“หิวไหมถิงฟาง ลองลิ้มรสเกี๊ยวนี่ดูสักคำสิ มา ข้าจะป้อนให้”
พอลับหลังหยวนเจี๋ยได้ไม่ทันไร อวี๋ว์เจิ้งเหอก็ออกลายเจ้าชู้ใส่แม่นางน้อยจำแลง สายตากรุ้มกริ่มส่งผ่านทางดวงตาดุจพญาเหยี่ยว ชวนให้กวงจินเสียวต้นคอวาบเป็นระยะๆ ซ้ำเมื่อสิ้นประโยคเมื่อครู่ อวี๋ว์เจิ้งเหอก็คว้าตะเกียบคืบเกี๊ยวคำโตมาตรงหน้าเด็กหนุ่ม โดยที่เขาทำได้เพียงยิ้มแห้งๆ แล้วยกสองมือขึ้นเป็นเชิงปฏิเสธ
“เชิญเจ้า เอ้ย! เชิญคุณชายเถิดเจ้าค่ะ อย่าลำบากเลย”
“ทำไมหรือ เจ้าไม่หิวหรือไร หรือรังเกียจข้า” คนตัวโตไม่ยอมหยุด แสร้งย่นคิ้วเล็กน้อยอย่างฉงน
“หะ...หามิได้...เจ้าค่ะ ข้าน้อยไม่หิวต่างหาก”
เด็กหนุ่มแทบอยากกัดลิ้นตัวเองตายเสียให้ได้ แต่ทำได้เต็มที่ก็เพียงเบือนหน้าหนี ขณะที่อวี๋ว์เจิ้งเหออมยิ้มน้อยๆ รู้สึกว่าคนตรงหน้าช่างน่าฟัดน่ากอดเสียเต็มประดา
“หากไม่รังเกียจก็ลิ้มรสเกี๊ยวที่ข้าป้อนสักนิดเถิด แล้วข้าจะไม่ฝืนใจเจ้าอีก”
ด้วยควา
