เพียงแค่ครู่เดียว ทั้งกวงจินและอวี๋ว์เจิ้งเหอก็มาถึงยังอาณาเขตสำนักปักษามรกต ด้วยสำนักปักษามรกตนี้อยู่ห่างจากหอคณิกาปักษาภิภิรมย์ เพียงใช้เวลาเดินไม่นานก็ถึงที่หมาย ทว่าอวี๋ว์เจิ้งเหอหาได้ยอมปล่อยให้แม่นางน้อยของเขาได้เดินไม่ จับอุ้มขึ้นหลังม้า แล้วตนนั่งซ้อนพาควบชมรอบๆ บริเวณอย่างเปี่ยมสุข ด้วยได้พะเน้าพะนอคลอเคลียยามทีเผลอหลายต่อหลายคราโดยที่กวงจินไม่อาจปฏิเสธได้ กระทั่งเจ้าคนตัวดีจรดจุมพิตลงบนแก้มใสหลายครั้งติดกัน เด็กหนุ่มจึงตบะแตก ตะคอกเสียงหลง
“จะลวนลามข้าอีกนานไหม!”
“หือ? ผู้ใดลวนลามกันเล่าถิงฟาง ข้าเพียงเห็นแมลงเกาะบนแก้มเจ้า ครั้นจะใช้มือปัดก็ถือสายบังเ**ยนอยู่ เลยใช้ปากปัดให้ เช่นนี้เรียกลวนลามหรือ”
“เจ้านี่มันกะล่อนชะมัด” เด็กหนุ่มบ่นหน้ามุ่ย ลืมสิ้นสรรพนามที่เหมาะสม แต่อวี๋ว์เจิ้งเหอก็หาได้ถือสา นอกเสียจากโน้มจุมพิตยังจุดเดิมอีกทีให้คนตัวเล็กสะดุ้งสุดตัว
“ช่วยไม่ได้ ก็เจ้าอ
