หลายอาทิตย์ต่อมา...
...วันเวลาผ่านไปด้วยความเงียบสงบ เสียงฝนก็ค่อย ๆ จางหายไป เตรียมสู่ฤดูหนาวแล้ว ปานเดือนคล้องสายกล้องถ่ายรูปที่คอ กล้องเล็ก ๆ นี้ราคาหลักแสนที่สามีซื้อให้ ยามใดเหงา ยามใดเปล่าเปลี่ยว ก็มักจะสะพายกล้องออกมาถ่ายรูปข้างนอก
ช่วงนี้ไอติมก็ไม่ได้นัดเจอแล้วเพราะงดรับงาน เธอท้องและมีเรื่องเครียดหลายอย่างจนกลัวว่าจะทำงานสำคัญของลูกค้าพัง ปานเดือนไม่ได้เดือดร้อนเงิน เธอไม่จำเป็นต้องทำงานตลอดเวลาก็ได้ รูปภาพที่ถ่ายแล้ววางขายตามเว็บไซต์ก็ทำเงินให้เธอได้ไม่น้อยเช่นกัน
...แสงพระอาทิตย์ยามเย็นนั้นทำให้สวนสาธารณะใจกลางกรุงน่าพิสมัย เธอยกกล้องถ่ายรูปขึ้นถ่าย ภาพและแสงที่มองผ่านเลนส์กล้องนั้นทำให้มุมปากสวยถูกยกขึ้นเบา ๆ ก่อนจะหุบลงเมื่อมองเห็นใครบางคนผ่านเลนส์กล้องนี้ ยิ่งซูมก็ยิ่งชัด
“พี่เปรม” ริมฝีปากบางพึมพำเรียกหา มือไม้ก็อ่อนแรงจนกล้องราคาแพงร่วงลง แต่ยังดีที่มันติดสายคล้องคออยู
