10. ตามหาตัว
2006 คำ
EP.10 ตามหาตัว
“พะ..พี่หมอก ทำไมร้านเป็นแบบนี้~” เด็กสาวเอ่ยถามพี่ชายของตัวเองทันที ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเมื่อเธอได้เห็นว่าหน้าร้านของตัวเองนั้นเต็มไปด้วยเศษกระถางต้นไม้ที่แตกกระจาย รวมไปถึงโต๊ะสำหรับลูกค้าที่ต้องการนั่งด้านนอกนั้นก็ล้มระเนระนาดไปหมด
“ใครแม้งทำเรื่องเหี้ยๆแบบนี้ว่ะ!!!” หมอกพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงโมโหก่อนจะพยายามองหาคนที่มาทำเรื่องแบบนี้กับร้านของเค้า
“ระ ระ..หรือว่าจะเป็น”
“พูดว่าอะไรนะพี่ไม่ค่อยได้ยิน!” หมอกหันมาถามน้องสาวของตัวเองด้วยความหงุดหงิด เพราะเค้านั้นไม่ได้ค่อยยินที่น้องสาวของตัวเองพูดสักเท่าไหร่ แถมตอนนี้ก็ยังเครียดกับเรื่องที่เกิดขึ้นที่ร้านอีกด้วย
“ปะ..ป่าวค่ะ! เรารีบเก็บร้านกันดีกว่าะนะคะ ส่วนเรื่องใครทำเราค่อยไปดูกล้องหน้าร้านเอาก็ได้!”
“อืม งั้นเราไปกวาดดินออกแล้วกัน ไม่ต้องไปยุ่งกับกระถางล่ะเดี๋ยวมันจะบาดมือ!“
“ค่ะ”
“พี่จะไปเก็บโต๊ะเอง”
“ค่ะ” เด็กสาวพยักหน้าให้กับพี่ชายของตัวเองอย่างเชื่อฟัง ก่อนจะตัดสินใจมองไปรอบๆอีกครั้งจนสังเกตเห็นรถคันที่คุ้นเคย นั่นก็คือรถของคาเตอร์ที่ตอนนี้กำลังจอดอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากร้าน แถมยังเปิดกระจกหลังลงพร้อมกับจ้องมองมาที่เธอ
“ว่าแล้วเชียว! ทำไมต้องทำกันถึงขนาดนี้ด้วย!!” เด็กสาวพูดขึ้นอย่างนึกโมโห ก่อนจะรีบหันหลับกลับมาตั้งใจเก็บกวาดตามที่พี่ชายของเธอบอกต่อ
“เอาไงต่อครับนาย”
“ไม่ต้องทำ”
“เธออาจจะบอกพี่ชายของเธอก็ได้นะครับ ว่าเป็นฝีมือของนาย”
“หึ! กูว่าไม่! ดูๆแล้วเด็กอย่างปลายฟ้า คงต้องหาวิธีแก้ไขปัญหาเองส้ะมากกว่า”
“ตกลงที่นายทำเพราะอยากทำให้คุณหมอกเสียใจ หรือนายสนใจในตัวของเธอครับ”
“…” มาเฟียหนุ่มไม่ได้ตอบคำถามของรอณ แต่มองไปที่ใบหน้าของเค้าแทน ซึ่งสาวตาของเค้านั้นทำเอารอณแถ้บอยากจะกระโดดลงจากรถทันที
“ออกรถ!”
2 วันผ่านไป
เด็กสาวยังคงรู้สึกคับแค้นใจกับเรื่องที่มาเฟียหนุ่มนั้นทำเช่นนี้กับร้านของพี่ชายเธออยู่ ซึ่งตอนนี้เธอนั้นกำลังนั่งสืบเสาะหาเบาะแสข้อมูลของคาเตอร์อยู่
“ทายาทระดับหมื่นล้าน แต่ทำตัวเป็นนักเลงไปได้! คอยดูนะ ปลายฟ้าจะเล่นงานให้เข็ด!”
“ว่าแต่ต้องไปหาที่ไหนว้ะเนี่ย” เด็กสาวบ่นพรึมพรำขึ้นนขณะที่เธอนั้นกำลังนั่งหาข้อมูลของมาเฟียหนุ่มอยู่ในช่วงพักกลางวันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด จนเพื่อนของเธอนั้นต้องเอ่ยถามขึ้น
“ยังไม่เลิกหาประวัติเค้าอีกหรอยัยปลายฟ้า!” เมญ่าเอ่ยถามขึ้นเมื่อเธอนั้นเห็นว่าเพื่อนสาวของตัวเองนั้นยังคงนั่งจ้องไปที่โทรศัพท์อย่างไม่ยอมลดละความพยายามที่จะตามหาตัวของคาเตอร์
“ใช่! ฉันจะไม่ยอมให้เค้ามาทำเรื่องแบบนี้เด็ดขาด! คนผิดก็ต้องยอมรับผิดสิ!”
“แต่ดูๆแล้ว เค้าน่าจะเป็นคนที่มีอิทธิพลพอสมควรเลยนะปลายฟ้า น้ำขิงว่าอย่าไปยุ่งเลย แจ้งตำรวจเอาดีกว่า”
“ไม่! ฉันบอกแล้วไงว่าเค้าจะต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองทำ! ซึ่งฉันจะเป็นคนสั่งสอนเค้าเอง อีกอย่างถ้าเค้าทำอะไรพี่ชายของฉัน ฉันนี่แหล่ะ จะเป็นคนที่จะจับเค้าส่งตำรวจเอง!” เด็กสาวพูดจาอย่างมั่นอดมั่นใจ ว่าเธอนั้นจะสามารถที่จะใช้กฏหมายเล่นงานคนอย่างคาเตอร์ได้อย่างแน่นอน
“เอางี้ เดี๋ยวฉันให้ไอพีทห้องสามมาช่วยหาแล้วกัน เห็นว่ามันเป็นระดับโคนันเลยนะ!”
“จริงอะ! โทรเลยได้ป่ะ!”
“เออๆ รอแปปป” เมญ่ารีบจัดการโทรศัพท์หาเพื่อนอีกคนในทันที ไม่นานพีทนั้นก็เดินมา ซึ่งเค้านั้นเป็นนักศึกษาที่มีความคิดเป็นอัจฉริยะ และเรียนรู้เรื่องต่างๆได้รวดเร็วรวมไปถึงการสืบประวัติต่างๆของคนที่เค้านั้นอยากรู้ โดยเฉพาะคนที่มีอิทธิพล
“มีอะไรเมญ่า เรียกเรามาทำไม”
“พอดี ปลายฟ้ามันจะให้พีทช่วยสืบหาประวัติแล้วก็ที่อยู่ของคนๆนึงอะ”
“…”
“นะๆๆพีทนะ เราจำเป็นต้องรู้จริงๆ”
“ทำไม”
“เราขอไม่บอกนะ แต่เราจำเป็นจริงๆ ช่วยเราหน่อยนะ”
“.. อือๆ ใครอะ”
“คาเตอร์”
“ห้ะ! คุณคาเตอร์มาเฟียที่ใหญ่ที่สุดในแถบนี้อะนะ!” พีทอุทานออกมาด้วยความตกใจ ก่อนจะพูดประโยคหลังด้วยเสียงเบาๆ เพราะว่าไม่มีใครนั้นรู้ว่าคาเตอร์คือมาเฟีย แต่ทว่าพีทเป็นพวกที่ชอบศึกษาหาประวัติเกี่ยวกับคนมีอิทธิพล ทำให้เค้านั้นรู้ว่า คาเตอร์ คือทายาทมาเฟียคนโตของตระกูลนาคิน
“อะ..อะไรนะ ใช่คนเดียวกันหรอ คนนี้นะ!” ปลายฟ้ารีบเปิดรูปของชายหนุ่มให้กับพีทดูทันที ซึ่งพีทนั้นก็ยังคงยืนยันคำเดิมว่าคาเตอร์ที่เธอว่าคือคนเดียวกันกับคนที่เค้าบอก
“ปลายฟ้า น้ำขิงว่าอย่าไปยุ่งกับเค้าเลย แค่นี้ดูก็น่าจะรู้แล้วอะว่าไม่ใช่คนดีอะ”
“อย่างพึ่งขัดสิน้ำขิง ต่อเลยพีท เค้าทำงานที่ไหนบ้าง”
“หลักๆก็ คาสิโนแถว Xxx สนามแข่งรถแถว NK แล้วก็บริษัทคุณนาคิน ก็คือพ่อของเค้าอะแหล่ะ”
“อ่อๆ ขอบใจมากนะ อยากกินอะไรอะเดี๋ยวเราเลี้ยงเอง”
“ไม่อะ งั้นเราขอเตือนอะไรเธออย่างก็แล้วกัน ในฐานะที่เราเป็นเพื่อนกัน”
“อะไรหรอ”
“อย่าไปยุ่งกับเค้าเลย เค้าไม่ใช่คน!” ทันทีที่พีทพูดจบเค้านั้นก็รีบสาวเท้าของตัวเองเดินออกไปทันที แถมยังทิ้งความสงสัยใว้ให้เพื่อนสาวทั้งสามคนอีกด้วย
“ไม่ใช่คน.. แล้วเป็นตัวไรว่ะ ไอพีทก็พูดแปลกๆ!”
“จะไม่ล้มเลิกความคิดนี่จริงๆหรอ” เมญ่าเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง เพราะเธอเองที่ได้รู้ถึงประวัติ ก็ไม่อยากให้เพื่อนของตัวเองนั่นไปยุ่งเช่นกัน
“อืม เราตัดสินใจแล้ว”
“เห้อ ห้ามไม่ได้เลยจริงๆ!” น้ำขิงถอนหายใจออกมาอย่างรู้สึกเหนื่อย
“งั้นบ่ายนี้เราขอลานะ เดี๋ยวจะรีบกลับมาให้ทัน วันนี้เลิก5โมงด้วยนิ!”
“จะไปไหน!” เสียงของน้ำของและเมญ่าพูดขึ้นพร้อมกันด้วยความเสียงดัง ทำเอาโต๊ะข้างๆถึงกับต้องหันมามอง
“ไปหาลุงคาเตอร์!”
“ปลายฟ้า! ถ้าพี่แกร์รู้แกร์โดนแน่ๆเลยนะ!”
“แต่ฉันต้องไปเคลียร์ให้จบ เค้าจะได้ไม่ต้องมายุ่งกับฉันกับพี่หมอกอีก!”
“ไม่ต้องไปหลอก”
“ไม่ ฉันต้องไป ฝากจดงานด้วยนะ! เดี๋ยวฉันรีบกลับมา!” ทันทีที่เด็กสาวพูดจบเธอนั้นก็รีบเดินไปลาอาจารย์ทันทีว่าเธอนั้นปวดท้องมากๆจึงต้องขอตัวลากลับบ้าน ซึ่งอาจารย์ของเธอนั้นก็อนุญาตเธอนั้นจึงรีบออกมาทันที
“ไปที่ไหนก่อนดีว่ะ!” เด็กสาวบ่นพึมพำเมื่อเธอนั้นกำลังหาที่อยู่ของสถานที่ที่คาเตอร์นั้นทำงานอยู่
“ไปคาสิโนก่อนแล้วกัน! คนชั่วๆแบบนั้นคงไม่พ้นสถานที่แบบนี้หรอก!” ทันทีที่เด็กสาวว่าจบเธอนั้นก็เรีบหมารถแท็กซี่ตรงไปที่คาสิโนของคาเตอร์ทันที
เมื่อเธอนั้นเดินทางมาถึงก็ทำเอาเธอนั้นรู้สึกหวั่นขึ้นมาเล็กน้อยทันที เมื่อเธอเห็นชายร่างยักษ์ใหญ่ยืนเฝ้าประตูด้านหน้าอยู่ 4 คน
“น่ากลัวชมัด~” เด็กสาวพูดพรางมองไปที่ชายสี่คนนั้นเป็นพักๆ ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปหาพวกเค้าที่หน้าประตู
“เห้ย! ใครปล่อยลูกมาเดินเล่นแถวนี้ว่ะ!”
“อะ..เอ่อ หนูไม่ได้ใช่เด็กค่ะ”
“แล้วมาทำอะไร ยังอยู่ในชุดนักศึกษาอยู่เลย ที่นี่ไม่อนุญาตให้เด็กเข้า!”
“เอ่อ หนูไม่ได้มาใช้บริการค่ะ หนูมาหาคุณคาเตอร์”
“…” เมื่อการ์ดทั้ง4คนได้ยินเช่นนั้นต่างก็หันมองหน้ากันทันที
“กลับบ้านไปเถอะหนูน้อย อย่ามายุ่งย่ามกับสถานที่แบบนี้!”
“ไม่ค่ะ! หนูมาขอพบคุณคาเตอร์!”
“อย่ามางอแงน่า กลับไปส้ะ!”
“มีอะไรกัน!” เสียงของใครบางคนดังขึ้นด้านหลัง นั่นก็คือไคล อาของคาเตอร์นั่นเอง
“ไม่มีอะไรครับคุณไคล เธอแค่มาวิ่งเล่นแถวนี้ครับ!”
“ไม่ใช่นะพี่คนหล่อ! หนูมาหาคุณลุงคาเตอร์ต่างหากค่ะ! แต่พี่4คนนี้ไม่ยอมให้หนูเข้าไป!”
“มาหาคาเตอร์?”
“ใช่ค่ะ! หนูมีเรื่องต้องเจราจากับเค้าค่ะ!”
“…” ไคลจ้องมองไปที่เด็กสาวนิ่งๆ ก่อนจะหันไปมองที่การ์ดทั้งสี่คน
“คาเตอร์มาหรือยัง”
“มาแล้วครับ”
“อืม งั้นเธอไปกับฉัน”
“แต่คุณไคลครับ”
“…” ไคลไม่ได้พูดอะไร แต่ใช้สายตาของตัวเองนั้นจ้องมองไปที่การ์ดแทน ทำให้การ์ดนั้นต้องยอมเปิดประตูให้กับเค้าและเด็กสาวได้เดินเข้ามาด้านใน
“เขิญครับ”
เมื่อทั้งสองเดินเข้ามา ผู้คนมากมายต่างก็จ้องมองมาที่เด็กสาวเพราะเธอนั้นยังอยู่ในชุดนักศึกษา
“เอ่อ พี่คนหล่อจะพาหนูไปหาลุงคาเตอร์ใช่ไหมคะ”
“อืม เลิกเรียกฉันคนหล่อได้แล้ว ฉันแก่กว่าคาเตอร์อีก”
“โห~ จริงหรอเนี่ย ยังดูหล่ออยู่เลยนะคะ”
“เข้าไป” ไคลพูดพรางผลักเด็กสาวเข้าไปในลิฟต์ก่อนจะที่ตัวเค้านั้นจะตามเข้ามา ซึ่งเค้านั้นใช้มือกดไปที่ชั้น 5 และ 6 ปีนี้
เมื่อมาถึงชั้น5 ไคลจึงเดินออกไปทันที ทำให้เด็กสาวต้องเดินตามออกมา
“ตามมาทำไม คาเตอร์อยู่ชั้น6”
“อ่าว ไม่ไปส่งหนูหน่อยหรอ”
“…” ไคลไม่ได้พูดอะไร แต่กดปิดลิฟต์ให้กับเธอ ทำให้เด็กสาวนั้นต้องขึ้นมาที่ชั้นคนเพียงคนเดียว
ติ๊ง! เสียงลิฟต์ดังขึ้นพร้อมกับประตูที่เปิดออก ทันทีที่ประตูเปิดออกนั้น ก็ทำให้เด็กสาวได้เห็นว่ามีชายฉกรรจ์มากมายยืนเลียงกันอยู่หน้ากระดานราว10คน
“เห้ย! ใครปล่อยเด็กขึ้นมา!” หนึ่งในชายฉกรรจ์พูดขึ้นก่อนจะเดินปี่เข้ามาหาเด็กสาว
“ยะ..หยุดนะ! อย่าเข้ามาใกล้หนู!”
“เธอขึ้นมาได้ไง!!”
“คุณพี่สุดหล่อชั้น5มาขึ้นมาค่ะ!”
“…” ชายคนนั้นนิ่งเงียบไปสักพัก เพราะชั้น5นั้นเป็นห้องทำงานเก่าของไคล
“หนูมาขอพบคุณลุงคาเตอร์ค่ะ! พี่สุดหล่อชั้น5บอกให้เข้าไปได้เลย!” จริงๆแล้วไคลยังไม่ได้พูดเช่นนั้น แต่เธอจำเป็นต้องเข้าพบคาเตอร์ให้ได้
“รอนี่!” ชายคนนั้นบอกกับเด็กสาวก่อนที่ตัวเค้านั้นจะเดินไปเคาะประตูบานใหญ่สีดำแดง
แกรก! เสียงประตูเด้งออก บ่งบอกว่าประตูถูกเปิดแล้ว ทำให้ชายคนนั้นต้องเดินเข้าไป
“กว่าจะได้เจอตัวยุ่งยากชิบ!” เด็กสาวยืนกอดอกอยู่นานสองนาน แต่คนด้านในนั้นก็ยังไม่ออกมาสักที ทำให้เธอนั้นตัดสินใจวิ่งพรวดพราดเข้าไปในห้องนั้นทันที โดยมีการ์ดมากมายต้องวิ่งตามเข้ามาจับตัวเธอเอาไว้
“ขอโทษครับนาย เธอวิ่งเข้ามาไวมากครับ!”
“พวกมึงออกไป” เสียงสั่งของคาเตอร์ดังขึ้น ทำให้พวกการดนั้นต้องรีบถอยออกไป ในห้องจึงเหลือแค่เพียงมาเฟียหนุ่มและเด็กสาว..
“ไอคนนิสัยไม่ดี!!!”
เจอหน้าปุ้บด่าปั้บบบบ?
#รีไรท์เมื่อ4/9/65
- ผู้เขียน
