7. ไปเอาตัวมา
1346 คำ
EP.7 ไปเอาตัวมา
หลังจากที่เด็กสาวคุยกับพี่ชายของตัวเองเสร้จ เธอจึงเดินออกมาหาเพื่อนๆทั้งสองของเธอด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยจะดีนัก เพราะเธอเองก็ไม่รู้ถึงเหตุผลที่หมอกสั่งไม่ให้เธอยุ่งกับคาเตอรด้วยเหตุผลอะไร
“เป็นอะไร ทำไมทำหน้ามุ่ยแบบนั่น” น้ำขิงเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อนสาวตัวเองเปลี่ยนไป
“ก็เรื่องคุณลุงคนนั้นนั่นแหล่ะ ไม่รู้ว่าทำไมพี่หมอกถึงสั่งไม่ให้ไปยุ่งกับคุณลุงเค้า”
“หรือว่าจะมีอะไรจริงๆ ว่าแต่แกร์ก็ไม่ได้จะไปยุ่งอะไรกับเค้าอยู่แล้วไม่ใช่หรอ” เมญ่าเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง เพราะเธอนั้นไม่ได้ทราบว่าคาเตอร์เคยถูกยิงและเพื่อนของตัวเองเป็นคนพาเข้ามาในบ้าน
“กะ..ก็ใช่ ฉันจะไปยุ่งกับคุณลุงเค้าทำไมล่ะ แค่เป็นลูกค้าซื้อพวงมาลัยเฉยๆก็แค่นั้นแหล่ะ~”
“ก็ดี เพราะดูๆแล้วเค้าก็คงจะไม่ใช่คนดีอะไรหรอกมั้ง ถึงขนาดต้องมีคนคอยตามดูแลขนาดนั้น”
“อันนี้น้ำขิงเห็นด้วยกับเมญ่านะ”
“จ้าาา รู้แล้วน่า ไม่ได้คิดจะไปรู้จักอะไรมากมายสักหน่อย!”
“พอๆ กินนะต่อดีกว่าเสียงบรรยากาศหมด!”
ตัดมาที่มาเฟียหนุ่ม หลังจากที่เค้าได้ออกมาจากร้านของหมอกแล้วเค้าก็ได้กลับขึ้นรถทันที
“นายคิดจะทำอะไรครับ” รอณเอ่ยถามนายของตัวเองขึ้นทันทีหลังจากที่รถเคลื่อนตัวออกมา
“หึ!” คาเตอร์ไม่ได้ตอบอะไรออกมา เพียงแต่ยกยิ้มขึ้นราวกับว่าเค้านั้นคิดอะไรแผงๆออก
“นายคงไม่คิดจะแกล้งคุณหมอกโดยการเข้าหาน้องสาวเธอใช่ไหมครับ”
“กูยังไม่ได้คิด แต่ความคิดมึงก็น่าสนุกดี”
“อะ..อ่าว นายจะทำจริงๆหรอครับ เธอไม่รู้เรื่องนะครับนาย”
“มึงคิดอะไรกับเด็กคนนั้นหรือไง?”
“ปะ..ป่าวครับ ผมแค่ไม่อยากให้นายเอาเธอเข้ามายุ่งกับเกมส์ที่นายคิดจะเล่น”
“กูจะบอกเองว่าจะทำหรือไม่ทำ”
“...”
“ส่งคนไปตามดูไอสวะนั่น วันนี้กูไม่ไป”
“ได้ครับนาย” รอณขานรับคำสั่งของนายตัวเองก่อนจะหันกลับมาตั้งใจขับรถเพื่อมั่งหน้ากลับคอนโด
หลายวันผ่านไป เด็กสาวได้ไปเรียนตามปกติโดยมีพี่ชายของเธอนั้นไปส่งถึงหน้ารั้วมหาลัย เพราะเค้านั้นกลัวว่าคาเตอร์จะเล่นไม่ซื่อโดยการเข้าหาทางน้องสาวของเค้าแทน
“วันนี้เลิกกี่โมง” หมอกเอ่ยถามขึ้นเมื่อรถของเค้านั้นมาจอดที่หน้ารั้วมหาลัยของเด็กสาว
“วันนี้เลิกเย็นค่ะ พี่หมอกมีอะไรหรือป่าว”
“วันนี้เพื่อนพี่แต่งงานหน่ะ แต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวไปช้าได้ พี่จะมารอรับเราก่อน”
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูกลับได้”
“ทำไมชอบเถียง”
“ป่าวสักหน่อยนะ น้องแค่บอกเอง ว่าน้องกลับเองได้จริงๆ”
“พี่ไม่ไว้ใจ”
“กลัวว่าหนูจะเจอคุณลุงคนนั้นอีกหรอคะ”
“...”
“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ถ้าเจอหนูก็จะไม่เข้าใกล้เค้าแล้วก็จะรีบกลับบ้านทันทีเลยค่ะ”
“...”
“เชื่อใจน้องสิ น้องไม่ผิดคำสัญญาหรอกนะ!”
“เอางั้นก็ได้ รีบกลับบ้านด้วยนะ ถ้าถึงแล้วก็ต้องรีบโทรบอกพี่”
“รับทราบค่าพี่ชายสุดหล่อ เจอกันที่บ้านนะคะ”
“อืม ตั้งใจเรียนเด็กแสบ”
“ค่า ไปนะคะ บายค่ะ”
“ลืมอะไรหรือป่าว”
“หื้มมม ลืมนิดลืมหน่อยเอง~”
จุ้บ! เด็กสาวว่าจบก็เข้าไปจุ้บหน้าผากของผู้เป็นพี่ชาย ซึ่งหมอกนั้นก็จุ้บ หน้าผากน้องสาวของตัวเองกลับเช่นกัน ซึ่งการกระทำเหล่านี้ทั้งสองนั้นทำมาตั้งแต่จำความได้ จนถึงปัจจุบันหมอกก็ยังคงทำเช่นนี้กับน้องสาวของตัวเองเช่นเคยเพราะความรักและความเอ็นดู
หลังจากที่เด็กสาวได้เดินคล้อยหลังหายเข้าไปในรั้วมหาลัยแล้ว หมอกจึงออกรถกลับมาที่บ้านทันที เพื่อกลับมานอนเอาแรงและเตรียมตัวไปงานแต่งช่วงบ่าย
ส่วนเด็กสาวนั่นก็เข้าเรียนตามปกติจนถึงช่วงเวลาเลิกเรียน ซึ่งวันนี้เธอนั้นเลิกเรียนเวลา 5.30 น. และยังต้องกลับบ้านด้วยตัวเองอีกด้วย
“ฉันไปก่อนนะ” เมญ่าบอกกับเพื่อนทั้งสองของเธอก่อนที่เธอนั่นจะขึ้นรถไป
“บายจ่ะ วันจันทร์เจอกัน”
“แม่น้ำขิงมาพอดีเลย ให้น้ำขิงไปส่งใหมปลายฟ้า”
“ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวเรากลับเอง ใว้เจอกันวันจันทร์นะ” เด็กสาวบอกลาเพื่อนๆของตัวเองก่อนจะรีบสาวเท้าเรียวเล็กเดินออกไปที่ป้ายรอรถเมล์ ซึ่งเธอนั้นนั่งรออยู่นานเกือบครึ่งชั่วโมง แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่ารถที่ต้องผ่านหน้าซอยบ้านของเธอนั้นผ่านมาสักที
ในขณะเดียวกันมาเฟียหนุ่มที่กำลังนั่งอยู่บนรถเพื่อมุ่งหน้าไปที่โกดังเก็บของ ระหว่างทางนั้นเค้าก็ได้สังเกตเห็นเด็กสาวอยู่ในชุดนักศึกษากำลังนั่งอยู่ที่ป้ายรถเมล์ ทำให้เค้านั้นต้องเอายสั่งให้รอณนั้นจอดรถ
“จอด”
“ครับ” รอณขมวดคิ้วยุ่งก่อนจะตีไฟเลี้ยวเข้าข้างทางตามคำสั่งจองนายตัวเอง
“ถอยไปที่ป้ายรถเมล์เมื่อกี้”
“ครับนาย”
เด็กสาวที่กำลังนั่งรอรถอยู่เธอนั้นไม่ได้สนใจเลยสักนิดว่าจะมีรถของใครมาจอด และเธอยังคงมองไปทางอื่นเพื่อหารถเช่นเดิม แต่ทว่าเธอนั้นกับต้องหันกับมามองที่รถเก๋งคันสีดำอีกครั้งเมื่อเห็นว่ากระจกหลังนั้นถูกลดลงพร้อมกับใบหน้าของคนด้านในปรากฏขึ้น
“คุณลุง!”
“...”
“...” หลังจากที่เด็กสาวได้เอ่ยเรียกมาเฟียหนุ่มแล้ว เธอก็ฉุดคิดขึ้นมาได้ว่า พี่ชายของเธอนั้นได้สั่งเอาใว้ว่าห้ามยุ่งกับชายคนนี้อีก ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม เธอจึงเลือกที่จะลุกขึ้นยืนและเดินหนีออกมาจากป้ายรถเมล์ทันที..
“ไปเอาตัวขึ้นมาบนรถ”
“ครับ” รอณจำใจทำตามคำสั่ง และรีบลงไปหาเด็กสาวที่กำลังเดินหนีเค้าไปอีกทาง
“น้อง!”
“ค่ะ..คะ มีอะไรหรือป่าวคะ”
“กลับยังไง พี่ชายไม่มารับหรอ”
“พี่ชายไปงานแต่งเพื่อนค่ะ หนูกลับเอง”
“อ้อ งั้นไปขึ้นรถสิ เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“... มะ..ไม่ดีกว่าค่ะ” เด็กสาวหันไปมองที่รถอีกครั้งก่อนจะหันกับมาตอบคำถามของรอณ
“ไม่ต้องกลัวหรอก เจ้านายพี่ไม่ได้น่ากลัวอะไรขนาดนั้น”
“แต่พี่หมอกสั่งเอาใว้ว่าห้ามยุ่งกับคุณลุงค่ะ หนูไม่อยากมีปัญหากับพี่ชาย~”
“พี่ไม่พูด เราไม่พูด พี่ชายเราจะรู้ได้ไง จริงป้ะ อีกอย่างกว่ารถตะมาเดี๋ยวฝนก็ตกพอดี”
“...” เด็กสาวนิ่งเงียบไปสักพักก่อนจะมองหารถอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่มีวี่แววเช่นเดิม และดูเหมือนว่าฝนฟ้าอากาศนั้นกำลังจะโรยรินลงมาแล้วจริงๆ
“ก็ได้ค่ะ..” เด็กสาวพูดพรางพยักหน้าก่อนจะเดินตามรอณไปที่รถ โดยรอณนั้นเปิดประตูหลังให้กับเธอ ทำให้เธอนั้นต้องหยุดชงักอีกครั้งเมื่อเห็นใบหน้าของมาเฟียหนุ่มบนรถ
“อย่าลีลา!”
พรึบ! เสียงของมาเฟียหนุ่มดังขึ้นพร้อมกับดึงมือของเด็กสาวเพื่อให้เธอขึ้นมานั่งในรถ จนทำให้เธอนั้นหัวกระแทกที่ขอบประตู
“ลุงงง!!!”
#รีไรท์เมื้อ 4/9/65
- ผู้เขียน
