ท่านอ๋องเจ้าขา ให้ข้าช่วยเถิด

บทที่ 3 นมเป็นเหตุ

รถม้าเคลื่อนมาจอดที่หน้าตำหนักจวนอ๋องแล้ว มู่หรงเสี่ยวหมิงรีบจัดการเสื้อผ้าของตนเองให้เข้าที่ ก่อนจะปรายตามองฉินมู่หลานด้วยสายตาโกธรเคือง

"เจ้าเห็นหรือไม่ว่ามันเลอะ!!"

"หม่อมฉันก็บอกแล้วว่าจะดูดออกให้ พระองค์ก็เล่นตัวนี่เพคะ"

"มู่หลาน ฝากไว้ก่อนเถอะ!!ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าลวนลามข้าได้เป็นครั้งที่สอง"

"เพคะ"

"พระชายาเอก!!ฮือ พระชายาเอก!"

ฉินมู่หลานหันไปมองสาวใช้นางหนึ่งที่วิ่งเข้ามากอดนางเอาไว้ พร้อมกับร้องไห้ปานจะขาดใจ

"เจ้าเป็นใครกัน?"

"หม่อมฉันหลิงหลิง สาวใช้คนสนิทของพระชายาอย่างไรเล่าเพคะ"

"อ้ออออ"

ไม่รู้จักหรอก อ้อ ไปก่อน!!

"พาพระชายาเอกไปพักในเรือน อีกครู่หมอหลวงจะเข้าไปตรวจดูอาการ"

"เพคะท่านอ๋อง"

หลิงหลิงพยุงฉินมู่หลานเข้าไปในเรือนอย่างระมัดระวัง พระชายาเอกของนางเจ็บป่วยมาตั้งแต่ยังเด็ก ร่างกายจึงค่อนข้างบอบบางไม่น้อย

"พี่หญิง ฟื้นแล้วหรือเพคะ ข้าเป็นห่วงพี่หญิงแทบแย่"

ฉินมู่หลานหันไปมองสตรีน้อยนางหนึ่ง ที่วิ่งเข้ามาจับมือของนางเอาไว้ด้วยสายตาห่วงใย

"ภวายพระพรพระชายารองเพคะ"

พระชายารองหรือ?

ฉินมู่หลานหันไปมองมู่หรงเสี่ยวหมิง ก่อนจะลอบเบ้ปากน้อยๆ

เมียเยอะซะด้วย ร้ายกาจไม่เบา!!!

เสี่ยวเยี่ยนจื่อส่งยิ้มอ่อนหวานให้ฉิมมู่หลานด้วยสายตาที่ไร้เดียงสา แต่ฉินมู่หลานกลับมองนางกลับด้วยสายตาที่เรียบเฉย

"ถ้าเสแสร้งแล้วมันเหนื่อย เจ้าก็เป็นตัวของตัวเองเถิดนะ"

เสี่ยวเยี่ยนจื่อยืนอ้าปากค้างอยู่กับที่ ในขณะที่ฉินมู่หลานพยักหน้าให้หลิงหลิงพานางกลับเรือน

นางสัมผัสได้ถึงความไม่จริงใจของสตรีน้อยนางนั้นได้อย่างชัดเจน รอยยิ้มที่งดงาม แววตาดูเหมือนไร้เดียงสา แต่หากสังเกตดูดีดีจะพบกับความอิจฉาริษยาอยู่ในนั้น

เหมือนกับพี่สาวของนาง ที่ใช้ปืนยิงนางจนถึงแก่ชีวิต โดยไม่คิดถึงความเป็นพี่น้องร่วมสายเลือดกันมาเลยแม้แต่น้อย

ไม่นานนักก็มีท่านหมอ มาตรวจดูอาการของนางอย่างละเอียด ร่างนี้อ่อนแอไม่น้อย นางต้องทนดื่มยาต้มขมนี้ลงคออย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ท่านแม่ทัพฉินบิดาของฉินมู่หลานส่งของบำรุงมากมายมาที่ตำหนักชินอ๋องจนนางเองกินใช้ไม่หมด จึงได้ให้หลิงหลิงนำไปแบ่งเอาไง้ที่เรือนท่านอ๋อง ให้นางกำนัลต้มให้เขาดื่มเพื่อบำรุงร่างกาย

เสี่ยวเยี่ยนจื่อกลับไปที่เรือนด้วยความขุ่นเคืองไม่น้อย  แต่ก่อนฉินมู่หลานรักเอ็นดูนางเหมือนน้องสาวมาตลอด แต่ทว่าวันนี้สายตาที่มองนาง กลับดูห่างเหินและเย็นชา หรือว่าฉินมู่หลานจะไปล่วงรู้สิ่งใดมา

"เยี่ยนจื่อ"

"ท่านอ๋อง"

เมื่อพบว่าเป็นมู่หรงเสี่ยวหมิงที่มาหานางถึงเรือน ใบหน้างอง้ำเมื่อครู่ ก็กลับมาสดใสร่าเริงอีกครั้ง

"วันนี้ข้าจะมาค้างกับเจ้า ขอโทษด้วยที่ไม่ได้บอกเจ้าก่อน"

"ไม่เลยเพคะท่านอ๋อง เชิญท่านอ๋องนั่งพักให้หายเหนื่อยสักครู่เถิดเพคะ"

เสี่ยวเยี่ยนจื่อเทชาร้อนอย่างดีใส่ถ้วยส่งให้แก่มู่หรงเสี่ยวหมิง ก่อนจะปรนนิบัติคอยดูแลเรื่องสำรับยามเย็นให้แก่เขา

ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง วันที่ท่านอ๋องกับนางจะได้ร่วมหลับนอนด้วยกัน

มู่หรงเสี่ยวหมิงเองก็พยักหน้าให้นางอย่างอ่อนโยน อย่างไรเสียนางก็เป็นถึงหลานสาวฝั่งมารดาของไทเฮาผู้เป็นเสด็จแม่ของเขา

เสี่ยวเยียนจื่อมีศักดิ์เป็นญาติผู้น้องของเขา นางเป็นบุตรสาวของฮูหยินเอกตระกูลเสี่ยว มารดาของนางเป็นน้องสาวของเสด็จแม่ของเขา

หลังจากรับสำรับเย็นเรียบร้อยแล้ว เสี่ยวเยี่ยนจื่อก็ปรนนิบัติมู่หรงเสี่ยวหมิงให้อาบน้ำ ก่อนที่นางจะมานั่งรอเขาบนเตียงนอน

มู่หรงเสี่ยวหมิง มองเสี่ยวเยี่ยนจื่อ ที่สวมชุดนอนปกปิดถึงลำคอ มองเขาด้วยสายตาเขินอาย

เขาทิ้งตัวลงนั่งที่ข้างกายของนาง เสี่ยวเยี่ยนจื่อก้มหน้างุด ใบหน้าแดงก่ำ ไม่กล้าสบตามู่กับหรงเสี่ยวหมิง

เขาค่อยๆยื่นมือไปเพื่อจะปลดเปลื้องเสื้อผ้าของนางออก แต่ทว่าเสี่ยวเยี่ยนจื่อกลับบิดกายหลบหนีจากเขา

"ท่านอ๋อง เยี่ยนจื่ออายเจ้าค่ะ"

อายอีกแล้ว!!!

"เช่นนั้นเจ้าก็นอนอายไปเถิด ข้าจะไปอ่านตำราต่อ"

มู่หรงเสี่ยวหมิงสะบัดชายเสื้อเดินออกมาจากเรือนนอนของเสี่ยวเยี่ยนจื่อด้วยความหงุดหงิดใจ

ระหว่างทางสายตาของเขาก็พบเข้ากับฉินมู่หลานกำลังยืนรับลมอยู่ริมระเบียงทางเดิน ที่เรือนนอนของนาง

เมื่อสังเกตดีดีเขาก็พบว่า วันนี้นางสวมชุดนอนบางเบา เผยให้เห็นเนินอกที่ใหญ่ล้นทะลักออกมา

นางนมใหญ่ขนาดนี้เชียวหรือ?เหตุใดเขาจึงไม่เคยเห็นมาก่อน

ฉินมู่หลานรับรู้ได้ว่าถูกมู่หรงเสี่ยวหมิงจับจ้อง นางค่อยๆยกชายกระโปรงของตนเองให้สูงขึ้น เผยให้เห็นเรียวขาขาวนวลเนียนของนาง มู่หรงเสี่ยวหมิงราวกับถูกดึงดูดสายตาโดยไม่รู้ตัว เขาจ้องมองนางอย่างไม่อาจละสายตาได้เลยแม้แแต่น้อย

"อื้อออ วันนี้ยังไม่ได้บริหารนมเลย ไม่ได้เสียแล้ว เดี๋ยวหย่อนยานไปจะเสียของเปล่าๆ!!"

ฉินมู่หลานค่อยๆใช้มือเรียวงามบีบเคล้นคลึงยอดอกงามของตนเอง จนเนินอกของนางแทบจะล้นทะลักออกมานอกชุดนอนที่บางเบาตัวนั้น เรียวขางามค่อยๆยกขึ้นเหยียบบนเก้าอี้ ก่อนจะเด้งเอวขึ้นลงเป็นจังหวะ

มู่หรงเสี่ยวหมิงขมวดคิ้วมุ่น

นางกำลังทำสิ่งใดกัน?

แต่จะว่าไปก็น่าดูไม่น้อย!

"อุ๊ย!!ท่านพี่อ๋อง"

ฉินมู่หลานแกล้งทำเป็นตกใจเมื่อได้พบกับมู่หรงเสี่ยวหมิง เขาค่อยๆเดินมาหานางก่อนจะจ้องมองนางด้วยสายตาสงสัยใคร่รู้

"เจ้าทำสิ่งใดอยู่ เหตุใดจึงต้องแอ่นเอวขึ้นลง แล้วจับเอ่อ... จับ"

"อ้อ  หม่อมฉันบริหารทรวงอกน่ะเพคะ"

"หืม?"

"หม่อมฉันกลัวมันหย่อนยานน่ะเพคะ จึงต้องดูแลเสียหน่อย อื้อออ อ่าส์!!"

ฉินมู่หลานขยับเด้งเอวงามให้ขึ้นลงอย่างถี่เร้าพร้อมกับส่งเสียงหวานครางกระเซ่า มู่หรงเสี่ยวหมิงมองตามเอวงอนงามของนางที่เด้งขึ้นเด้งลงอย่างไม่ละสายตา

เหมือนสตรีในภาพวาดเหล่านั้นเลย หากเขาควักแท่งมังกรออกมารูดชักแล้วปล่อยพิษของมันราดรดบนตัวนางคงจะดีไม่น้อย

ความคิดช่างอุบาทว์สิ้นดี!!!

"ดึกดื่นป่านนี้ไม่รู้จักหลับจักนอน ออกมาส่ายเอวเด้งขึ้นเด้งลง เจ้านี่ช่างหน้าไม่อายมากขึ้นทุกวัน"

"ท่านพี่อ๋องระวังเจ้าค่ะ!!"

"มู่หลาน!!โอะ อื้อหือ!!!"

ฉินมู่หลานมองไปเห็นเสี่ยวเยี่ยนจื่อกำลังวิ่งมาทางที่นางกับมู่หรงเสี่ยวหมิงยืนอยู่ จึงยื่นมือไปดึงร่างของเขาเข้ามาหาตัวนาง แล้วกดศีรษะของเขาเข้ามาแนบกับเนินอกงามของนาง ใบหน้าของมู่หรงเสี่ยวหมิงซุกลงไปในร่องอกของนางจนเขาแทบหายใจไม่ออก เขาได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวของนางลอยมาแตะจมูก ช่างสร้างความตื่นเต้นแก่เขาไม่น้อย

"ท่านอ๋องเพคะ!!!"

"โอะ น้องหญิง ขออภัยเจ้าด้วย พอดีว่าท่านอ๋องกำลังเสวยนมอยู่"