มาร์คอสรู้ตัวทันทีเลยว่าตัวเองไม่ได้หูแว่วไปเอง เมื่อก้มลงมองใบหน้าของพเยียที่ตอนนี้เต็มไปด้วยคราบน้ำตา นี่หล่อนต้องการจะสื่ออะไรกันแน่
“ได้โปรด... ออกไปก่อนเถอะ มาร์คอส...”
สาวน้อยร้องไห้พรางพรูออกมาเมื่อถูกคนป่าเถื่อนบังคับให้หล่อนเปิดรับความใหญ่โตเกินมนุษย์มนาของเขาอย่างไร้ความปรานี เขาไม่มีความอ่อนโยนให้เลยสักนิด
“ผมตัวใหญ่ไป... แต่คุณไม่น่าจะเจ็บขนาดนี้...”
หนุ่มบราซิลที่ไม่เคยมองอะไรผิดพลาดมาก่อนถึงกับพึมพำออกมาด้วยความมึนงง ไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่กำลังเผชิญอยู่เลยสักนิด ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตัวเองทำสิ่งผิดมหันต์ลงไป และก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะเป็นชายคนแรกในชีวิตของพเยีย
แม้น้ำตาจะแสร้งบีบมันออกมาได้ แต่เจ้าเยื่อบางๆ ที่เขาพุ่งเข้าชนอย่างเถื่อนถ่อยนั้นมันหลอกกันไม่ได้ พรหมจารีของผู้หญิง นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันนะ เขาทำอะไรลงไปนี่...
ไม่อยากจะเชื่อแต่ก็ต้องเชื่อ พยายามจะทำใจ
