“ส่งพีชแค่นี้ก็พอค่ะ พีชไม่อยากเป็นจุดสนใจ ขอบคุณนะคะ” ฉันกดกระจกลงหลังจากที่บอดี้การ์ดจอดรถเทียบ แล้วหันไปบอกความต้องการของตัวเอง จากนั้นฉันก็เลี้ยวรถเข้ามหาวิทยาลัย
การขับรถมามหาวิทยาลัยไม่ใช่เรื่องยาก และรู้สึกสบายใจกว่าการรบกวนเพื่อนของไอ้เฮียเสียอีก
จากนี้ฉันจะไปไหนมาไหนด้วยตัวเอง
“ไงเรา” เสียงทุ้มของใครบางคนร้องทักเมื่อฉันเปิดประตูลงจากรถหลังจากที่ฉันขับเข้ามาจอดที่ลานจอดรถของคณะที่ตัวเองเรียน
“คะ?” ฉันหันหน้าไปเผชิญกับเจ้าของเสียงแล้วยิ้มให้เขาเล็กน้อย เมื่อรู้ว่าเขาคือใคร
“ทำไมถึงได้ขับรถมาเองล่ะ” นี่คือประโยคคำถามที่ออกมาจากปากของพี่ฟราน หนุ่มฮอตที่เป็นรุ่นพี่ในคณะของฉัน
“อยากขับเองบ้างค่ะ ไม่อยากพึ่งพี่เฟลม”
“แล้วคนที่ไปเจอที่ทะเลล่ะ ใครหรอ” พี่ฟรานเลิกคิ้วสูง
“ไม่ตอบได้ไหมคะ”
“โอเคไม่ตอบก็ไม่ตอบ แต่หายแล้วใช่ไหมที่ว่าป่วย” พี่ฟรานเปลี่ยนเรื่องพูด
“หายแล้วค่ะ งั้นพีชขอต
