(พีช มึงฟังกูนะ ตอนนี้มึงรีบออกมาจากผู้หญิงคนนั้นเดี๋ยวนี้!) ดิวพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง จริงๆดิวมันก็ไม่เคยพูดเล่นอยู่แล้วล่ะนะ
การที่ดิวมันพูดแบบนี้ฉันรู้สึกไม่ดีก็จริง แต่คนเราต้องมีเหตุผลในการรับฟังสิจริงไหม ทุกอย่างต้องมีสาเหตุ
“ขอเหตุผลดิว”
(มึงออกมาก่อน ตรงนั้นไม่ปลอดภัยสำหรับมึง เชื่อกูพีช แล้วกูจะเล่าทุกอย่างให้มึงฟัง แต่ตอนนี้เวลาไม่มากพอขนาดนั้น) ด้วยน้ำเสียงที่จริงจังของดิว ทำให้ฉันต้องเก็บความสงสัยที่มีเอาไว้ จากนั้นฉันก็คว้ากระเป๋าสะพายของตัวเองลุกขึ้นเดินไปทางประตู
แต่ประตูมันเปิดไม่ออก!
“เปิดประตูไม่ได้อ่ะดิว” ตอนนี้ฉันเริ่มใจไม่ดีขึ้นมาเรื่อยๆแล้วล่ะ
(กูกับไอ้บูมกำลังตามไป ระวังตัวเอง…) ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ฟังดิวพูดจบ โทรศัพท์มือถือของฉันก็หลุดออกจากมือฉันเสียก่อน
“คุยกับใครคะน้องพีช แล้วนี่จะไปไหน ไหนว่าจะทานข้าวเป็นเพื่อนพี่ไงจ๊ะ” อาจารย์แก้วกระชากมือถือฉันออกไป แล
