“คุณพิมออกไปกับผมไหม ผมจะกลับเหมือนกัน ว่าจะออกไปรอลูกค้าเลย นี่ก็ใกล้เวลานัดแล้วพอดี”
สังคีตบอกแล้วลุกขึ้นยืน “ผมกลับเลยนะครับคุณย่า ไปนะหมอ พ่อไปนะคะตัวป่วน”
ภีมนิ่งเงียบ ใบหน้าหล่อเหลาดูเฉยชาไม่สบอารมณ์ขึ้นมาทันที มองชายหญิงสองคนนั้นที่พากันเดินตรงไปที่รถของสังคีตด้วยไม่ใคร่ชอบใจนัก
เหตุใดจึงรู้สึกหงุดหงิดขวางหูขวางตาเช่นนี้
พาลให้กินอะไรไม่ลงเสียอย่างนั้น
ความรู้สึกของเขาตอนนี้คล้ายถูกแย่งของเล่นที่หลอกตัวเองว่าไม่ได้ถูกตาต้องใจสักเท่าไร และไม่ใส่ใจจะเก็บมาเล่นต่อ
แต่พอมีคนอื่นทำท่าจะขอของชิ้นนั้นไป กลับรู้สึกหวงไม่อยากให้ใครเอาไปเสียอย่างนั้น
มองตาก็รู้ว่าสังคีตสนใจในตัวพิมนารา
เขาต้องทำบางอย่าง พิมนาราไม่ควรเข้ามาอยู่ในวงเครือญาติของเขา
ผู้หญิงคนนี้มีดีอะไร ที่เห็นนั่นก็แค่มายาทั้งนั้น
“บ้านคุณพิมอยู่ที่ไหนครับ” สังคีตถามขึ้นเมื่อขึ้นมาบนรถด้วยกันแล้ว
“อยู่ตรง…”เ
