หลายวันต่อมา...
เปรมนัตย์มาดักรอปานเดือนที่หน้าโรงพยาบาลเป็นประจำจนเป็นภาพคุ้นตา แม้นว่าเขาจะถูกสั่งห้ามให้เข้าไปหาเธอ แต่ชายหนุ่มก็อยากมาขอโทษ แม้นว่ามันจะสายไปแล้ว ไม่ได้อยากให้เธอให้อภัยเพราะรู้ว่าสิ่งที่ตัวเองทำนั้นไม่สามารถให้อภัยได้ง่าย ๆ
“นายไม่ได้นอนหลายวันเลย” อยู่ ๆ ไตเติ้ลก็เอ่ยพูดขึ้น เขานั่งที่ม้านั่งลายหินอ่อนหน้าโรงพยาบาล คนทั้งคู่ใบหน้าเริ่มมีหนวดเครารกรุงรังจากการไม่ต้องไปทำงาน
“เหรอ กูยังอยู่ได้อีกหลายวัน” ว่าพร้อมกับหัวเราะหน่อย ๆ ทำเป็นอารมณ์ดีแม้นว่าความเครียดจะรุมเร้าก็ตาม
“ไม่ได้หรอกครับ ร่างกายมนุษย์ไม่ได้นอนหลายวันอยู่ได้ไม่นานหรอก”
“หึ บอกตัวเองเถอะ” ไตเติ้ลเองก็นอนไม่หลับ ด้วยความที่ตัวเองกลายเป็นคนตกงานกะทันหัน
“แล้วเราจะทำยังไงต่อครับ ถ้านายไม่มีแนวทาง ผมจะได้ไปหางานทำครับ”
“กูคิดออกแล้วล่ะ” เปรมนัตย์ใช้เวลาในการคิดเรื่องนี้มาหลายวัน “กูจะเปิดธนาคารเ
