บทที่11
ร่างบางซัดฝ่ามือใส่คนที่โอบกอดนางทันที แม้รู้ว่าเขาป้องปัดอาวุธร้ายให้ แต่บุรุษสตรีไม่ความถูกเนื้อต้องตัวกัน
แม้นางจะเก่งด้านวิชาตัวเบา แต่พลังยุทธนางไม่ได้เก่งกาจอะไร เรียกว่าไม่มีพรสวรรค์ทางด้านนี้เลยต่างจากพี่ใหญ่
“ปล่อยข้า” แม้จะซักฝ่ามือไปสุดแรงแต่ร่างหนาที่โอบกอดไม่ยอมปล่อยมือจากเอวของนาง
“เสี่ยวไป๋ เจ้ามาทำอะไรที่นี่” เฉิงตงตกใจไม่น้อยที่เห็นผู้บุกรุกคือน้องสาวข้างบ้าน แถมเมื่อกี้เขาซัดอาวุธลับใส่นาง อาวุธนั้นอาบยาพิษ หากแม่ทัพไม่พุ่งเข้าไปช่วยนางคงเจ็บสาหัส ว่าแต่สหายเขารู้ได้อย่างไรว่าคือนาง ขนาดตัวเองเขาเองยังไม่รู้ว่าคือผู้ใด
“พี่เฉิงตง บอกให้สหายท่านปล่อยข้าก่อน” ไป๋เสวี่ยพยามยามรั้งตัวเองออกจากอ้อมกอดคนตัวโต ไม่ว่าจะพลักแรงแค่ไหน ขุนเขาตรงหน้าก็ไม่ไหวติ่ง
เรื่องอะไรจะปล่อยง่าย นี่เป็นครั้งแรกที่ได้กอดนางหลังจากเฝ้าดูห่างๆ มาถึง 7 ปี ตอนนี้ได้อยู่ใกล้ๆ ห่างกันแค่เ
