หลังจากฉันเรียกพี่หมอกออกไป กลับไร้เสียงตอบรับกลับมา ไม่มีปฏิกิริยาอะไรตอบรับจากเขาเลยสักนิด
“พี่หมอก เพลงขอโทษอย่าโกรธเพลงเลยนะคะ เพลงผิดไปแล้ว” ฉันขยับตัวไปกอดและซบหน้าที่ต้นแขนเขาก่อนจะเอ่ยคำขอโทษออกไปจากใจ
“.....” ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม เขายังคงเงียบและไม่มีปฏิกิริยาอะไรตอบสนองฉันเลยสักนิด
เมื่อฉันรู้ว่าตอนนี้เขาคงไม่อยากพูดกับฉันจริงๆ ฉันก็ทำได้เพียงขยับออกมาก่อนจะห่มผ้าให้เขาแล้วปิดไฟในห้องพร้อมกับนอนหันหลังให้พี่ม่านหมอก แต่ไม่ได้หันหลังให้เพราะความโกรธ เพียงแต่ฉันไม่อยากให้เขาได้ยินว่าฉันกำลังร้องไห้เพราะความงี่เง่าของตัวเองก็เท่านั้น
.....
“ทำไมตาช้ำขนาดนั้นล่ะ” จูนถามขึ้นหลังจากฉันทิ้งตัวลงนั่งที่ม้านั่งลานคณะ
“นอนไม่หลับน่ะ” ฉันบอกจูนด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง
“อีกแล้วนะ แกก็รู้ว่าถ้าพักผ่อนไม่เพียงพอจะเป็นยังไง ร่างกายยิ่งไม่แข็งแรงอยู่ด้วย” จูนบ่นออกมาแต่ฉันก็รู้ว่ามันบ่นเพรา
