บทที่ 4 ยั่วเบาๆ
1197 คำ
เสี่ยวเยี่ยนจื่อ เมื่อได้เห็นว่ามู่หรงเสี่ยวหมิงและฉินมู่หลานกำลังกอดรัดนัวเนียกันอยู่อย่างแนบชิด อารมณ์โทสะภายในใจก็ยิ่งพุ่งพล่าน นางลอบกำมือแน่น แต่ยังคงแสร้งตีหน้าไร้เดียงสาและเขินอาย
"ขออภัยพี่หญิงเพคะ น้องไม่ทราบว่าท่านอ๋องจะทรงมาหาพี่หญิงที่นี่"
ฉินมู่หลานยิ้มตาหยี ก่อนจะปล่อยศีรษะของมู่หรงเสี่ยวหมิงให้ออกมาจากร่องอกอวบอิ่มของนาง เขามองนางตาขวาง ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆให้เต็มปอด
เกือบตายคาอกแล้วมั้ยละตัวข้า!!
"โอะ ท่านพี่อ๋องเสด็จไปที่เรือนน้องเยี่ยนจื่อมาหรือ พี่ไม่รู้ พี่ก็ยืนรับลมอยู่ที่ริมระเบียง จู่ๆท่านพี่อ๋องก็วิ่งเข้ามาเสวยนมพี่"
ฉินมู่หลานเอ่ยคำโกหกได้อย่างหน้าตาย มู่หรงเสี่ยวหมิงหันไปมองฉินมู่หลานก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น
เจ้าต่างหากที่กดหน้าข้าลงไปในร่องนมของเจ้า!!!
เสี่ยวเยี่ยนจื่อเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะมองมู่หรงเสี่ยวหมิงด้วยสายตาไร้เดียงสา
"ท่านอ๋อง จู่ๆท่านก็ออกจากเรือนหม่อมฉันไป หม่อมฉัน"
"เจ้ากลับไปพักเถอะ คืนนี้ข้าจะค้างที่เรือนฉินมู่หลาน"
"เพคะ"
เสี่ยวเยี่ยนจื่อทำได้เพียงตอบรับอย่างไม่เต็มใจเท่าใดนัก ฉินมู่หลานหันไปมองมู่หรงเสี่ยวหมิงด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ มู่หรงเสี่ยวหมิงเองก็มองนางด้วยสายตาที่ล้ำลึก
ตายแล้ว!!!บทจะได้กิน ก็ได้กินง่ายๆเชียว
กินทั้งลำ คิกคิก
ห้องนอน
"เฮ้ออออ"
"ถอนหายใจทำไมกัน!!อ่านต่อไปสิ!!"
ฉินมู่หลานปรายตามองมู่หรงเสี่ยวหมิงด้วยแววตาตัดพ้อ
คิดว่าจะได้กินเขาแล้วแท้ๆ
"ท่านพี่อ๋องเพคะ"
"บทสวดพระธรรมขั้นสูง อ่านต่อไป"
ให้ตายเถอะ!!!เขาให้นางอ่านบทสวดมนต์ให้ฟังไปตั้งหลายจบแล้ว
อยากจะบวชจะมีเมียไปเพื่ออะไรกัน!!!
"หม่อมฉันไม่อ่านแล้วเพคะ!!!หม่อมฉันจะนอน"
"ข้าชอบฟังบทสวดเหล่านี้ มันช่วยทำให้จิตใจสงบ ไร้ตัณหาครอบงำ ช่วยให้จิตใจสบาย"
"บวชเถิดเพคะ"
"อย่ามาเถียงข้า!!"
"เขาเรียกว่าเสนอความคิดเห็นเพคะ"
"จะอ่านหรือไม่!!ไม่อ่านข้าจะได้กับไปนอนที่เรือนข้า"
"เดี๋ยวสิเพคะ ท่านพี่อ๋อง"
มู่หรงเสี่ยวหมิงหันไปมองฉินมู่หลานที่ยื่นมือมาดึงแขนเสื้อของเขาเอาไว้ สายตาของนางที่มองเขาดูร้อนแรงเป็นอย่างยิ่ง
"ปล่อยข้า!!"
"ไหนๆก็มาแล้ว ขอดูหน่อยได้หรือไม่เพคะ?"
"ดูอะไร?"
ฉินมู่หลานชี้ไปที่หว่างขาของมู่หรงเสี่ยวหมิงก่อนจะแลบลิ้นเลียริมฝีปาก
"ข้าง่วง จะนอนแล้ว!!!"
"จะรีบนอนทำไมกันเจ้าคะ?มาทำ...กันก่อนดีหรือไม่เพคะ"
"มู่หลาน!!"
"ท่านพี่อ๋องนอน หม่อมฉันขึ้นให้ดีหรือไม่เพคะ?ท่านพี่อ๋อง ท่านพี่อ๋อง!!"
มู่หรงเสี่ยวหมิงใช้ผ้าห่มคลุมร่างจนมิดชิด ก่อนจะพลิกกายนอนหันไปอีกด้าน เพื่อหนีการรบกวนจากฉินมู่หลาน
ฉินมู่หลานทำได้เพียงส่งเสียงฮึดฮัดในลำคอด้วยความขัดเคือง
เช้าวันต่อมา ทั้งสองกำลังนั่งรับสำรับเช้าที่โต๊ะอาหาร ฉินมู่หลานมองถ้วยชาที่วางอยู่ตรงหน้าก่อนจะหันไปเอ่ยกับหลิงหลิง
"ข้าไม่ดื่มชา เจ้าไปนำนมอุ่นๆมาให้ข้า"
"เพคะ"
มู่หรงเสี่ยวหมิงหันมามองฉินมู่หลานเล็กน้อย
"ปกติเจ้าไม่ชอบดื่มนม เจ้าบอกว่ามันเหม็นคาวมิใช่หรือ?"
"หม่อมฉันสุขภาพไม่ดีเพคะ อยากจะลองเปลี่ยนมาดื่มนมดูบ้าง มันก็ไม่ได้คาวมากเจ้าค่ะ ต้องฝึกดื่มเอาไว้ เผื่อวันหน้าได้ดื่มของที่คาวกว่านี้จะได้ไม่คลื่นไส้เพคะ"
"ของอะไรกันที่คาวกว่านี้?"
ฉินมู่หลานไม่ตอบ เพียงแต่ป้องปากหัวเราะคิกคัก ไม่นานหลิงหลิงก็ยกถ้วยนมสดเข้ามา ฉินมู่หลานสะบัดมือให้หลิงหลิงและเหล่านางกำนัลออกไปจนหมดและสั่งห้ามผู้ใดเข้ามา
"เจ้าไล่พวกนางออกไป แล้วใครจะคอยปรนนิบัติช้ากับเจ้า"
"หม่อมฉันจะปรนนิบัติท่านพี่อ๋องเองเพคะ"
ไม่พูดเปล่า ฉินมู่หลานถอดเสื้อตัวนอกออกจนหมด เหลือเพียงเสื้อตัวในที่บางเบาเพียงเท่านั้น เผยให้เห็นเนินอกอวบอิ่มที่แทบจะล้นทะลักออกมานอกเสื้อ
"มาเจ้าค่ะ หม่อมฉันรินชาให้นะเพคะ"
ฉินมู่หลานเดินเข้าไปยกกาน้ำชาขึ้นมา แล้วจึงขยับเข้าไปใกล้ๆกับมู่หรงเสี่ยวหมิง นางก้มตัวลงต่ำ ให้เนินอกอยู่พอดีกับสายตาของมู่หรงเสี่ยวหมิง
เขาอดไม่ได้ที่จะปรายตาไปมองนาง แล้วจึงพบกับยอดอกอวบอิ่มที่ใหญ่จนล้นทะลัก กำลังส่ายไปมาอยู่ใกล้ๆกับใบหน้าของเขา
"ลองบีบดูสักหน่อยไหมเพคะ มองอย่างเดียวคงไม่สนุก"
"กลับไปนั่งได้แล้ว ข้าหิวแล้ว"
"หิวนม?"
"หิวข้าว!!!"
ฉินมู่หลานกลับมานั่งที่โต๊ะ ก่อนจะยกถ้วยนมขึ้นมาจิบเบาๆ
"ซี๊ดดด นมนี่หวานมากเพคะ อ๊าสส์!!!"
"เจ้าจะครางทำไม เดี๋ยวนางกำนัลที่อยู่ข้างนอกก็ได้ยินหรอก!!"
"ก็มันแสบคอนี่เจ้าค่ะ อ๊อก อ๊อก ถุยยย!!!"
"มู่หลานน!!หยุดเดี๋ยวนี้!"
หลังจากรับสำรับจนอิ่มแล้ว มู่หรงเสี่ยวหมิงก็ออกมาจากเรือนของฉินมู่หลานเดินตรงไปที่ห้องตำราทันที แล้วจึงปิดประตูเอาไว้โดยไม่ได้ลงกลอน เพราะห้าประตูจะมีองค์รักษ์เฝ้าอยู่นายหนึ่ง ผู้ใดจะเข้ามาพบเขาต้องรายงานต่อเขาก่อน
เขาหยิบภาพวาดแดนสวรรค์ขึ้นมาเปิดดู แล้วจึงปลดเปลื้องเสื้อผ้าอาภรณ์ออกจนหมด
เขาใช้ฝ่ามือใหญ่กอบกุมแก่นกายที่แข็งดุนดัน แล้วจึงรูดชักแท่งเอ็นร้อนขึ้นลงอย่างถี่เร้า
"ซี๊ดดดดดด!!!"
ความอยากที่สะสมมาค่อนคืนของเขา กำลังจะพุ่งล้นทะลักออกมาแล้ว
ฉินมู่หลานแอบเดินตามมู่หรงเสี่ยวหมิงมาถึงหอตำรา ก่อนจะเดินตรงไปที่หน้าประตู
จะรีบไปไหนกันนะ?นางถามเขาก็บอกแค่เพียงจะมาอ่านตำราพระธรรมเพิ่มความสงบใจ ขอไปดูสักหน่อยเผื่อได้เห็นของดีวับๆแวบๆ
"ขอภัยพ่ะย่ะค่ะ พระชายาเอก กระหม่อมต้องกราบทูลต่อท่านอ๋องก่อน พระองค์จึงจะเข้าไปได้พ่ะย่ะค่ะ"
ฉินมู่หลานปรายตามององค์รักษ์ผู้นั้นด้วยสายตาเย็นชา
"ข้านัดกับท่านพี่อ๋องเอาไว้ เจ้าหลบไป"
"แต่ว่า...."
"จะหลบดีดีหรือจะหลบด้วยน้ำตา?"
องค์รักษ์น้อยก้มหน้างุด ก่อนจะยอมหลีกทางให้ฉินมู่หลานอย่างไร้ทางหลีกเลี่ยง
แอดดด
"ท่านพี่อ๋องเจ้าขาาาา!!"
"ซี๊ดดดด โอววว!!"
"วร๊ายยย น้ำพุ่ง!!!"
- ผู้เขียน
