"ค้นห้องมัน!" ชายหนุ่มเค้นเสียง สั่งลูกน้องหาของ คนที่เอาของของเขามา มันต้องเจ็บหนักแน่นอน และไม่มีทางที่เขาจะต้องเห็นใจคนเลวๆอย่างโยษิตา
"ผิงไม่ได้เอาอะไรมาทั้งนั้น ฮึก!" ร่างบางสะอื้นร่ำไห้จนตัวโยน ใบหน้างามซีดเผือดด้วยความตื่นตระหนก เมื่อได้เห็นแววตาเดือดดาลของชายหนุ่ม
"หึ!" เดี๋ยวมึงเจอกู อีฆาตกร!" ราชันประกาศกร้าว มองหญิงสาวด้วยแววตาอาฆาตมาดร้าย โยษิตาจ้องเขาด้วยแววตาสั่นระริก พร้อมกับปล่อยโฮออกมา เธอพยายามแกะมือของชายหนุ่มออกจากข้อมือบาง เพราะเขาเพิ่มแรงบีบจนกระดูกของเธอ มันแทบจะแตกละเอียด ยิ่งเขาเพิ่มแรงบีบ โยษิตาถึงกับเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด
" ฮึก! ผิงไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น ผิงไม่ได้ทำ.. " หญิงสาวส่ายปฏิเสธพลางใช้มืออีกข้างเช็ดน้ำตาตัวเอง
"มึงคงคิดจะขโมยเงินกูแล้วหนีสินะ ความคิดของมึงช่างโง่เขลาเบาปัญญาสิ้นดี!" ชายหนุ่มเค้นเสียงรอดไรฟันด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรี
