“ไม่เอา!! ไม่เช็ด!!!”
จึงส่ายหน้าปฏิเสธท่าเดียว เมื่อเจียงนั่งลงใกล้ ๆ หมายจะถอดเสื้อผ้าออกให้ เจียงไม่รู้จะทำยังไงจึงหันไปหาเจ้านาย
“ลงไปหาข้าวกับน้ำเถอะ เดี๋ยวผมจัดการเอง”
เจียงทำตามอย่างว่าง่าย แต่คนป่วยยังส่ายหน้าปฏิเสธท่าเดียว เมื่อเห็นเขาพับแขนเสื้อเชิ้ตขึ้นไปถึงข้อศอก แล้วนั่งลงกับเตียงมือก็ดึงผ้าห่มออก
“ไม่!!! ฉันทำเอง!!!”
“แรงจะพูดยังไม่มี ให้เจียงช่วยทำคุณก็อาย ก็มีผมคนเดียวที่เห็นคุณแก้ผ้าจนชินตาแล้ว นอนนิ่ง ๆ อย่าดื้อ!! จะได้เสร็จเร็ว ๆ ผมมีงานต้องไปทำ!!”
คนป่วยจำใจต้องหลับตาหนีอาย เมื่อเขาไม่ยอมฟัง และเริ่มถอดเสื้อผ้าออก จนเหลือแต่ร่างเปลือย ให้หนาวจนขนลุกไปทั้งตัว ผ้าชุบน้ำอุ่นเช็ดลงไปจึงช่วยได้ แต่ก็ไม่นานอาการหนาวเริ่มมาอีก เมื่อเขาเลื่อนไปเช็ดส่วนอื่นต่อจนเสร็จ แล้วรีบห่มผ้าหนา ๆ ให้ก่อน
ถึงหันไปคว้าชุดนอน ที่เจียงเตรียมมาพร้อม ใช้แขนเดียวช้อนคนป่วยให้ลุกนั่ง แล้วรีบสวมชุดไปอย่างรวดเร็ว
“ทีนี้ก็กินข้าว กินยาก่อน ค่อยหลับ”
เจียงยกมาในเวลาไม่นาน คนป่วยขัดขืนไม่ให้เขาป้อนได้ไม่นาน ก็ต้องยอมอ้าปากฝืนกินข้าวต้มไปได้แค่สี่คำ ก็อยากจะอาเจียน จนเขาต้องหยุด ยาหลายเม็ดถูกกลืนลงคออย่างยากลำบาก ก่อนร่างอ่อนแรงจะหลับไป
ชาครีย์จึงรีบเรียกเจียงมาคอยดูแล ส่วนตัวเองรีบไปประชุม และไปประชุมอีกที่ ตั้งใจจะกลับเข้าบ้านดูคนป่วย แต่การจราจรไม่เป็นใจ จึงต้องเลยไปกินข้าวกับลูกค้ารายใหญ่ให้เสร็จ ๆ เรื่อง
“คุณหมอแวะมาฉีดยาให้ตอนเย็นค่ะ เจียงป้อนข้าวก็กินได้สองสามคำเท่านั้น แล้วก็อาเจียนออกหมด เจียงเลยให้กินยาก็หลับยาวเลยค่ะ”
เกือบห้าทุ่มเขาถึงได้เข้าบ้าน เจียงรีบรายงานตามความเป็นจริง แล้วรีบออกจากห้องไปด้วยความรู้งาน
ส่วนคนที่ยุ่งทั้งวัน หลังอาบน้ำเสร็จก็หลับแทบจะทันทีเมื่อล้มตัวลงนอนอยู่ข้าง ๆ คนป่วย
“น้ำ ๆ ๆ ๆ”
สะดุ้งตื่นอีกทีกลางดึก เมื่อมีเสียงพรึมพรำจากคนข้าง ๆ จนเขาต้องรีบช้อนต้นคอขึ้นให้ดูดน้ำในแก้วอย่างหิวกระหาย แล้วก็หลับไป คนเฝ้าไข้เลยได้หลับบ้าง
“ร้อน ๆ ๆ ๆ ๆ เอาผ้าห่มออก ร้อน ๆ ๆ ๆ”
และต้องสะดุ้งตื่นอีก ตอนตีห้ากับท่าทีร้อนรนของคนป่วย ด้วยอาการส่ายหน้าไปมา เหงื่อเต็มตัว มือกับเท้าก็ดันผ้าห่มผืนหนาออก
ชาครีย์รีบลุกไปหาผ้าชุปน้ำเช็ดตัวให้ ถึงได้สงบแล้วหลับไป แต่คนเฝ้าไข้หลับไม่ลงแล้ว เพราะใกล้จะได้เวลาตื่น เลยนั่งเตรียมงานสำหรับวันนี้แทน
“ไม่ต้องไปทำอะไรนะ อยู่เฝ้าไข้จนกว่าผมจะกลับมา”
หันไปมองคนป่วยอีกที ตอนจะออกไปทำงาน ก็เห็นยังหลับอยู่ จึงสั่งเจียงไว้
“ผมฉีดยาให้แล้ว ให้ยาแก้อาเจียนไว้ด้วย นอนพักมาก ๆ นะครับเย็น ๆ คงจะดีขึ้น”
หมอปองศักดิ์ให้ความกระจ่างกับคนไข้ที่มองมาหา หลังจากฉีดยาให้เสร็จ
“ขอบคุณค่ะ คุณหมอ”
คนไข้ยกมือไหว้ด้วยความยากลำบาก นั่นยิ่งทำให้หมอหนุ่มแปลกใจในท่าที เพราะเพื่อนบอกเสมอ ๆ ว่าคุณหนูมิวเป็นคนแข็งกระด้าง เอาแต่ใจ ขี้วีน และไม่สนใจใครนอกจากตัวเอง สถานการณ์เปลี่ยน ย่อมทำให้คนเปลี่ยน และนั่นคือข้อแก้ต่างที่เขามีให้ตัวเอง
“ไว้ค่ำ ๆ ผมจะมาดูอีกรอบนะครับ ว่าจะมากินมื้อเช้ากับไอ้เสือหน่อย ดันหนีเข้าออฟฟิศแล้ว สงสัยจะยุ่งและกลับดึกตามเคย งั้นไว้เจอกันครับ”
หมอหนุ่มไปแล้ว คนไข้สาวอยากจะหลับด้วยความอ่อนเพลีย แต่ติดตรงที่ต้องกินข้าว กินยา ที่เจียงเตรียมมาก่อน ไม่มีการอาเจียนเหมือนเมื่อวาน
นั่นถึงทำให้ไม่เหนื่อยมากนัก จึงหลับไปหลังอาหารกับยาลงท้องไปได้ไม่นาน โดยมีเจียงนั่งเฝ้าไข้ไม่ห่าง ตามคำสั่งเจ้านาย
“ไปพักผ่อนเถอะ ถึงเวลาอาหารค่อยขึ้นมา”
ชาครีย์สั่งเมื่อกลับเข้าบ้านตอนบ่ายแก่ ๆ ขณะคนไข้กำลังหลับ เขาทรุดตัวลงนั่งใกล้ ๆ จ้องมองผิวหน้าที่เริ่มจะผ่องใสขึ้นกว่าเมื่อเช้าแล้ว แม้ปากจะบอกว่าเกลียด ใจจะบอกว่าไม่พิศวาสสักแค่ไหน
แต่ร่างนั้นกลับค่อย ๆ ก้มลงไปสูดดมแก้มนุ่มอยู่ดี และเมื่อเห็นว่าอุณหภูมิในร่างกายคนป่วยลดลง จึงถลกแขนเสื้อเชิ้ตขึ้น เบียดกายนอนไปข้าง ๆ แล้วยกแขนขึ้นไปกอดไว้
ก่อนจะผล็อยหลับด้วยความเหนื่อย เกือบครึ่งชั่วโมง คนป่วยถึงค่อย ๆ ลืมตาขึ้น รู้สึกว่าตัวเบาขึ้นกว่าเมื่อเช้ามากแล้ว แต่ไม่นานก็รู้สึกหนักอึ้ งที่ลำตัวขึ้นมาถึงได้รู้ว่ามีแขนเขาพาดอยู่ จึงพยายามจะยกออก ชาครีย์จึงสะดุ้งตื่น
“คุณเป็นยังไงบ้าง”
กัณหาให้แปลกใจกับสีหน้า แววตา และน้ำเสียงของเขาในครั้งนี้เหลือกำลัง มันเพราะพริ้งนุ่มนวล อย่างไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย แล้วใจก็พลันคิดไปถึง ห้วงเวลาที่เขาเช็ดเนื้อตัวให้ ป้อนข้าว ป้อนยาให้ ไม่อยากจะเชื่อว่านายเสือจะทำอย่างนี้ให้ใครได้
“เย็นแล้ว ผมจะเช็ดตัวให้นะ อีกหน่อยเจียงคงจะยกข้าวมาให้”
ดวงตาคู่เศร้า จ้องมองแผ่นหลังกว้างที่เดินหายไปในห้องน้ำ ไม่นานก็กลับออกมาพร้อมกะละมังกับผ้า
“ฉันทำเองได้”
เพราะเชื่อว่าตัวเองมีเรี่ยวแรงมากพอแล้ว จึงขอไม่พึ่งน้ำใจจากคนสองหน้า หลายอารมณ์เด็ดขาด แต่มีหรือคนอย่างเขาจะยอม ในเมื่อตั้งใจจะทำคะแนนให้กระเตื้องขึ้นในช่วงนี้แล้ว ใยเลยจะปล่อยให้มันหลุดลอยไป
“อย่าทำเป็นอวดเก่งหน่อยเลยน่ะ!! ผมไม่ค่อยทำเรื่องพวกนี้ให้ใครง่าย ๆ นะ นอนนิ่ง ๆ แล้วจะดีเอง!!”
จึงส่งเสียงดุ ๆ ออกไป ทำเอาคนไข้ไม่กล้าขัด จึงต้องยินยอมให้เขาเปลื้องผ้า แล้วเช็ดเนื้อตัวได้ตามสบาย แม้จะอายเหลือกำลัง เมื่อถูกเขาสัมผัสไปทุกส่วนสัดของร่างกายก็ตามที