ พรุ่งนี้เป็นวันหยุดของคนงานในไร่ แต่ไม่ใช่วันหยุดโรงเรียนของเด็กๆ นะจ๊ะ เด็กๆ ต้องไปโรงเรียนเหมือนเดิม”
“อ้าว..แบบนี้ก็ไม่ยุติธรรมสิคะ ผู้ใหญ่ได้หยุดงาน แต่เด็กๆ ต้องไปโรงเรียน” อิงฟ้าร้องคัดค้านขึ้นมาทันที
“ใช่ครับ ปู่ดินเคยบอกว่าจะทำอะไรต้องให้ทำแบบยุติธรรม ไม่ให้ลำเอียง เวหาจำได้ครับ” เวหาพยักหน้ารัวๆ ตามน้องสาวฝาแฝด
ทั้งเพียงดาว ขวัญใจ แม้แต่แม่เลี้ยงอรอินทร์ก็อดยิ้มกับความฉลาดแกมโกงของเด็กทั้งสองไม่ได้
“ถ้าอย่างนั้นวันเสาร์ที่คนงานยังทำงานอยู่ แต่เด็กๆ ได้หยุดเรียน ก็คงไม่ยุติธรรมใช่ไหม งั้นแม่จะให้ลูกกับเพื่อนๆ หยุดเรียนพรุ่งนี้ก็ได้นะเพื่อความยุติธรรม แต่...” เพียงดาวยิ้มก่อนจะพูด และหยุดพูดเมื่อสายตาเกือบยี่สิบคู่จ้องมาที่เธออย่างมีความหวัง เธอกำลังรอให้ทุกคนถาม
“แต่อะไรครับ / คะ” ทุกคนถามขึ้นพร้อมๆ กันอย่างไม่ได้นัดหมาย
นั่นไง ถามจนได้ ทุกคนที่นั่งล้อมวงอยู่อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้
“แต่ทุกวันเสาร์ เด็กๆ จะต้องเรียนพิเศษเพิ่มอีกหนึ่งวัน เพื่อจะได้เหมือนกันกับผู้ใหญ่ที่ต้องทำงานในวันเสาร์ แล้วทุกคนจะได้หยุดแค่ใน วันอาทิตย์เหมือนๆ กัน ดีไหม”
“ไม่ดีครับ / ไม่ดีค่ะ”
ทุกคนส่ายหัวพร้อมกันเมื่อได้ยินเงื่อนไขของเพียงดาว เพราะจะทำให้วันหยุดของพวกเขาหายไปหนึ่งวัน และการเรียนพิเศษก็ไม่สนุกเลย
“ทำไมคะ เวหากับอิงฟ้า ไม่อยากไปเรียนการพิเศษกับตาเดชกับ ยายแก้วเหรอลูก” เพียงดาวหันมาถามหัวโจกทั้งสองคน ถ้าจัดการเวหากับอิงฟ้าได้ เด็กๆ คนอื่นก็ไม่มีปัญหา
“ชอบครับ แต่เรียนเดือนละครั้งเหมือนเดิมดีกว่า” เวหามองไปที่ ตาเดชที่นั่งอยู่กับปู่ดินแล้วตอบกลับมา
“อิงฟ้าก็ชอบค่ะ แต่ชอบไปเก็บส้มกับองุ่นในสวนมากกว่า ยายแก้วชอบให้นั่งพับเพรียบนานๆ อิงฟ้าปวดขาม๊ากมากค่ะแม่ดาว”
“55555 ถ้าอย่างนั้น รีบกิน รีบไปอาบน้ำนอนได้แล้ว พรุ่งนี้ 7 โมง ทุกคนจะได้มาขึ้นรถไปโรงเรียนพร้อมกัน” เพียงดาวสรุปทันที
“ครับ / ค่า” ทุกคนขานรับอย่างพร้อมเพรียงและกินอาหารต่อ
หลังจากเด็กกินข้าวเสร็จก็แยกย้ายกันไปอาบน้ำนอนแต่โดยดี เพราะไม่อยากเรียนพิเศษทุกวันเสาร์
“พี่สายใจไปกันเถอะค่ะ อิงฟ้าง่วงแล้ว” อิงฟ้าลุกขึ้นและเดินไปจูงมือพี่เลี้ยงของตัวเองเพื่อจะได้ไปนอน
สายใจเป็นลูกของป้ามล แม่บ้านเก่าแก่ของที่นี่ ที่เพียงดาวให้มาช่วยเลี้ยงลูกๆ ของเธอตั้งแต่ต้น เพราะตอนนั้นเธอทั้งเรียน ทั้งเลี้ยงลูกทีเดียวสองคน จึงจำเป็นจะต้องมีพี่เลี้ยงเด็กๆ ตอนนี้สายใจอายุ 20 ปี และเรียนจบ ม. 6 ทาง กศน แล้ว เพียงดาวตั้งใจว่าจะส่งเสียให้สายใจได้เรียนในระดับปริญญาตรีในสาขาที่สายใจอยากจะเรียน ซึ่งก็คือครูอนุบาล เพราะเธอคิดว่าในอนาคตจะเปิดศูนย์รับเลี้ยงเด็กเล็กฟรี โดยเริ่มจากลูกๆ ของคนงานในไร่ก่อน เพื่อที่จะเป็นการช่วยเหลือคนงานอีกทางหนึ่ง
“เวหาก็ง่วงแล้วครับ เราไปอาบน้ำนอนกันเถอะ” เวหาก็ลุกขึ้นไปจับมืออีกข้างของสายใจไว้
“ก่อนไปต้องทำยังไงก่อนคะ เวหา อิงฟ้า” เพียงดาวรีบถามขึ้นเมื่อเห็นว่าเด็กๆ เหมือนจะลืมอะไรบางอย่าง
ฟอด / ฟอด
“ราตรีสวัสดิ์นะครับแม่ ย่าอร” เวหาพูดขึ้น
“ราตรีสวัสดิ์ค่าย่าอร แม่ดาว” อิงฟ้าก็ไม่ยอมแพ้
ทั้งสองเดินเข้ามากอดและหอมแก้มเพียงดาวกับแม่เลี้ยงอรอินทร์คนละที ก่อนจะวิ่งหาพี่เลี้ยง
- ผู้เขียน
