ฝ่ายทหารเวรยามประจำแคว้นเสียนมองฝ่าความมืดยามย่ำรุ่งสางไปยังเงาตะคุ่มซึ่งเคลื่อนที่เข้ามาใกล้เรื่อยๆ อย่างระวังภัย กระทั่งเงานั้นเข้ามาใกล้เสียจนเห็นชัดเจนว่าเป็นเงาของสตรีร่างแน่งน้อยบนหลังม้า สารรูปมอมแมมเปื้อนฝุ่นดินและเสื้อผ้าขาดวิ่น ทำให้เหล่าทหารยามอดดูดายไม่ดาย เข้ามาไต่ถามสตรีที่ควบม้ามาหยุดตรงหน้าบานทวารแคว้นด้วยคะเนจากสายตาก็พอจะเดาได้ว่านางผ่านเรื่องร้ายมา โดยหารู้ไม่ว่าสิ่งที่เห็นนั้นเป็นภาพลวงทั้งหมด ลวงตั้งแต่การปลอมเป็นสตรี รวมถึงสภาพดูไม่ได้เช่นนี้ด้วย
“แม่นาง... เจ้ามาจากที่ใดกันหรือ ไยถึงได้สะบักสะบอมเช่นนี้เล่า” เสียงทุ้มห้าวของหนึ่งในทหารยามเอ่ยถามทำลายความเงียบ
“ขะ...ข้า...ข้าเป็นบุตรีของผู้นำขบวนคาราวานสินค้า บังเอิญถูกปล้นระหว่างเดินทาง มีเพียงข้ารอดชีวิต จึงได้หนีระหกระเหินมาถึงที่นี่...”
กวงจินว่าเสียงแผ่วเบาพลางก้มหน้างุดเสมือนซ่อนความเศร้าบนใบหน้าที่ต้องประสบ
