ความคิดต่างนานาวิ่งวุ่นเข้ามาในหัวไม่หยุด รินลณีเดินไปยืนที่ราวระเบียงภายในตึกผู้ป่วยใน ก้มลงไปมองข้างล่างก็เห็นคนที่เธอมาด้วย เขากำลังพูดคุยกับประชาชน บ้างก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมาขอถ่ายรูป...
เงยหน้าขึ้นไม่ให้น้ำตาไหล เธอรักเขาเป็นสิ่งที่ยังอยู่ในหัวใจ ไหนจะหนี้ที่ยังค้างอยู่ เขาจะยอมหรือ...
รินลณียืนนิ่งสักพักหนึ่ง อยากจะถามเขาเหลือเกินว่าจะเอายังไงต่อ จะเก็บเธอไว้เป็นเมียลับ ๆ ไปจนตายอย่างที่ริษาพูดหรือเปล่า ถ้าเป็นอย่างนั้น...มีหวังเธอได้ตัดแม่ลูกกับคนเป็นแม่แน่ ๆ
ทว่าขณะที่กำลังยืนจมอยู่ในภวังค์ความคิดนั้น
ครืดด ครืดด~
เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเสียก่อน รินลณีล้วงโทรศัพท์ออกมากดรับด้วยสภาพเหม่อลอย ไม่ได้ดูเสียด้วยซ้ำว่าใครโทรมา
“ฮัลโหลค่ะ” เธอกรอกเสียงลงไปเมื่อกดรับแล้วคนที่โทรมาไม่ได้พูดอะไรในทันที ทว่าพอดึงสติกลับมาได้จะดึงโทรศัพท์ออกมาดูเบอร์ ก็ได้ยินเสียงพูดขึ้นมาเสียก่อน
[ฉัน...พ่อ
