ซูเม่ย มนตราที่สวยงาม

ช่วงเวลาแม่ลูก

วันนี้ซิงเหมยเดินทางไปส่งลูกชายพร้อมกับตงเหมา เธอเดินจับมือตงหมิงตลอดทางทั้งยังพูดคุยกับเขาราวกับเป็นคนละคน หญิงสาวสวมเสื้อผ้าสีเรียบ ใบหน้างดงามที่เคยแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอาง บัดนี้กลับเปลือยเปล่าแต่ก็ยังคงโดดเด่นกว่าหญิงสาวทั่วไปตามท้องถนน

“แม่ครับ ผมจะตั้งใจเรียนนะครับ”

เด็กชายเอ่ยเอาใจผู้เป็นแม่ ซิงเหมยลูบศีรษะตงหมิงก่อนจะย่อตัวลงไปสวมกอดเขา ซึ่งการกระทำนั้นทำให้ทุกคนถึงกับงุนงง พวกเขาประหลาดใจที่หญิงสาวยังไม่ตาย แต่ที่น่าแปลกใจกว่าคือเธอนั้นเดินทางมาส่งลูกชายที่โรงเรียนเป็นครั้งแรก ทั้งยังสวมกอดเด็กชายอย่างอ่อนโยน ทิ้งคราบหญิงสาวผู้ร้ายกาจไปจนหมดสิ้น

สหายของตงเหมาถึงกับต้องเรียกเพื่อนออกมาคุยห่างๆ เขาถามตงเหมาว่าซูเม่ยเป็นอะไร เหตุใดถึงเปลี่ยนไปมากขนาดนี้

“เป็นไปได้ยังไง ภรรยานายยังไม่ตาย ไม่มีบาดแผลด้วยซ้ำ ทั้งที่โดนรถชนแต่กลับฟื้นขึ้นมาได้”

เขาทำหน้าราวกับเห็นผีพร้อมทั้งชำเลืองมองหญิงสาวไปด้วย ซิงเม่ยโบกมือให้ลูกชายก่อนจะเดินมาหาสามี เธอยกยิ้มบางให้สหายของตงเหมาก่อนจะโค้งศีรษะเล็กน้อย

“สวัสดีค่ะ ฉันเป็นแม่ของตงหมิงค่ะ”

เธอแนะนำตัวเพราะเคยพบอีกฝ่ายเป็นครั้งแรก ซิงเหมยไม่รู้ว่าคนตรงหน้าเป็นสหายของสามี ทั้งยังเป็นครูของลูกชาย

“อาเม่ย เรื่องนั้นฉันรู้อยู่แล้ว”

หญิงสาวชะงักก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ และเกาศีรษะแก้เก้อ เธอสบตาสามีก่อนที่เขาจะเอ่ยขึ้น

“อาเม่ยจำอะไรไม่ค่อยได้ นายอย่าถือสาเธอเลย”

ชายหนุ่มไม่เข้าใจแต่ไม่ได้ถามอะไรต่อเพราะถึงเวลาที่เขาต้องเข้าสอนนักเรียนแล้ว ตงเหมามองตามสหายที่เดินไปในโรงเรียนก่อนจะหันมองหญิงสาว วันนี้เธอสวมเสื้อยืดสีแดงและกระโปรงสีสีขาวเสมอเข่า ชายหนุ่มเห็นเช่นนั้นก็แปลกใจเขาจึงเอ่ยถามขึ้นมา

“ชอบกระโปรงตัวนี้ไหม”

หญิงสาวก้มมองกระโปรงที่เธอสวมใส่อยู่ก่อนจะพยักหน้า อันที่จริงซูเม่ยผู้นี้มีเสื้อผ้ามากมาย แต่ค่อนข้างเปิดเผยเนื้อหนังมากเกินไป เธอจึงรวมใส่ถุงไว้ตั้งใจว่าจะนำไปขายหรือไม่ก็บริจาค เพราะเธอคงไม่หยิบมาใส่โดยเด็ดขาด

“ดีใจที่เธอชอบ”

“คุณเป็นคนซื้อเหรอคะ”

หญิงสาวเอ่ยถามบ้าง ตงเหมายกยิ้มก่อนพยักหน้า กระโปรงตัวนี้เขาเจียดเงินที่มีน้อยนิดซื้อให้ภรรยาเป็นของขวัญ แต่อีกฝ่ายกลับไม่ชอบและทิ้งขว้างไม่เคยหยิบมาใส่สักครั้ง

“ฉันชอบมากค่ะ ขอบคุณนะคะ”

หญิงสาวเอ่ยขอบคุณก่อนจะเดินตามสามีเข้าไปในตลาดสด วันนี้คนพลุกพล่านมากเป็นพิเศษ ชายหนุ่มหยิบเงินขึ้นมาก่อนจะคิดคำนวณว่าเขาสามารถซื้ออะไรได้บ้าง หญิงสาวเห็นชายหนุ่มหน้าเครียดก็เห็นใจ เธอใช้ทักษะการเจรจาที่ติดตัวมาเพื่อต่อรองราคากับพ่อค้าแม่ค้าในตลาด ทำให้ตงเหมานั้นถึงกับนิ่งอึ้ง

“ไก่จานนี้ขายเท่าไหร่คะ”

หญิงสาวเห็นว่าสามีเหลือเงินไม่มากพอที่จะซื้อเนื้อไก่ เธอจึงเจรจาต่อรองราคาจนแม่ค้านั้นยอมที่จะขายถูกๆ ให้แก่เธอ หญิงสาวบอกสามีว่าไก่จานนี้นั้นน่าจะเหลือมาจากเมื่อวานเพราะเนื้อทั้งแห้งและมีกลิ่นเล็กน้อย ไม่เหมือนไก่สด

“เธอรู้ได้อย่างไร”

“คุณลองดูสิคะ หนังไก่แห้งมากเพราะถูกวางตากลมเป็นเวลานาน ทั้งเนื้อไก่ยังกลิ่นออกมาอีก”

แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาใหญ่ เพียงแค่ล้างเกลือสักสองสามรอบก็เป็นอันใช้งานได้ ปรุงด้วยเครื่องเทศกลบกลิ่นแค่นี้ก็อร่อยแล้ว

“เมื่อเช้าฉันเห็นว่ามีเม็ดมะม่วงหิมพานแห้งเก็บอยู่ในตู้ เช่นนั้นเย็นนี้ทำเมนูไก่ผัดเม็ดมะม่วงดีไหมคะ”

หญิงสาวเอ่ยถามหากใช้วัตถุดิบที่มีอยู่แล้วก็จะประหยัดเงินได้มากขึ้น ระหว่างทางเดินลับเธอก็พยายามมองไปรอบๆ เพื่อหาลู่ทางทำมาค้าขาย เห็นฐานะทางการเงินที่ย่ำแย่เธอก็ไม่อาจนิ่งเฉย อยากช่วยสามีหาเงินไว้เยอะๆ เพื่ออนาคตของตงหมิง

แม้ว่าเธอจะไม่ใช่แม่ของเขาก็ตาม แต่ตอนนี้เธออยู่ในร่างของซูเม่ย นี่คือชีวิตใหม่ที่สวรรค์มอบให้ ฉะนั้นเธอไม่อาจละเลยต่อครอบครัวนี้ได้

“อาเม่ย ฉันต้องไปทำงานแล้ว เธออยู่คนเดียวได้หรือไม่”

หญิงสาวพยักหน้าก่อนจะตักข้าวและไก่ที่เธอทอดเอาไว้ใส่กล่องยื่นให้สามี ตงหเมานิ่งไปชั่วขณะ เขามองกล่องข้าวในมือหญิงสาวนิ่งก่อนจะยกยิ้มบางและเอ่ยขอบคุณด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา นี่คือชีวิตในฝันที่เขาต้องการมาโดยตลอด

“ฉันจะรีบกลับมานะ”

เขาเอ่ยก่อนจะสบตาหญิงสาว เธอหลบตาเขาก่อนจะหลุบตาลง ตงเหมาเห็นใบหน้าแดงก่ำของภรรยาก็อดไม่ได้ที่จะยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้เธอและกดริมฝีปากลงบนแก้มเนียน

ซิงเหมยสะดุ้ง เธอทำตัวไม่ถูกถอยหลังชนข้าวของจนหล่นเกลื่อน ทำให้ชายหนุ่มต้องรวบเอวเธอเข้ามาใกล้เมื่อเห็นว่าเพียงนิดเดียวแผ่นหลังของเธอก็จะสัมผัสกับหม้อข้าวร้อน

“ระวังหน่อยอาเม่ย”

“ค่ะ”

หญิงสาวทำตัวไม่ถูก เธอเดินมาส่งสามีหน้าบ้านก่อนจะโบกมือให้เขา ชายหนุ่มเห็นเช่นนั้นก็ยกมือขึ้นมาโบกให้เธอบ้าง

“เดินทางดีๆ นะคะ”

หญิงสาวกลับเข้ามาในบ้าน เธอทาบมือลงบนหน้าอกก่อนจะถอนหายใจออกมา ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเวลาเพียงสองวันเธอจะหวั่นไหวกับตงเหมาได้ แต่ก็ไม่แปลกใจนัก ชายหนุ่มหล่อเหลาตั้งแต่หัวจรดเท้าเสียขนาดนั้น ผู้หญิงที่ไหนเห็นก็คงอดไม่ได้ที่จะชื่นชมเขา

ตกเย็นซูเม่ยเดินทางไปรับลูกชายที่โรงเรียน ระหว่างที่กำลังยืนรอตงหมิงอยู่นั้น เธอก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นสายตาของผู้คนรอบข้างที่มองมา หญิงสาวรู้สึกประหม่าไม่เข้าใจว่าทำอะไรผิดทำไมถึงถูกจ้องมองด้วยสายตารังเกียจขนาดนั้น

“มีอะไรหรือเปล่าคะ”

เธอตัดสินใจเอ่ยถามไปตรงๆ ด้วยความข้องใจ ผู้หญิงคนนั้นเหยียดริมฝีปากออกก่อนจะเอ่ยขึ้น

“ฉันแค่แปลกใจที่วันนี้ไม่เห็นชู้รักของเธอ”

หญิงสาวหน้าชา ไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายหมายความว่าอย่างไร แต่ยังไม่ทันได้ถามไถ่อะไรตงหมิงก็เดินออกมาเสียก่อน

“แม่ครับ”

เด็กชายดีใจที่เห็นผู้เป็นแม่ยืนรออยู่หน้าโรงเรียน เขาเข้าไปสวมกอดอีกฝ่ายก่อนจะเอ่ยอ้อน

“วันนี้ผมได้คะแนนเต็มด้วย”

ว่าแล้วก็ส่งกระดาษแผ่นใหญ่ที่ถูกวาดด้วยดินสอและลงสีอย่างสวยงาม บนมุมกระดาษที่เลขหนึ่งเขียนเอาไว้ หญิงสาวยกยิ้มกว้างก่อนจะลูบศีรษะเด็กชาย

“เก่งมากอาหมิง แม่ภูมิใจในตัวลูกที่สุด”

หญิงสาวรู้สึกยินดีราวกับว่าเธอนั้นเป็นแม่ของเขาจริงๆ เด็กชายดีใจที่ได้รับการชื่นชมจากผู้เป็นแม่ เขาจับมือหญิงสาวก่อนจะเอ่ยเสียงเจื้อยแจ้วตลอดทาง เรื่องเล่าในโรงเรียนจบลงเมื่อเดินทางถึงบ้าน

เด็กชายถอดรองเท้าก่อนจะเก็บใส่ตู้อย่างเป็นระเบียบ

เห็นอย่างนั้นแล้วซิงเหมยก็อดคิดถึงเซิงอี้ไม่ได้ ราวกับเห็นเงาที่ทับซ้อนขึ้นมา เธอขยี้ตาก่อนจะเพ่งมองไปที่เด็กชายตัวน้อยอีกครั้ง

เขาช่างเหมือนเซิงอี้จริง ทั้งคำพูด ท่าทางและนิสัย

“จะทำอะไรลูก”

“ผมจะซักชุดนักเรียน”

เขาเอ่ยขึ้นก่อนจะลากกะละมังออกมา หญิงสาวนั่งมองเด็กชายที่ทำทุกอย่างคล่องแคล่ว ราวกับว่าสิ่งนี้คือหน้าที่ที่ต้องทำอยู่ทุกวัน เธอรู้สึกแปลกใจในขณะเดียวกันก็ชื่นชมที่อีกฝ่ายมีความรับผิดชอบทั้งที่อายุยังน้อย

“ปกติซักผ้าเองเหรอ”

เด็กชายพยักหน้า เขายังเด็กเกินกว่าที่จะมองเห็นความเปลี่ยนแปลงของผู้เป็นแม่ เขารู้เพียงแต่ว่าตอนนี้แม่นั้นใจดีขึ้นและไม่ด่าไม่ตีเขาเหมือนเมื่อก่อน

“ผมสงสารพ่อ พ่อทำงานเหนื่อย”

เด็กชายเอ่ยอย่างไร้เดียงสา ซิงเหมยนึกชื่นชมตงเหมาที่เลี้ยงลูกมาเป็นอย่างดี ปลูกฝังให้เขามีความคิดที่ดีตั้งแต่อายุยังน้อย

เธอช่วยเด็กชายตากผ้าก่อนจะทำอาหารให้เขากิน หญิงสาวเปิดตู้สำหรับเก็บอาหารแห้ง ก่อนจะถอนหายใจยาวเมื่อเห็นว่ามีวัตถุดิบเพียงไม่กี่อย่างเท่านั้น

“เดี๋ยวแม่จะผัดหมี่ใส่เห็ดหอมและไก่ ลูกกินได้ไหม”

เด็กชายพยักหน้า เขาไปนั่งรอที่โต๊ะถือตะเกียบเอาไว้และคอยชะเง้อมองหญิงสาวที่กำลังต้มน้ำเพื่อลวกบะหมี่ บะหมี่สีไข่ลวกสุกแล้วและถูกนำมาใส่ไว้ในถ้วยที่มีน้ำเย็นจัด หญิงสาวลวกเห็ดหอมและไก่ก่อนจะสับกระเทียมให้ละเอียด กระทะถูกวางลงบนเตาก่อนที่กระเทียมนั้นจะส่งกลิ่นหอมและเริ่มได้ที่ เด็กชายตื่นเต้นเมื่อเห็นอาหารที่วางอยู่ตรงหน้า บะหมี่ผัดมีไก่และเห็ดหอมวางประดับอยู่ด้านบน เขาไม่รอช้ารีบคีบเข้าปากทันที

“เป็นไง อร่อยไหม”

ตงหมิงพยักหน้า เขากินจนหมดชามและยังเรียกร้องขอให้ผู้เป็นแม่ทำให้เขากินอีกในวันพรุ่งนี้ ซิงเหมยสัญญาหับลูกชายก่อนจะพาเขาไปอาบน้ำ เด็กชายสวมเสื้อกล้ามสีขาวและกางเกงสีน้ำตาลอ่อน เขานั่งอยู่ที่โต๊ะโดยมีผู้เป็นแม่นั้นช่วยสอนการบ้านให้

“เก่งมากอาหมิง”

หญิงสาวตบมือเมื่อเห็นว่าเด็กชายนั้นสามารถทำการบ้านทุกข้อได้โดยที่เธอไม่จำเป็นต้องสอนเลยแม้แต่นิดเดียว แสดงให้เห็นถึงความตั้งใจในห้องเรียน เด็กชายยืดอกอย่างภูมิใจ เขามีความสุขมากที่ได้ใช้เวลากับแม่

“ผมอยากสอบได้คะแนนเยอะๆ แม่จะได้ภูมิใจในตัวผม”

หญิงสาวไม่อยากให้เด็กชายกดดันตัวเองมากเกินไปเพราะเห็นว่าอีกฝ่ายนั้นอายุยังน้อย ทั้งยังเป็นเพียงนักเรียนชั้นอนุบาลเท่านั้น

“เรียนให้สนุกเถอะอาหมิง อยากทำอะไรก็ทำ แม่ไม่เคยห้าม”

เด็กชายเอียงคอเล็กน้อยก่อนจะทำท่าครุ่นคิด

“แต่แม่บอกผมให้เรียนเก่งๆ ไม่ให้ขี้เกียจ”

หญิงสาวมองเด็กชายด้วยความสงสาร ไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้เขาเจออะไรมาบ้างถึงได้กลายเป็นแบบนี้ไปได้ เธอกอดเด็กชายก่อนโยกตัวเขาเบาๆ และเอ่ยขึ้น

“เราไปเล่นกันดีกว่า”

หญิงสาวนำกระดาษมาตัดก่อนจะเขียนคำศัพท์ลงไป เธอบอกเด็กชายให้ใบ้คำจนกว่าเธอนั้นจะตอบถูก สองแม่ลูกเล่นกันอย่างสนุกสนานโดยไม่ทันสังเกตว่าตงเหมานั้นแอบมองอยู่นอกประตู ชายหนุ่มรู้สึกว่านี่เป็นครั้งแรกที่เขาหายเหนื่อยจากงานเมื่อได้เห็นหน้าภรรยา ทั้งที่ปกติแล้วเธอมักจะนำความวุ่นวายใจมาให้เสมอ

เขาค่อยๆ ปิดประตูลงอย่างเบามือ ก่อนจะไปอาบน้ำและมากินช้าวที่ภรรยาเตรียมไว้ให้ รสชาติอาหารที่กลมกล่อมทำให้เขานั้นต้องตักข้าวเพิ่ม หลังจากกินเสร็จแล้วเขาก็ตั้งใจจะเข้ามาร่วมกิจกรรมที่ซูเม่ยจัดขึ้น แต่กลับพบว่าสองแม่ลูกนั้นหลับไปเสียแล้ว

ตงเหมาห่มผ้าให้ทั้งสองก่อนจะนอนลงข้างหญิงสาว เขามองเธอนิ่ง ๆ อยู่เนิ่นนาน ลมหายใจที่สม่ำเสมอทำให้เขารู้ว่าเธอกำลังหลับสนิท เขายกมือทาบลงบนใบหน้าสวยอย่างแผ่วเบา แววตาอ่อนโยนทอดมองภรรยาก่อนที่เขาจะค่อยๆ หลับตาลงอย่างช้าๆ