บทที่18
“ข้าว่าท่านไม่ต้องมาพบข้าบ่อยนักก็ได้ ไม่มีใครคิดว่าข้าถูกคู่หมั้นทิ้งหรอก” เล่นมารับส่งระหว่างจวนไปโรงหมอแบบนี้มาสามวันแล้ว จูไป๋เสวี่ยแอบรู้สึกว่าคุณชายหลิวจะคิดไม่ซื่อกับนางซะแล้ว แววตาผิดแปลกไปจากวันแรกที่เจอกัน จากบึ้งตึงกลายเป็นยิ้มแย้มตลอดเวลาที่อยู่กับนาง ทำเอาอดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้เลย
“ข้าแค่อยากทำอะไรร่วมกับคู่หมั้น อีกทั้งมาช่วยงานที่โรงหมอ ก็เป็นการช่วยเหลือคุณชายรองที่เคยดูแลรักษาข้าตอนบาดเจ็บคร่านั้น หากไม่ได้เจ้าสองพี่น้อง ข้าคงพิการเดินไม่ได้ หนักสุดก็คงสิ้นลมในตรอกนั้น”
“คุณชายหลิวจะมาพูดความเป็นตายอะไรในโรงหมอ ผู้ป่วยได้ยินจะเสียกำลังใจเอาได้” จูไป๋เสวี่ย คร้านจะไล่กลับ อยากช่วยก็จะให้ช่วยแล้วกัน “พี่ฮวาเจียว เอาผ้าขาวที่ซักแล้วให้คุณชายหลิวช่วยตากที่สิ”
ตั้งแต่พิธีหมั้นหมาย หลิวเสวี่ยอวี้ก็ตามติดหายใจรดต้นคอแม่นางจูทุกฝีก้าว เหตุผลคือในที่สุดก็ได้ใกล้ชิดนา
