พิมนาราลืมตาตื่น ก่อนจะค่อยๆฟื้นความจำ พลันใบหน้าระอุอุ่นจนร้อน เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืนนี้ พอขยับลุกขึ้นก็พบว่าล้าไปหมดทั้งตัว เลยต้องกลับลงมานอนใหม่อีกครั้ง
เพิ่งสังเกตเห็นว่าข้างกายเธอไม่มีชายหนุ่มคนเมื่อคืนที่คอยคลอเคลียใกล้ชิดอยู่ตรงนี้อีกแล้ว อดรู้สึกหวิวๆในใจไม่ได้เมื่อลืมตาขึ้นมาแล้วไม่พบเขา
ทำไมเธอถึงง่ายได้ขนาดนี้
“ตื่นแล้ว? อยากอาบน้ำไหม หรือจะกลับเลย”
คำถามจากเจ้าของห้องที่เข้ามาอย่างเงียบๆทำเอาคนฟังอย่างเธอหน้าชา มันคล้ายกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไม่ได้มีความหมายลึกซึ้งกับเขาเท่ากับที่เธอรู้สึก
พิมนารารีบสะบัดความคิดแล้วผุดตัวขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วฝืนส่งยิ้มให้เขาหน่อยหนึ่ง
“เอ่อ...พิม...พิมขออาบน้ำก่อนค่ะ”
“ทางนู้นนะห้องน้ำ” เขาชี้มือบอก “ผมจะไปรอข้างนอก”
“เขาะ…”
ยังเปล่งเสียงขอบคุณไม่ทันจบ ภีมเดินหันหลังกลับไปแล้ว
เธอจึงค่อยๆขยับกายมาริมเตียง เลื่อนขาสองข้างลงแตะ
