Crazy Love EP.6 ฉันเนี่ยนะหึง
1538 คำ
EP.6
ด้านคนที่อยู่บนชั้น 19 กำลังเข้มงวดกับการสไลด์ไอแพดเพื่อดูค่าในร่างกายของคนไข้ ที่จะต้องผ่าตัดในวันพรุ่งนี้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ดวงตาคมละสายตาจากหน้าจอของไอแพด มองไปยังหน้าห้องประตูที่ค่อยๆถูกเปิดออก
"ทำอะไรวะ" ภาคเปิดประตูแล้วถาม เมื่อเห็นว่าเจ้าของห้องกำลังง่วนกับการดูอะไรสักอย่างบนจอสี่เหลี่ยม
"ทำงานสิ" เมื่อเห็นว่าเป็นใครที่เปิดประตูเข้ามา ณดลจึงละสายตามองยังหน้าจอไอแพดเช่นเดิม
"เออ กูมีบัตรออเคสตร้ามาสองใบ ไปดูวันเสาร์นี้ ทุ่มตรง ว่างไหมวะ"
"มึงเนี่ยนะ ดูออเครสต้า ปกติเห็นไปแต่ผับ" ณดลถามเพื่อนสนิท แต่สายตายังคงมองไปยังหน้าจอสี่เหลี่ยม
"บัตรฟรี ดูสักหน่อยจะเป็นไรไป คุณกีรติเอามาแจกนะเว้ย"
"ดูก่อนแล้วกัน ไม่อยากรับปาก"
"วันเสาร์นี้มึงก็หยุดไม่ใช่เหรอ วันๆอยู่แต่บ้าน เปิดหูเปิดตาบ้างเถอะ"
"อืม เดี๋ยวบอกอีกที" เขารับปากไปส่งๆ ไม่ได้อยากไปดูออเคสตร้าเท่าไหร่นัก ภาคที่เห็นว่าณดลไม่สนใจ แต่ก็อยากให้เพื่อนไปดูด้วยกัน จึงวางบัตรไว้บนโต๊ะทำงานของณดล แล้วหมุนตัวออกจากห้อง
ช่วงเย็น ห้องทำงานในชั้น 19 ณดลถอดแว่นตาออกวางลงบนโต๊ะ ใช้ปลายนิ้วนวดไปที่กระบอกตา วันนี้เขาใช้สายตามากจนเกินไป
ติ๊ง ติ๊ง~
เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ราคาแพง เกิดเสียงขึ้นบนโต๊ะทำงานสีขาว ณดลเปิดเปลือกตาขึ้นช้าๆ เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
ภาค : สงสัยเธอจะเปลี่ยนเป้าหมายจากมึงแล้วว่ะ
เขาอ่านข้อความของภาคที่ส่งมา พร้อมกับรูปภาพที่เป็นรูปบัตรออเคสตร้าจำนวนสองใบวางคู่กัน แล้วแท็กชื่อของผู้ชายคนหนึ่งที่เขาเองก็รู้จัก
"หึ ฉันพูดผิดเสียที่ไหน เธอมันผู้หญิงหลายใจ" ภาคแคปหน้าจอเฟสบุ๊กของพีชญาที่เพิ่งจะลงรูปไปเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมาส่งให้ณดลดู
ภาค : สวยๆอย่างหมอตีน่า ทำไมไม่มองเขาบ้างวะ
คำถามล่าสุดที่เพื่อนของเขาส่งมา ทำให้ณดลคว่ำหน้าโทรศัพท์ลงบนโต๊ะทันที
"ก็ถ้ากูสนใจเธอ ป่านนี้กูกับเธอคง..." ณดลพึมพำตอบกับตัวเอง แต่ทว่าจู่ๆเขาก็รู้สึกคิดอะไรขึ้นมา
"แฟน?" คำต่อท้ายจากประโยคก่อนหน้า ทำให้เขาขมวดคิ้วเข้มอย่างนึกไม่พอใจตัวเอง ที่จู่ๆก็คิดในสิ่งที่มันไม่มีทางเป็นไปได้
ทางฝั่งพีชญาโพสต์ภาพลงโซเชียลเพื่อเรียกกระแส และต้องการให้ณดลเห็น ให้พูดง่ายๆเลยก็คือเธอต้องการประชด ถึงจะรู้อยู่เต็มอกว่ายังไงเขาก็คงไม่สนใจอยู่แล้ว
แกร๊ก ~เสียงเปิดประตูหน้าห้องถูกเปิดออก ดวงตาสวยของพีชญาช้อนตามองไปยังหน้าประตู
"ทำไมคุณถึงลงรูปแล้วแท็กผม?"
"ตีน่าแท็กหาไม่ได้เหรอคะ" พีชญาถามตาใส มองใบหน้าหล่อของธีรวัฒน์ที่เกิดอาการหน้าแดง
"ดะ ได้ ได้สิ ดีเสียอีก" ธีรวัฒน์ยิ้มน้อยๆ หัวใจเต้นจังหวะเป็นความรัก เธอทำให้เขาไม่เป็นตัวของตัวเอง
"แล้วนี่หมอธีร์จะกลับแล้วเหรอคะ"
"ครับ"
"อ้อค่ะ งั้นก็กลับดีๆนะคะ พรุ่งนี้เจอกันค่ะ" เมื่อบอกลาเขา พีชญาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นต่อ วันนี้เธอต้องอยู่เวรยาวแทนธีรวัฒน์ ถึงแม้เขาจะมาทำงานก็ตาม ยังไงเสียก็ต้องอยู่ เธอไม่อยากเอารัดเอาเปรียบอีกฝ่าย
"ครับ" ธีรวัฒน์เปลี่ยนสีหน้า มองพีชญาที่ดูจะไม่สนใจเขาเลยสักนิด แล้วถอยตัวเองออกจากห้องตรวจของเธอ
กลางดึก พีชญาง่วงหงาวหาวนอนมาตั้งแต่ช่วงค่ำ อีกไม่กี่ชั่วโมงเธอก็จะได้กลับบ้านเสียที พีชญานับเวลาถอยหลังรอ
มือบางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นรอเวลา เธอเข้าไปยังหน้าเฟสบุ๊กของตัวเอง เพื่อดูยอดไลค์บนรูปที่เธออัพลงไป
"ร้อยกว่าไลค์ คอมเมนต์นับสิบ ถือว่าใช้ได้" พีชญายิ้มอย่างพอใจกับเรตติ้งของตัวเอง
นิ้วเรียวสวยกดชื่อเฟสของณดล เธออยากเข้าไปดูว่าเขาโพสต์อะไรทิ้งไว้บ้าง แต่พอเธอกดเข้ามาดู กลับพบว่าเขาแชร์แต่เรื่องการแพทย์ เรื่องอาหารที่ดีต่อสุขภาพ แต่สำหรับเธอมันดูน่าเบื่อมากๆ
"คนอะไรวิชาการสุดๆ" พีชญาบ่นอุบ ถึงเขาจะวิชาการแค่ไหน เนี๊ยบแค่ไหน เจ้าระเบียบแค่ไหน เธอก็ยังชอบเขาอยู่ดี
เวลาล่วงเลยมาจนถึงห้าทุ่ม พีชญาหยิบกระเป๋าสะพายบ่าแล้วเดินไปยังชั้นลานจอดรถของโรงพยาบาล
เมื่อเดินมาถึงที่จอด ดวงตาสวยเหลือบไปเห็นรถของใครบางคนที่ดูคุ้นเอามากๆ พีชญาจึงมองไปยังป้ายทะเบียนรถ
"คุณคัพยังไม่กลับอีกเหรอ" เมื่อแน่ใจแล้วว่าเป็นรถของใคร ร่างสวยหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในโรงพยาบาลอีกครั้ง
นิ้วเรียวสวยกดปุ่มลิฟต์ เธออยากจะรู้ว่าทำไมเขาถึงยังไม่กลับ เพราะปกติเขาจะค่อนข้างวางแผนเวลาชีวิตทุกอย่างเป๊ะมากๆ
เมื่อลิฟต์เดินทางมาถึงชั้นที่ 19 พีชญาเดินออกมาก็เห็นว่าไฟในห้องของณดลยังคงเปิดสว้างจ้า
ก๊อก ก๊อก ก๊อก~
"ตีน่าขอเข้าไปนะคะ" เธอไม่รอให้คนด้านในเอ่ยอนุญาต มือบางจับด้ามบิดประตูลงแล้วเปิดห้อง
"ทำไมยังไม่กลับอีก" ณดลเอ่ยถาม ในขณะที่ตัวเองยืนหันหลังมองวิวนอกกระจกหน้าต่าง
"อยู่เวรค่ะ แล้วคุณคัพล่ะคะ ทำไมยังไม่กลับ พรุ่งนี้มีผ่าตัดไม่ใช่เหรอคะ" ที่เธอถามเพราะเป็นห่วง การผ่าตัดใช้เวลาหลายชั่วโมง ยังไงเขาก็ต้องรีบพักผ่อน แต่เธอก็ประหลาดใจ ที่ในเวลานี้ยังเห็นเขาอยู่ที่โรงพยาบาล
"จะอยากรู้ไปทำไม"
"ที่ถามก็เพราะอยากรู้ไงคะ ถามแปลก"
"หึ" เสียงหัวเราะแค่นผ่านลำคอหนา ณดลหันหลับกลับมามองใบหน้าสวยที่ยืนส่งยิ้มให้กับเขา
"เธอชอบอะไรในตัวฉันนัก"
"หล่อค่ะ" พีชญาชยับปากเล็กบอกในทันทีอย่างไม่ต้องคิด
"แค่นั้น?"
"คุณคัพเหมือนมีอะไรดึงดูดให้ตีน่าอยากเข้าหาค่ะ ดูเป็นผู้ชายที่น่าสนใจ แต่..."
"แต่อะไร"
"เจ้าระเบียบเกิน และเผด็จการ จนพยาบาลและหมอท่านอื่นๆถึงกับหัวหด"
"มีแต่ข้อเสียสินะ"
"งั้นมั้งคะ ก็คนมันชอบ จะนิสัยแย่ยังไงก็ชอบค่ะ" ทั้งสองสบตากันนิ่ง เธอรู้สึกวาบหวามแปลกๆเมื่อเขาจ้องตาเธอกลับ พีชญาหลุบตาลงเม้มปากแน่น รู้สึกเขินอายแปลกๆ
ดวงตาสวยเหลือบเห็นบัตรออเคสตร้าที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานสีขาวของเขา เป็นบัตรใบเดียวกับที่เธอได้จากธีรวัฒน์
"โอ๊ะ คุณคัพจะไปดูออเคสตร้าเหรอคะ วันเสาร์นี้" พีชญาเอ่ยน้ำเสียงตื่นเต้น
"เปล่า ไอภาคมันเอามาให้ฉัน"
"เหรอคะ ตีน่าก็ได้มาค่ะ หมอธีร์เอามาให้"
"แล้วมาบอกฉันทำไม"
"ไม่ได้บอกนะคะ แค่เล่าสู่กันฟัง ตกลงคุณคัพจะไม่ไปดูออเคสตร้าจริงๆเหรอคะ"
"อืม ฉันไม่ได้อยากดู"
"เสียดายจังเลยค่ะ" พีชญานึกเสียดาย นึกว่าจะได้เจอณดลในงานเสียอีก วันนั้นเธอจะได้แต่งตัวสวยๆให้เขาอึ้งไปเลย
"อยากให้ฉันไปมากเลยเหรอ" ณดลถาม เห็นเธอทำหน้าบูดบึ้งเมื่อเขาบอกว่าไม่อยากไป
"อยากสิคะ ตีน่าอยากเจอคุณคัพ"
"จะมาอยากเจออะไรฉัน ในเมื่อเธอก็ไปกับหมอธีร์"
"คำก็หมอธีร์ สองคำก็หมอธีร์ นี่ถ้าเราสองคนเป็นแฟนกัน ตีน่าคิดว่าคุณหึงตีน่านะคะ มาพูดประชดประชันกันแบบนี้"
"ฉันเนี่ยนะ หึงเธอ ฮ่า ฮ่า ฮ่า" ณดลนึกขำกับสิ่งที่เธอพูด มันจะเป็นไปได้ยังไง ให้เขาเป็นแฟนเธองั้นเหรอ ชาตินี้อย่าหวังเลย ชาติหน้าจะได้เป็นหรือเปล่าเถอะ
ร่างสูงของณดล หยิบกระเป๋าสัมภาระเตรียมกลับ "เธอก็รีบกลับซะ มันดึกแล้ว" เขากำลังจะเดินไปยังหน้าห้อง ทว่าเสียงของพีชญาเรียกไว้
"ครั้งแรกเลยนะคะ ที่เห็นคุณคัพหัวเราะ ปกติชอบหน้ายักษ์ตลอด" ณดลหยุดฝีเท้ายืนอยู่หน้าประตู ฟังในสิ่งที่เธอบอก
"ฉันคงจะเป็นเจ้าของโรงพยาบาลที่ดูใจร้ายในสายตาของทุกคนสินะ" บอกจบ ณดลเปิดประตูออกจากห้อง โดยที่พีชญายืนมองแผ่นหลังของเขาที่เดินออกไป
"ก็รู้ตัวนี่ว่าใจร้าย ทำไมไม่ปรับบ้างละ"
- ผู้เขียน
