หลายชั่วโมงก่อนตอนคีธกระเสือกกระสนจนกลับมาถึงที่นี่ ไมอาเป็นฝ่ายสารภาพว่าเป็นห่วงเขา หลังจากนั้นยังมาสวมกอดจากด้านหลัง ใช้แก้มนุ่มนิ่มนั่น…ซบลงที่แผ่นหลังจนเขาชะงักไป
เท่านั้นไม่พอ ไมอายังลงทุนซื้อรองเท้าให้เขาด้วยเหตุผล ‘อยากให้เจ็บเท้าน้อยลงเวลาเดินไปไหนมาไหน’
ท่ามกลางความรู้สึกที่หลากหลาย อาการหงุดหงิดเป็นสิ่งแรกที่ปะทุขึ้นกลางอก หงุดหงิดที่ต้องคอยบอกตัวเองว่าอย่าให้ค่าสิ่งมีชีวิตตรงหน้ามากเกินไป
ทว่าอีกซีกหนึ่งกลับกลายเป็นความรู้สึก...ดี
ดีอย่างน่าประหลาด ดีอย่างไม่น่าให้อภัย และดีเกินกว่าตัวเขาจะเข้าใจ
กอดเธอซะสิ!
ลูบหัวเธอซะสิ!
พลันนั้นเอง เสียงในสมองออกคำสั่งให้เขาทำอะไรสักอย่างกับผู้หญิงคนนี้...
“...” ทว่าถึงจะมีคำสั่งดังขึ้นในหัวตลอดเวลา ร่างกายกลับแข็งทื่อ ไม่ยอมทำตามความต้องการเบื้องลึกของตัวเอง
“เอาล่ะ” จมจ่อมอยู่ในภวังค์เนิ่นนาน มารู้ตัวอีกทีตอนไมอาหยัดตัวขึ้นยืน “
