“เพิร์ล แกคิดได้หรือยังว่าจะเอาไงต่อไป”
ปกป้องตามขึ้นมานั่งคุยกับพราวมุกที่โซฟาในห้องนอนของเธอ ซึ่งเธอก็เอาแต่นั่งจ้องมองไปยังลูกสาวตัวน้อยที่ยังนอนหลับปุ๋ยเปี่ยมสุข ไม่ได้ตื่นมารับรู้เรื่องราวบาดหมางของพวกผู้ใหญ่เลย
เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ หนทางของเธอมันมีไม่มาก และไม่ว่าจะทำอย่างไร เธอก็คงหนีเขาไปไม่พ้นอยู่ดี
“ฉันจะไม่ยอมให้เขาเอาลูกไปจากฉันเด็ดขาด”
“เรื่องนี้มันมีทางออกนะแก แกใจเย็นๆ เขาเองก็คงไม่ใจร้ายพรากลูกไปจากแกหรอก ถ้าแกยอมให้เขาเข้ามามีส่วนร่วมในการดูแลลูก”
พราวมุกยังคงนั่งนิ่ง ในใจคิดล่องลอยไปถึงข้อดีข้อเสียของการที่มีเขาเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตลูก
“เรายังไม่ทันได้คุยกับเขาเลย ว่าเขาต้องการอะไร แค่ไหน จะรับผิดชอบเรื่องนี้อย่างไร ส่วนเรารับได้แค่ไหน แกลองถามใจตัวเองดู ว่าลูกของแกต้องการพ่อไหม ถึงแม้เพชรใสจะมีความสุข ร่าเริง ได้รับการเติมเต็มจากฉันกับภูมิ แต่ก็ไม่เหมือนพ่อแท
