ร้านอาหารแห่งหนึ่ง
“อ่ำ!!กินดิเสี่ยปวดท้องหิวข้าวไม่ใช่อ่อ?” ฉันถามเสี่ยเปลวที่เอาแต่นั่งมองฉันกินข้าวมาสักพักแล้ว
“แค่เห็นหนูกินก็อิ่มแล้ว”
“โกหก เอ้า!!กินซะ” ฉันตักข้าวก่อนจะเอาไปจ่อที่ปากของเขา
“ป้อนซะด้วย งับ!” เขาทำหน้าตาพอใจก่อนจะงับอาหารที่ฉันป้อนให้ เอ่อ งับอาหารมันเหมือนใช้กับสัตว์เลยแหะ แต่ช่างเถอะ!
ตอนนี้เราอยู่ร้านแห่งหนึ่งซึ่งเป็นร้านอาหารที่ฉันคิดว่าจะไม่คิดเข้าในชาตินี้เพราะมันเป็นร้านอาหารไฮโซที่อาหารโคตรแพงและได้โคตรน้อย สงสัยคนรวยเขาจะอิ่มทิพย์กันมั้งถึงกินอาหารปริมาณแค่นี้และอิ่มได้อ่ะบอกเลยว่าถ้าเสี่ยเปลวมันไม่พามากินฉันไม่มีวันเข้าแน่นอน!!
“ไอ้กล้าไปเอาของที่กูบอกมาสิ”
“ครับเสี่ย!” ระหว่างที่เรากำลังทานข้าวอยู่ก็จะมีกล้าที่เป็นเหมือนมือขวาของเสี่ยเปลวคอยอยู่ข้าง ๆ ตลอด อ่อ ลืมบอกไปว่าโต๊ะที่เรากำลังทานอาหารกันอยู่นี่เป็นห้องแบบวีไอพีส่วนตัวแบบสุด ๆ ขนาดไม่จองไว้
