วันต่อมา...
สนามกอล์ฟขนาดใหญ่ตรงหน้านั้นอยู่ไม่ไกลจากสลัมที่อยู่มากนัก หญิงวัยกลางคนด้อม ๆ มอง ๆ อยู่ที่รั้วประตูทางเข้า ด้วยความที่ไม่มีบัตรสมาชิกทำให้โรสรินเข้าไปไม่ได้
สงสัยจนนอนไม่หลับมาทั้งคืน ลูกสาวบอกว่าเจ้าของสนามกอล์ฟเมตตาส่งเสียค่าเล่าเรียนให้ แต่ว่าทำไมมีของใช้ราคาแพงไม่ขาดมือ คนอาบน้ำร้อนมาก่อนตงิดในใจ วันนี้จึงลางานครึ่งวันมาสอดส่องมองดูลูกสาว แต่ก็ไม่พบอย่างที่ใจหวัง
“ไม่นะริน...” ใจลอยไปอีกฝั่งเสียแล้ว โรสรินคิดว่าลูกสาวคงกำลังทำอะไรบางอย่างอยู่แน่ ๆ ไม่อยากให้ลูกตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน ฐานะเมียน้อยนั้น...ไม่ได้ดีเลยสักนิด
“มาหาใครครับป้า!” เสียงเอ่ยทักเสียงดังลั่นทำเอาโรสรินสะดุ้งโหยง หันขวับไปมองตามเสียงนั้นก็พบว่าเป็น รปภ.
“เอ่อ มาหารินลณีน่ะ”
“รินลณี? อ้อ เธอไม่ได้มาทำงานแล้วนี่ป้า”
“ห๊า...” เปลือกตาเหี่ยวย่นตามอายุกะพริบถี่ ๆ ไม่อยากให้สิ่งที่คิดในหัวนั้นเป็นจ
