ตอนที่ 16 ชายผู้มาใหม่
1321 คำ
'เจ้าไม่รักษาสัญญา ข้าบอกให้เจ้าไปหาว่าใครสังหารข้า ไม่ใช่ให้เจ้ามาเสวยสุขอยู่กับสวามีของข้า!'
'จะมาว่าฉันไม่ได้นะ ฉันหาแล้วมันไม่เจออะไรอีกอย่างเหตุการณ์มันอาจจะเดินขึ้นตอนเธออยู่ แต่พอสลับร่างมาเป็นฉันมันอาจจะไม่เกิดก็ได้นะ '
'ไม่จริงไม่มีทาง ถ้าข้าเอาร่างคืนจากเจ้าได้ข้าคงไม่มานั่งคุยกับเจ้าแบบนี้ '
' หมายความว่ายังไง '
' ข้าตายจากโลกนี้ไปแล้วที่วิญญาณของข้าไปไหนไม่ได้เพราะยังมีห่วงเรื่องการตาย หากเจ้ายังหาไม่ได้ว่าใครทำข้าก็คงเป็นวิญญาณร่องลอยอยู่แบบนี้ไปตลอด'
' ฉันไม่รู้เลย ฉันจะพยายามช่วยเธอนะแต่ฉันมั่นใจว่าไม่ใช่วุนซาแน่นอน เธอสงสัยใครอีกไหม'
' ข้าหมดเวลาแล้วรีบหาให้ได้ว่าใคร หาให้ได้'
เฮือก!
"ฝันไปเหรอเนี่ย ทำไมเธอถึงไม่บอกอะไรฉันเลยนาบี" จียองสะดุ้งตื่นด้วยความเหนื่อยหอบเหงื่อผุดขึ้นเต็มตัว
"เจ้าเป็นอะไร ฝันร้ายงั้นรึ" วุนซาเองก็สะดุ้งตื่นตามจียองด้วยสัญชาตญาณที่ต้องระวังภัยอยู่ตลอดเลยทำให้นอนตื่นง่ายเพียงแค่มีอะไรเคลื่อนไหว
"ฉันฝันเห็นว่าตัวเองโดนใครไม่รู้ฆ่าตาย มันเหมือนจริงมาก เหมือนกับฉันตายไปแล้วจริงๆ ท่านพอจะรู้ไหมว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับฉัน" จียองแกล้งถามคนที่ดึงเธอเข้าไปกอดอย่างอ่อนโยนพร้อมกับลูบหัวเบาๆไม่ให้ตื่นกลัว
"มันคงเป็นแค่ฝันร้ายไม่มีใครมาทำอะไรเจ้าได้หรอกถ้าข้ายังอยู่ " วุนซาบอกให้เธอสบายใจ
"แล้วถ้าเป็นตัวท่านเองล่ะ ถ้าฉันทำไม่ดีแบบที่ท่านรับไม่ได้เลยท่านจะฆ่าฉันไหม" จียองผละออกถามจ้องมองใบหน้าคมที่ยังนิ่งเฉย
"ข้าเคยคิดนะว่าถ้าเจ้ามีชายอื่นนอกจากข้า ข้าก็จะฆ่ามันและเจ้าไปด้วยแต่พอมามียองวอนและกงยูข้าก็เริ่มปล่อยวางเพราะรู้ว่ามันคือความสุขของหญิงที่ข้ารัก ข้าอาจจะโหดเหี้ยมแต่ก็ไม่ถึงกับฆ่าคนที่ตนรักได้ลง" วุนซาตอบตามจริงโดยไม่ปิดบัง
' วุนซารักข้า แค่ไม่ใช่เขาข้าก็ตายตาหลับแล้ว'
เสียงของนาบีดังขึ้นมาความคิดของจียอง แปลกนาบีเธอไม่เคยพูดถึงใครเลยนอกจากวุนซาทำไมเธอถึงปักใจกับวุนซาขนาดนั้นแล้วยองวอนและกงยูล่ะ
' ข้ารักวุนซาตั้งแต่แรกเห็นส่วนคนอื่นข้าเพียงแค่หวังประชดชายที่รักไม่คิดว่ามันจะเลยเถิดขนาดนี้ ข้ารักท่านแทนไท'
' เอ๊ะ! แทนไททำไมเธอเรียกพี่แทน เธอรู้จักพี่แทนเหรอนาบี '
เงียบ! ไปไหนแล้วพอเวลาจะเข้าเรื่องก็เป็นแบบนี้ตลอดเลย แต่ที่เธอเห็นภาพก่อนมาที่นี่พี่แทนก็ตายพร้อมกับเธอนะทำไมนาบีถึงรู้ชื่อนี้
"ข้าว่าเจ้านอนพักเถอะ อย่าคิดเยอะเลย" วุนซาค่อยๆพยุงเธอนอนลงเหมือนเดิมจากนั้นก็จูบหน้าผากมนเบาๆ อย่างอ่อนโยนและผละออกจะล้มตัวลงนอนข้างๆ
"พี่แทน! "
"ว่ายังไง เออ...เมื่อกี้เจ้าเรียกชื่อใครนะ" ไม่จริงนี่พี่แทนงั้นเหรอแล้วทำไมที่ผ่านมาเธอไม่รู้หรือเขาไม่แสดงอะไรเลยหรือว่าเธอเองที่ไม่ได้สังเกตหรือทุกอย่างเธอคิดไปเองหมด
"ปะ เปล่าไม่มีอะไรค่ะ นอนเถอะ" จียองสับสนและปวดหัวมากหัวแทบจะระเบิดเอาไว้เธอจะต้องสืบเรื่องนี้จริงจังสักทีเบาะแสก็คือวุนซานี่แหละ
แม้วุนซาจะแปลกใจชื่อที่นางเรียกแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรและไม่รู้ทำไมร่างกายเขาถึงตอบรับเองแบบนั้นทั้งๆที่ไม่ใช่ตัวเองคล้ายชื่อนี้มันคุ้นหูได้ยินคนเรียกชื่อนี้มานานมากแล้วแต่ไม่รู้ว่าใคร
วันนี้จียองตื่นเข้ามาทันก่อนที่สามีใหญ่เธอจะออกไปทำให้เธอได้มีโอกาสปรนนิบัติเขาทั้งอาบน้ำและแต่งตัวไม่ว่าจะมองมุมไหนผู้ชายคนนี้ก็หล่อร่างกายสมบูรณ์แบบไปหมด
"เสร็จแล้ว ฉันก็เก่งเหมือนกันนะเนี่ย" จียองยิ้มอย่างพอใจฝีมือการแต่งตัวของเธอที่อยู่วงการบันเทิงมาหลายปียังไม่ตก
"ไว้คืนนี้ข้าจะให้รางวัลนะ " พูดจบวุนซาก็ยกมือขึ้นมาขยี้ผมเธอแรงๆ อย่างมันเขี้ยวจนมันยุ่ง
"ท่าน! เดี๋ยวผมฉันก็ยุ่งหมด ถ้าได้ทำใหม่นะจะให้ท่านเป็นคนทำเลย " เอ๊ะเดี๋ยวนะ
"อื้อผมจีเสียทรงหมดเดี๋ยวถ้าโดนช่างบ่นนะ จะบอกว่าพี่แทนเป็นคนทำ"
"หึๆ ไปได้แล้วยัยตัวแสบ"
เหมือนมากจริงๆ หรือว่าพี่แทนก็มาที่นี่แต่จำอะไรไม่ได้เลยไม่รู้ว่านี่คือเธอทำไมมันมีเรื่องปวดหัวขึ้นทุกวันนะทำยังไงถึงจะรู้ว่าเขาเป็นพี่แทนไหม
ป๊อก!
"คิดอะไรอยู่ อยู่กับข้าคงไม่ได้คิดถึงชายอื่นอยู่ใช่ไหม" วุนซาดีดหน้าผากคนที่เรียกหลายรอบแล้วก็ยังคงเหม่ออยู่
"โอ๊ยเจ็บนะคนบ้า ไม่ได้คิดถึงใครสักหน่อย" จียองยกมือขึ้นมาลูบหน้าผากที่เป็นรอยแดงนิดๆ อดที่จะบ่นอุบอิบให้คนทำไม่ได้
"หึๆ น่าเอ็นดูจริงๆ "
พูดจบวุนซาก็เดินออกไปจากห้องทิ้งให้จียองยืนหน้าแดงอยู่ด้วยความเขินอาย ไม่คิดว่าพอเปิดใจแล้วจะทำให้เขาเปลี่ยนไปคนล่ะคนแบบนี้
"คุณหนูเจ้าคะ! คุณหนู! " อยู่ๆ ฮานึลก็วิ่งเข้ามาในห้องด้วยหน้าตาตื่นตระหนกจนจียองตกใจว่าเกิดอะไรขึ้น
"เกิดอะไรขึ้นฮานึลใครเป็นอะไรห๊ะ" จียองรีบวิ่งไปถาม
"คุณหนูแม่หมอชามาเจ้าค่ะ แม่หมดชามาแล้ว" ฮานึลพูดด้วยเสียงเหนื่อยหอบ
"ห๊ะ! อยู่ไหนพาฉันไปเดี๋ยวนี้เลย " จียองเองก็ตกใจและดีใจด้วยเพราะเธอกำลังต้องการคำตอบอยู่หลายอย่างเลยแม่หมดชาคนนี้คงให้คำตอบเธอได้
"ไม่ต้องไปไหนเจ้าค่ะคุณหนูข้ามาหาท่านแล้ว"
หญิงชราที่จียองคิดว่าคงเป็นแม่หมอชาเดินเข้ามาภาพที่จียองคิดเอาไว้คือเธอต้องเป็นคนที่ใส่ชุดดำทั้งตัวและใบหน้าน่ากลัวถือไม้เท้าเดินหลังค่อมแน่ๆ แต่ภาพที่จียองเห็นตอนนี้คือเธอคนนี้คือหญิงวัยประมาณ 40-50 ปีที่ยังดูสวยใจดีสะอาดสะอ้านแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าเนื้อดีท่าทางดูสง่ายืนยิ้มมองมาที่จียองอยู่
"คุณคือแม่หมอชาเหรอคะ " จียองถามให้แน่ใจ
"เจ้าค่ะ ข้าเอง" แม่หมอชาตอบยิ้มๆเมื่อเห็นท่าทีของจียอง
"เออ...เชิญนั่งก่อนค่ะ " หญิงสาวพยายามตั้งสติแล้วเดินนำไปนั่งที่เก้าอี้มองดูท่าทางเดินคล่องแคล่วของแม่หมอแล้วก็นึกขำตัวเองที่คิดไปไกล
"ท่านดูจะสนใจตัวข้า " แม่หมอชานั่งลงแล้วยังถามด้วยใบหน้าใจดี
"เปล่าๆ ฉันแค่คิดว่าแม่หมอต้องเป็นหญิงชราแล้วก็คงดูแปลกไปจากคนอื่นเลยนึกขำตัวเองคิดไปได้ไกลเลย แหะๆ" จียองรู้สึกเขินอายกับความคิดตัวเอง
- ผู้เขียน
