ตอนที่สอง 2
1587 คำ
พอมาถึงห้างสรรพสินค้าที่เธอต้องการแล้วชยธรก็เอ่ยถามถึงเรื่องที่เขาสงสัย เขาอยากรู้ว่าทำไมคนที่ดูเหมือนจะชอบความหรูหราตามแบบนักเรียนนอกมีเงินถุงเงินถังอย่างเธอทำไมไม่เลือกไปเดินที่ห้างพารากอนเหมือนที่สาวๆ คนอื่นชอบเดินกัน แบรนด์ไฮเอนด์บางแบรนด์ที่หรูหราเหมือนกับลุคส์ของหล่อนอยู่ที่นั่น
“คุณทำไมไม่ไปพารากอนล่ะ ผมนึกว่าคุณจะไปที่นั่นซะอีก”
“น้ำผึ้งไม่ชอบใช้ของแบรนด์เนมอย่างเดียว อยากได้สินค้าแบบกลางๆ ก็พอ แต่ก็ไม่เอาที่ถูกเลยนะคะเดี๋ยวจะใช้ได้ไม่นาน แต่ที่พารากอนกับเซ็นทรัลเวิลด์ ก็มีร้านอาหารอร่อยๆ หลายร้านอยู่เหมือนกัน วันไหนหิวๆ ต้องไปหาของกินที่นั่นค่ะ อีกอย่างเพื่อนน้ำผึ้งเคยมาทานข้าวที่ห้างนี้บ่อยแล้วถ้าเริ่มต้นจากที่นี่น้ำผึ้งจะจำทางไปคอนโดเพื่อนได้ค่ะ”
“เอ้า คุณไม่มีที่อยู่คอนโดเพื่อนคุณเหรอ แล้วจะไปถูกได้ยังไง”
“บอกแล้วไงค่ะว่าน้ำผึ้งจำทางได้ เดี๋ยวก็ไปถูกเองค่ะ เราเดินเล่นกันก่อนแล้วค่อยไปตอนดึกๆ ก็ได้รถจะได้ไม่ติด”
“ครับ”
เขาเดินตามเธอเข้าร้านโน้นออกร้านนี้เรื่อยๆ มองเธอก้าวฉับๆ แต่แปลกที่ตอนนี้เธอไม่กลัวจะลื่นล้มเหมือนตอนที่อยู่สนามบิน สงสัยจะดูของจนเพลินตาเพลินใจจนลืมกลัว เขายืนมองเธอเลือกเสื้อผ้าข้าวของอยู่ไม่ห่าง
มธุรสลดาเข้าร้านที่ไม่ได้แพงมากอย่างที่เธอว่าไว้จริงๆ แต่ร้านนั้นก็ยังถือว่าแพงไปสำหรับคนธรรมดาอยู่ดี สไตล์การเลือกเสื้อผ้าของเธอค่อนข้างจะมีรสนิยมไม่เหมือนกับเสื้อผ้าสีเจ็บๆ ในรูปที่บิดาเธอเคยให้เขาดู สงสัยเธอจะเปลี่ยนรสนิยมในการแต่งตัวกระทันหัน เมื่อซื้อชุดต่างๆได้ครบเธอก็เข้ามาที่ร้านเสื้อผ้าวัยรุ่นเลือกเสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ไปอีกสองชุด ทุกอย่างที่เธอซื้อถูกหิ้วอยู่ในมือเขาพะรุงระรังไปหมด จนทำให้เขาอดคิดว่าถ้าเธอเตรียมเสื้อผ้ามาจากเมืองนอกคงไม่ต้องมาตามซื้อวุ่นวายขนาดนี้ ไหนจะกระเป๋าเดินทาง รองเท้าแตะ รองเท้าใส่เล่น แล้วยังข้าวของเครื่องใช้กับเครื่องสำอางค์ที่ยังไม่ซื้ออีก
“คุณชินจังหนักมั้ยคะ”
“พอทนได้ครับ” เขาไม่ใช่สุภาพบุรุษพอที่จะบอกว่าไอ้ถุงเสื้อผ้าที่เขาทั้งหิ้วทั้งหอบมาจะท่วมหน้าเขาอยู่แล้วนั่นไม่หนักเลยสักนิด โชคดีที่เธอแย่งถือเองอีกหลายถุงไม่อย่างนั้นมันคงจะท่วมหน้าเขาเสียมิดแน่นอน
“น้ำผึ้งว่าเราเอาของไปไว้ที่รถก่อนดีมั้ยคะ แล้วค่อยมาซื้อต่อ”
“ซื้อต่อเหรอครับ” เขาถามด้วยน้ำเสียงตกตะลึง
“ก็ใช่น่ะสิคะ เนี่ยน้ำผึ้งยังได้ไม่ครบเลย เหลือชุดว่ายน้ำตอนไปทะเล กระเป๋าเดินทางไว้ใส่ของพวกนี้อีกแล้วยังต้องซื้อเครื่องสำอางด้วยค่ะ”
“ตามใจก็แล้วกันครับ ถ้าคุณไม่ขี้เกียจเดินไปที่ลานจอดรถแล้วเดินย้อนกลับมาในห้างอีก”
“จะว่าขี้เกียจก็ขี้เกียจนิดหน่อยค่ะ แต่ว่าน้ำผึ้งกลัวว่าคุณชินจังจะลำบากมากกว่า”
เธอยังอุตส่าห์มีแก่ใจเป็นห่วงเขาอยู่บ้าง ทำให้เขามองว่าเธอมีความดีขึ้นมาอีกเป็นกองเลยทีเดียว อย่างนี้มันค่อยน่าเสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย (เสี่ยงที่จะเครียดจนเส้นเลือดในสมองแตกตาย) คุ้มครองเจ้าตัวขึ้นมาสักหน่อย
เมื่อทั้งคู่เก็บของไว้ที่ท้ายรถเบนซ์คันโตของชยธรแล้ว ชายหนุ่มก็ยื่นกล่องรองเท้าที่เขาจำได้ว่ารองเท้าในกล่องเป็นแบบไหนให้เธอ
“ผมว่าคุณเปลี่ยนรองเท้าดีกว่ามั้ย เดี๋ยวจะต้องเดินอีกตั้งนานไหนๆ ก็ซื้อรองเท้าส้นเตี้ยๆ มาแล้ว ก็ใส่ดีกว่าจะได้ไม่ต้องปวดเท้า หรือกลัวลื่นล้ม”
“ก็ดีเหมือนกันค่ะ” เธอยิ้มให้เขาแล้วคว้ากล่องหยิบรองเท้าสานส้นเตี้ยสีทองมาสวมใส่แล้วหยิบรองเท้าคู่เก่าใส่ลงไปในกล่อง
“ผู้หญิงทำไมต้องทนใส่รองเท้าส้นสูงทั้งๆ ที่มันเมื่อยด้วยนะ” เขาถาม
“เพราะมันสวยไงคะ มันทำให้บุคลิกผู้หญิงดีขึ้นเป็นกองเลยล่ะค่ะ เวลาเดินงี้จะแอ่นหลังตรง หน้าเชิด ก้าวแต่ละก้าวนี่ต้องสวยเพราะต้องระวังล้ม” ทั้งสองคนก็หัวเราะคิกออกมาพร้อมกันกับเรื่องจริงแกมตลกของมธุรสลดา
“น้ำผึ้งว่าก่อนที่เราจะซื้อของต่อเราไปหาข้าวทานกันดีกว่ามั้ยคะ”
“ทำไมล่ะ หิวแล้วเหรอ”
“ถูกต้องค่ะ”
มธุรสลดาเดินนำหน้าไป เขารู้สึกว่าเวลาที่เธอเดินรองเท้าส้นเตี้ยแบบที่ไม่ต้องเดินเยื้องย่างช้าๆ นั้นก็ดูเป็นธรรมชาติน่ารักกว่าตั้งเยอะ เขามองตามร่างเล็กไปด้วยความเอ็นดู
“คุณชินจัง เรากินฟูจิกันดีมั้ยคะ” เธอหันมาถามเมื่อเดินผ่านหน้าร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดัง
“อ้าว ไหนว่าอยากทานพิซซ่าที่ห้างนี้ยังไงล่ะครับ”
“น้ำผึ้งว่าหน้าตาแบบคุณชินจังนี่คงไม่ชอบทานพิซซ่าหรอกค่ะ”
“ทำไมเหรอ”
“ก็หน้าตี๋ออกอย่างนี้ ต้องชอบอาหารญี่ปุ่นแน่นอนค่ะ ถูกมั้ยคะ”
“ถูกครับ แล้วทำไมเราต้องทานตามที่ผมชอบด้วยล่ะ”
“ถือว่าวันนี้เป็นวันของคุณชินจังก็แล้วกันค่ะ คุณชินจังอุตส่าห์ตามใจน้ำผึ้งมาตั้งหลายครั้ง ถือของช่วยด้วย อ๊ะๆ อย่าขัดใจน้ำผึ้งนะคะ” เธอรีบดักคอเมื่อเขาอ้าปากเตรียมจะบอกเธอว่าถ้าเธอชอบพิซซ่าก็ไปทานพิซซ่าก็ได้เพราะเขาเองก็ทานได้เหมือนกัน “ถ้าไม่ตามใจน้ำผึ้ง น้ำผึ้งจะงอแง ลงไปนั่งร้องให้ที่พื้นไม่รู้ด้วยนะ” เธอขู่เขาหน้าตาเฉย
ถ้าเป็นคนอื่นเขาจะบอกว่า คุณไม่กล้าหรอกแล้วก็ไม่ยอมทำตามใจ แต่ว่าถ้าเป็นคุณหนูน้ำผึ้งคนนี้เขารู้เลยว่า เธอกล้าทำแน่นอน อย่าได้ท้าเชียว
สุดท้ายเขาเลยต้องเดินตามหญิงสาวเข้าไปนั่งหน้านิ่งเป็นองครักษ์เฝ้าเจ้าหญิงในร้านอาหารญี่ปุ่นแต่โดยดี
แต่ปัญหาสุดท้ายมันไม่ยอมหมดแค่นั้นเมื่อถึงคราที่ทั้งสองต่างทานอาหารอิ่มหนำกันเรียบร้อย มธุรสลดานั้นยืนยันว่าจะเป็นคนจ่ายเอง เขาขอบิลมาจ่ายเธอก็ไม่ยอม ขนาดหยวนๆ ให้เธอด้วยการหารแบบอเมริกันแชร์เธอก็ไม่ยอมอีก
“คุณชินมาดูแลน้ำผึ้งก็ต้องให้น้ำผึ้งจ่ายสิคะ”
“ผมเป็นผู้ชาย คุณต้องให้ผมจ่ายสิคุณน้ำผึ้ง จะมาให้ผู้หญิงเลี้ยงได้ไง”
“คุณพี่ทั้งสองครับ ถ้าตกลงกันได้ว่าใครจะเป็นคนจ่ายก็ค่อยเรียกผมอีกครั้งนะครับ ผมขอตัวไปบริการลูกค้าท่านอื่นก่อนสักครู่ครับ” พนักงานในร้านตัดสินใจบอกทั้งสอง หลังจากที่มองคนนั้นทีคนนี้ทีเถียงกันตั้งนาน แต่ก็ยังไม่มีใครยอมใครสักที เขาจึงไปรับออเดอร์จากโต๊ะอื่นแทน ให้เวลาทั้งสองตัดสินใจกัน น่าแปลกที่ลูกค้าทั้งสองคนนี้แย่งกันจ่าย ปกติเขาเคยเห็นแต่ลูกค้าเกี่ยงกันจ่าย
เมื่อพนักงานเดินออกไป เขาจึงเริ่มเปิดประเด็นเจรจากับมธุรสลดาทันที บางอย่างที่เขาตามใจเธอเพราะเขาเห็นว่ามันไม่เหนือบ่ากว่าแรงมากเกินไป แต่เรื่องนี้เขาทำไม่ได้จริงๆ ตลอดชีวิตที่ผ่านมาเขาถูกสอนมาว่าต้องให้เกียรติผู้หญิงเสมอ เขาไม่เคยไปทานข้าวกับผู้หญิงโดยให้ฝ่ายหญิงจ่ายให้เลย
“คุณน้ำผึ้งเอาบิลมาให้ผม” เขาสั่ง
“ไม่ค่ะ ทำไมคุณชินจังต้องอยากจ่ายด้วยคะ”
“ผมไม่เคยให้ผู้หญิงจ่ายให้ ที่ผมรับงานตามดูแลคุณก็รับเพราะว่านับถือกันกับท่านชิษณุรักษ์เลยมาช่วยดูแลคุณ ไม่ได้มาทำเพราะต้องการเงิน ที่สำคัญผมไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงินขนาดต้องให้ผู้หญิงมาเลี้ยง ถ้าคุณอยากให้ผมทำงานด้วยความสบายใจก็เอาบิลมาให้ผมจ่ายเดี๋ยวนี้” คำสั่งประกาศิตทำให้ใบหน้าหวานๆ บึ้งตึงขึ้นมา จมูกรั้นๆ เชิดขึ้นตามใบหน้า แต่มือเล็กๆ ก็ยอมส่งบิลให้เขา เมื่อเห็นว่าเขาจะเอาจริง
“จ่ายไปเลย พ่อคนรวย ถ้าชอบจ่ายนักตั้งแต่นี้ไปคุณเลี้ยงน้ำผึ้งทุกมื้อและก็ทุกวันเลยนะคะ คุณชินจัง” เธอประชดเขา
“มันต้องเป็นอย่างนั้นแน่นอนอยู่แล้ว”
“หึ” มธุรสลดาย่นจมูก เธอแค่ประชดประชันเขาแต่เขากลับตอบรับหน้าชื่นตาบาน เขาต้องกำลังแกล้งเธออยู่แน่ๆ
อย่าให้ได้มีโอกาสเอาคืนแล้วกันนะคะคุณชินจัง น้ำผึ้งจะเอาให้แสบถึงทรวงเลย โทษฐานที่คุณไม่ยอมตามใจน้ำผึ้ง
ชยธรรูดบัตรเครดิตอย่างสบายใจ โดยไม่รู้ว่าตนเองนั้นจะโดนเองคืนอีกครั้ง และอีกครั้ง เรื่อยๆ จนกลายเป็น อีกหลายครั้ง เพราะการขัดใจคุณหนูน้ำผึ้งเพียงแค่ครั้งเดียว
- ผู้เขียน
