Crazy Love EP.11 มีมาร
1585 คำ
EP.11
พีชญาออกเวรพอดี หมดเวลางานของเธอ ร่างสวยเดินออกจากห้องตรวจเพื่อจะกลับบ้าน
"จะกลับแล้วเหรอครับ" ธีรวัฒน์ถาม เห็นว่าพีชญาเดินออกมาพอดี
"ใช่ค่ะ"
"ขับรถกลับดีๆนะครับ วันนี้ผมต้องอยู่เวรถึงสองทุ่ม" ธีรวัฒน์ทำหน้าเซ็งๆ
"ดูทำหน้าเข้าสิคะ แต่เราได้โอทีเพิ่มน๊า" พีชญาพูดปลอบเขาแล้วยิ้มให้ เธอจึงเปิดกระเป๋าแล้วหยิบแท่งขนมรสช็อคโกแลตขึ้นมาแบ่งให้เขา
"เอาไว้กินเผื่อง่วง มันช่วยได้นะคะ"
"ขอบคุณครับ" ธีรวัฒน์รับขนมจากมือพีชญา "คุณเป็นคนน่ารักมากจริงๆ และยังให้กำลังใจผมตลอด อยู่กับคุณแล้วผมสบายใจ"
"ตีน่าก็อยู่กับคุณนี่คะ เราเป็นเพื่อนกัน มีอะไรก็คุยกันได้ ยังไงตีน่าขอตัวก่อน" พูดจบ ปากสวยยิ้มเป็นเส้นตรง สองเท้าเล็กบนรองเท้าส้นสูงเดินไปยังชั้นลานจอดรถ
"ทำไมคุณถึงย้ำทุกครั้งว่าเราเป็นเพื่อนกัน ผมไม่ได้อยากเป็นเพื่อนกับคุณนะตีน่า" ธีรวัฒน์พูดคนเดียว มองเธอที่เดินไปไกล เขาชอบพีชญาชอบตั้งแต่ที่ได้เจอเธอ แต่พอรู้ว่าคนที่เธอชอบคือใคร เขาก็เลยไม่กล้าบอกความในใจ
ทางฟากณดลก็กำลังจะกลับบ้านเช่นกัน มือหนาหยิบกระเป๋าทำงานขึ้นมาแล้วเดินออกจากห้อง เลี้ยวขวาเดินไปเคาะประตูห้องของน้องชาย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก~
"เชิญครับ" ณภัทรเจ้าของห้องเอ่ยอนุญาต ณดลจึลเปิดประตูเข้าไปหา
"จะกลับหรือยัง"
"กำลังจะเก็บของครับ พี่มีอะไรหรือเปล่า"
"มีเรื่องจะถาม แต่...ไม่ใช่เรื่องของพี่หรอก"
"พูดมาได้เลยครับ" ณภัทรน้องชายของเขามองหน้าพี่ชายแล้วรอฟัง
"คือ เพื่อนพี่เขาเจอผู้หญิงมาบอกชอบ แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับมีผู้ชายอีกคนอยู่แล้ว ไม่รู้ว่าสองคนนั้นอยู่ในสถานะอะไร แต่เธอก็ยังมาตามจีบ...เพื่อนพี่อยู่ แบบนี้เธอเป็นพวกผู้หญิงหลายใจใช่ไหม พี่จะได้เตือนให้เพื่อนคอยออกห่าง"
"ทำไมฟังแล้วคุ้นจังครับ"
"คุ้นยังไง"
"ช่างเถอะครับ ว่าแต่เพื่อนที่พี่ว่า คิดยังไงกับเธอคนนั้นล่ะครับ" ณภัทรถาม มองหน้าพี่ชายอย่างจับผิด ที่ณดลถามนั้นมันเป็นเรื่องของพี่ชายเขาทั้งนั้น แต่ทำเป็นกล่าวอ้างว่าเป็นเรื่องของเพื่อน
"ไม่รู้สิ รู้สึกสับสน ยิ่งเห็นเธออยู่กับอีกคนบางครั้งก็หงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก บางครั้งก็อยากให้เธอมาป่วน แต่บางครั้งก็อยากให้เธอไปให้พ้นๆ" ณดลตอบน้องชายเสียงเรียบ หันมองไปทางอื่น
ณภัทรมองพี่ชายที่แสดงสีหน้าสับสน เขาก็รู้ได้ทันทีว่าณดลกำลังใจอ่อน ยอมเปิดใจให้กับพีชญาโดยที่หัวใจของพี่ชายเขามันกำลังร้องหาเธออย่างไม่รู้ตัว
"หวงเขาเหรอครับ"
"เขาเรียกว่าหวงเหรอ" ณดลถาม หันหน้ากลับมามองน้องชาย
"ผมว่าพี่คงจะสับสนจริงๆนั่นแหละ" ณภัทรพูดแล้วยิ้มขำ
"อะไรกัน พี่บอกว่าเป็นเรื่องของเพื่อนไง" ณดลขวมดคิ้วมุ่น แผดเสียงจนมีพิรุธ
"อย่าโกหกผมเลยครับ พี่หมายถึงคุณตีน่าใช่ไหม" ณดลถูกน้องชายจับได้ ร่างสูงผุดลุกจากเก้าอี้
"พี่กลับก่อน" ณดลหมุนตัวกลับเดินออกจากห้องทำงานของน้องชายด้วยอาการลุกลี้ลุกลน
"ยินดีด้วยนะครับพี่ชาย มีความรักกับเขาสักที" ณภัทรเอ่ยตอนที่ณดลออกจากห้อง เรื่องนี้เขาคงต้องบอกคุณแม่กับภรรยาของเขาให้รู้เสียแล้วสิ เรียกว่าเป็นข่าวดีเลยก็ว่าได้
ร่างสูงกำลังเดินไปที่รถของตัวเอง ทว่าสายตาคมกลับเห็นพีชญายืนอยู่ทำท่าจะเปิดประตูรถพอดี
"อ่าว คุณคัพ" พีชญารู้สึกเหมือนกำลังถูกมอง ใบหน้าสวยจึงเงยหน้าขึ้นแล้วตะโกนเรียก เห็นณดลกำลังยืนมองเธออยู่
ณดลเผลอมองพีชญาจนเธอรู้ตัว เขาจึงรีบเดินไปที่รถของตัวเองในทันที พีชญาเห็นเขาเดินรีบๆก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจอะไร เพราะเขาก็เป็นแบบนี้กับเธอบ่อยครั้ง พีชญาเลยเปิดประตูรถเพื่อขับกลับบ้าน
ในวันต่อมา เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของณดลดังขึ้นในขณะที่เขากำลังจะสตาร์ทรถออกจากบ้าน
"098xxx5673 เบอร์ใครโทรมาแต่เช้า หรือจะเป็นยัยตัวแสบ" เมื่อคิดได้แบบนั้น ณดลกดปุ่มตัดสายทิ้งแล้วขับรถออกจากบ้าน
"ตัดสายกันดื้อๆเลย" ปากสวยบ่นผ่านหน้าจอโทรศัพท์ อีกฝ่ายไม่รับสาย เธอได้เบอร์เขามาจากกีรติพ่อของเธอ นานาตั้งใจจะให้ณดลขับรถมารับเธอที่คอนโด แต่ดูจากตอนนี้เขาคงไม่รับสายเธอง่ายๆ
"คงเพราะเบอร์แปลกสินะ" ใบหน้าสวยเบะปาก ผ่อนลมหายใจอย่างเบื่อหน่าย ผู้ชายอะไรเล่นตัวเป็นบ้า เกิดมายี่สิบห้าปี ไม่เคยเจอ แต่เขาก็มีข้อดีที่หล่อ ฉลาด รวย แต่อย่างอื่นคงเป็นศูนย์
ณดลเดินเข้ามาในตัวโรงพยาบาลเมื่อจอดรถเสร็จ เขามาทำงานตรงต่อเวลาก็คือ 8 โมงเช้าในทุกวัน จันทร์-ศุกร์
สองเท้าหนาเดินตรงถือกระเป๋าทำงานไปยังลิฟต์วีไอพีด้วยท่าทางน่าเกรงขาม พยาบาลที่เห็นเขาเดินมาเป็นต้องหลบหลีก เพราะไม่อยากเฉียดเข้าใกล้ กลัวว่าจะทำอะไรผิดให้เจ้าของโรงพยาบาลต่อว่า
ณดลกดปุ่มตัวเลขที่ชั้น 7 ทว่าคิ้วหนาเข้มขมวดมุ่นเมื่อเผลอไปกดลิฟต์ในชั้นที่พีชญาอยู่ และรีบกดไปที่ตัวเลข 19 ใหม่
เมื่อลิฟต์เดินทางมาถึงชั้น 7 ณดลรีบกดปิดลิฟต์ทันที "เป็นอะไรวะ" ปากหนาพร่ำ งงกับตัวเอง แต่จู่ๆลิฟต์ก็แยกออกจากกันอีกครั้ง เขามองไปยังด้านนอก ก็พบว่าเป็นพีชญา
"คุณคัพ" เสียงใสร้องขานเรียกเขา เธอเดินเข้ามาในลิฟต์ยืนข้างๆพลางส่งยิ้มให้
ณดลรู้สึกหัวใจเต้นแรงผิดปกติ แล้วเขยิบตัวออกห่าง แต่พีชญาก็เขยิบตาม
"นี่มันลิฟต์วีไอพี เธอจะเข้ามาทำไม แล้วนี่จะไปไหน" ณดลถามหลายคำถาม
"ถามเยอะจังเลยนะคะ ก็ลิฟต์สาธารณะคนมันเยอะ ก็เลยมาขอใช้ลิฟต์วีไอพี ตีน่าจะขึ้นมาหาคุณคัพนี่แหละค่ะ อยากมามอนิ่ง...มอนิ่งค่ะคุณคัพของตีน่า" พีชญาโปรยเสน่ห์หวานๆใส่ ตอบคำถามเขาทุกคำถาม คนถูกหว่านเกิดอาการหูแดงไม่รู้ตัว จนพีชญาต้องแซวแกล้ง
"ทำไมหูแดงจังคะ แค่บอกมอนิ่ง"
ติ๊ง~
ประตูลิฟต์ถูกเปิดออก ณดลก้าวขาออกจากลิฟต์ในทันที โดยไม่ตอบคำถามของพีชญา ก็จะให้เขาตอบอะไรล่ะ ขนาดตัวเขาเองยังไม่รู้เลย รู้แค่ว่าหัวใจเขามันเต้นผิดปกติ
"ช่วงเที่ยงคุณคัพว่างไหมคะ ตีน่าอยากชวนคุณไปกินข้าวด้วยกัน"
"ไปชวนหมอธีร์สิ" เพราะความปากไว ณดลตอบเธอกลับอย่างรวดเร็ว ปากพูดอย่างสมองสั่งอีกอย่าง ร่างสูงยืนหันหน้ามองนอกหน้าต่าง แสดงสีหน้าไม่พอใจที่ตอบเธอไปแบบนั้น
"คุณคัพอยากให้ตีน่าคบกับหมอธีร์เหรอคะ" พีชญาเอ่ยถามเสียงเศร้า เอะอะก็จะให้เธอไปอยู่กับหมอธีร์ ทั้งที่การแสดงออกของเธอมันชัดเจนมาเป็นปีๆ ก็ยังจะผลักใสเธออยู่ได้
ณดลยืนหันหลังฟังเธอนิ่ง สองมือล้วงกระเป๋าแล้วใช้ความคิด ก่อนจะค่อยหมุนตัวกลับมาแล้วถามคำถามกับเธอ
"หรือเธอไม่อยากคบหมอธีร์ล่ะ ฉันยอมรับนะว่าเขาหล่อ เก่ง และฉลาด"
"แล้วคุณคัพต่างจากหมอธีร์เหรอคะ ทั้งหล่อ เก่ง และฉลาดเหมือนกัน แต่สิ่งที่ต่างคือ ตีน่าชอบคุณคัพค่ะ ตีน่าไม่ได้ชอบหมอธีร์" พีชญาและณดลสบตากัน จ้องลึกไปยังนัยน์ตาเพื่อค้นหาอะไรบางอย่างในดวงตาคู่ของกันและกัน
จนกระทั่งเสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำให้ทั้งสองหลุดจากภวังค์แล้วมองไปที่ประตู
"แชร์ค่ะคุณหมอ คุณนานามาขอพบค่ะ" เสียงเลขาสาวเอ่ยจากประตูด้านนอก
"มารแต่เช้า" พีชญาบ่นพึมพำ ยืนกอดอกแสดงสีหน้าไม่สบอารมณ์
ณดลเองก็ไม่ได้ขานรับ แต่หันมามองพีชญาทำปากขมุบขมิบบ่นอะไรสักอย่าง
"ฉันตกลง" เขาตอบเพียงสั้นๆ "ให้เธอเข้ามาได้" ณดลส่งเสียงบอกอนุญาตคนที่ยืนด้านนอก แต่ทว่าพีชญากำลังทำหน้างง ตกลง เขาตกลงอะไรกับเธอ ตกลงที่จะไปกินข้าวเที่ยงกับเธออย่างนั้นเหรอ
เมื่อเธอคิดได้ พีชญารีบเดินเข้าไปใกล้ๆเขาแล้วเขย่งรองเท้าส้นสูงเพื่อจุ๊บแก้มสาก "เจอกันตอนเที่ยงค่ะ" พีชญาดีใจมาก ในขณะที่ณดลกำลังยืนอึ้ง และก็มีคนที่เปิดประตูเข้ามาเห็น ยืนอึ้งอยู่หน้าประตูเช่นกัน
- ผู้เขียน
