ค่อยๆม้วนแขนเสื้อลงคลุมต้นแขนเรียวขาวเหมือนลืมไป อย่างน้อย ฝูงยุงที่เพิ่งได้เจอ ก็ทำให้หญิงสาวเริ่มตระหนักถึงความรัดกุมของเครื่องแต่งกายมากขึ้น
เพียงแค่ก้าวเข้าป่ามาได้ชั่วอึดใจ ก็สัมผัสได้ถึงความเย็นชื้นของผืนป่า ที่เพิ่มขึ้นไปตามความลึก
นอกจากเสียงร้องของจิ้งหรีดและจั๊กจั่น รอบกายก็มีแต่ความเงียบงัน อึมครึม ครึ้ม รก ทุกทิศทางล้วนปรกไปด้วยต้นไม้ใบบัง เส้นทางในแต่ละก้าวล้วนต้องบุกเบิก ต้องถากถางขึ้นใหม่ เปิดช่องพอให้ร่างกายแหวกผ่านไปข้างหน้าได้
หญิงสาวรู้สึกว่ายิ่งก้าวลึกเข้าไปมากเท่าใด ก็ยิ่งจับทิศทางของป่าไม่ได้ จะแหงนเงยใบหน้าขึ้นมองทิศทางของดวงอาทิตย์ก็ไม่ง่าย เพราะกิ่งไม้และเถาวัลย์ที่เลื้อยระขึ้นไปสานสุมกันอยู่สูงแทนผืนฟ้า ราวกับมีท้องฟ้าสีเขียวผืนใหญ่ที่ไร้แสงแดดจะแผดผ่าน สีเขียวของใบไม้ คล้ายเพดานที่ขึงไปทั่วทั้งราวไพร
“เดี๋ยวค่ะ!...เอ่อ”
“หืม…” เปลวหันมาขมวดคิ้ว
“ขอหยุดเด
