บทที่ 7 สังเกตุขนาดนี้เลยเหรอ

1202 คำ

เช้า คิรินตื่นแต่เช้ามาอาบน้ำ พันผ้าเช็ดตัวที่เอวหลวมๆอย่างอารมณ์ดี เขาวานให้ มาร์ตินซื้อชุดผู้หญิงมาให้ ส่วยตัวเขาเองลงมือทำข้าวต้มปลาไว้ให้น้องเรียบร้อยแล้ว นั่งรอเพื่อนอย่างอารมณ์ดี ก๊อกๆๆ คิรินเดินไปเปิดประตู "นี่ครับชุดผู้หญิงที่เพื่อนสั่ง" คิรินรับมาจากมาร์ตินแล้วโยนกระปุกยาให้เพื่อน "อะนี้ยามึงไอ้เพื่อนเวร" "มึงไม่คิดจะเชิญกูเข้าห้องไง น้ำเนิมไม่ให้กูแดรกไง "มาร์ตินถามกวนๆ "กูไม่สะดวกให้มึงเข้าครับเพื่อน" "กูชักจะอยากรู้แล้วสิ หญิงคนไหนที่มึงให้มาห้องเนี่ย ปกติไม่เคยมีใครได้ขึ้นห้องมึง ร้ายนักนะมึง ไปกินชาบูกับปลายฟ้าตอนบ่าย แล้วตกดึกลากหญิงเข้าห้อง หรือว่าปลายฟ้ายังไม่กลับ" คิรินไม่ตอบ แต่กระตุกยิ้มให้เพื่อนแล้วปิดประตูใส่เลย คิรินดูชุดที่มาร์ตินซื้อมาให้ ละทำมัยมันเว้ากว้างขนาดนี้ละ ไอ้มาร์ตินมึงเลือกชุดอะไรมาเนี่ย คิรินพึมพำคนเดียว แล้วจับยกทรงและชั้นใน ในถุงมาดูต่อ เขาคำยกทรงแล้วพูดคนเดียวยิ้มๆ อืม ขนาดพอดีเป๊ะ คิรินเปิดประตูห้องนอนมาปลุกปลายฟ้า ที่ยังคงนอนหลับอยู่ ใบหน้าน้องตอนหลับงดงามชวนมองแม้ปราศจากเครื่องสำอางค์ ก็ยังสวยอยู่มาก คิรินเดินเอามือไปอังหน้าผากน้อง "อือออ"คนตัวเล็กใต้ผ้าห่มรู้สึกตัว ลืมตาแล้วกระพริบตาถี่ๆมองพี่ "ไปอาบน้ำได้แล้วครับ ได้กินข้าวกินยา พี่ให้คนซื้อชุดมาให้แล้ว เดินไหวมั้ย" คิรินถามปลายฟ้าอย่างเป็นห่วง ปลายฟ้า ค่อยๆยัยกายขึ้นจากที่นอน "น่าจะไหวค่ะ" วาแล้วก็ค่อยๆก้าวลงจากเตียง ขาสั่นแบบสั่นมาก คิรินที่มองอยู่ อุ้มช้อนน้องไปห้องน้ำ "แปรงอยู่ตรงอ่างล้างหน้านะครับ พี่แกะไว้ให้แล้ว" ปลายฟ้าพยักหน้าให้พี่อย่างเหนื่อยๆ คิรินเดินออกไปจากห้องน้ำ "ฟู่ว์" ปลายฟ้าพ่นลมหายใจอย่างเหนื่อยๆ กับเรื่องที่เกิดขึ้น เธอถอดชุดเพื่อจะอาบน้ำ ถึงกับต้องผงะ รอยแดงเต็มร่างหลายจุด โดยเฉพาะรอบๆอกคู่งามทั้งสองข้าง เธอผลันนึกถึงเหตุการณ์อันเลือนลาง แล้วก็นึกอาย เธอยอมรับว่าแพ้การเอาใจของคิรินมากๆ แต่เธอก็จะห้ามใจทุกครั้ง เพราะไม่อยากลงไปเล่นกัปไฟ กิติศัพท์ที่เลื่องลือของคิริน คือเป็นเสือผู้หญิง หล่อ อันตราย แต่ตอนนี้เท่ากับเธอกระโจนลงกองไฟเต็มๆตัว คิดไปตอนนี้ก็คิดไม่ตก ปลายฟ้าลงมืออาบน้ำชำระร่างกายแล้วค่อยๆเดินออกมาจากห้องน้ำ คิรินที่นั่งรออยู่เห็นน้องออกมาก็เดินไปประคอง "อาบน้ำนานจังครับ" คิรินถามอย่างเป็นห่วง "นู๋ไม่ค่อยมีแรงคะ เลยช้า" "ทำมัยไม่เรียกพี่ครับ พี่จะอาบให้" ปลายฟ้ามองหน้าพี่อึ้งๆ "อึ้งอะไรครับ ก็นู๋ได้พี่แล้วนะ" คิรินบอกน้องยิ้มๆ "แต่งตัวนะครับ เสร็จแล้วไปกินข้าวครับ พี่ทำข้าวต้มปลาไว้ให้" ว่าแล้วคิรินก็เดินออกไปรอน้องนอกห้อง ปลายฟ้าหยิบถุงชุดมาดู มีชั้นใน เสื้อผ้า โลชั่น น้ำหอมยี่ห่อที่เธอใช้ เครื่องสำอางค์ยี่ห่อที่เธอใช้ ไปห้องรอบเดียวสังเกตุขนาดนี้เลยเหรอ ใส่ใจจังแหะ ปลายฟ้าพึมพำคนเดียว เธอแต่งตัวแต่งหน้าบางๆเสร็จ ค่อยๆเดินออกไปหาคิรินด้านนอก เพราะตรงนั้นของเธอเจ็บมากๆ แล้วก็ดูเหมือนจะบวมด้วย คิรินเมื่อเห็นปลายฟ้าเดินออกมาช้า ก็เดินไปประคองมานั่งตรงโต๊ะกินข้าว "เจ็บเหรอครับ"คิรินถามอย่างเป็นห่วง ปลายฟ้าพยักหน้าให้แทนคำตอบ คิรินไปตักข้าวต้มปลามาให้ปลายฟ้า "หอมจังเลย ทำเองเหรอคะ" "ครับ ลองชิมดูนะ" ปลายฟ้าค่อยๆตักข้าวต้มเข้าปาก คิรินมองตามอย่างลุ้นๆ "อร่อยค่ะ" "อร่อยก็กินเยอะๆนะครับ" คิรินบอกน้องด้วยร้อยยิ้ม นอกจากมารดาและคาร่า พี่สาวของเขาแล้ว คิรินก็ไม่เคยใส่ใจและห่วงใยผู้หญิงคนไหน จนเมื่อมีปลายฟ้าเข้ามาในชีวิตเขานี่แหละ "พี่ไม่กินเหรอคะ"ปลายฟ้าถามคิรินที่เอาแต่จองเธอกินข้าวต้ม แทนคำตอบคิริน ตักข้าวต้มใส่ปากแล้วยิ้มให้ปลายฟ้า ปลายฟ้ายิ้มบางๆกลับให้พี่ กินไปสักพัก "อิ่มแล้วเหรอ เติ่มมั้ยครับ" "พอแล้วค่ะ นี่ก็เกือบไม่หมด" คิรินยกชามข้าวต้มไปเก็บ แล้วเดินถือยามาให้ปลายฟ้า "ยาอีกเม็ดครับถึงเวลากินแล้ว แล้วก็นี่ยาลดไข้ แล้วก็ยาแก้อักเสบ กินหน่อยนะ จะได้ไม่เจ็บมาก" ปลายฟ้าแบมือรับยา มามอง "เยอะจัง"เธอบ่นอย่างเด็กที่ไม่ชอบกินยา แล้วเบ๊ะปากอัตโนมัติ คิรินหัวเราะกับความน่ารักตรงหน้า และแล้วปลายฟ้าก็ต้องจำใจกินยาจนครบทุกเม็ด ผ่านไปสักพัก ปลายฟ้าเดินมาหาคิรินที่นั่งดูคอมอยู่ "พี่คิรินไปส่งนู๋ได้แล้ว อยากกลับห้อง" คิรินเงยหน้าดูน้อง แป๊ปนึงนะครับ ปลายฟ้าพยักหน้าแล้วไปนั่งรอ คิรินเดินหายไปในห้องสักพัก ออกมาพร้อมกระเป๋าและกุญแจรถ "ไปกันครับ" ปลายฟ้ายิ้มกว้าง แต่เป็นอันต้องหุบลง "พี่เอากระเป๋าไปทำมั้ยคะ" ปลายฟ้ากลั้นใจถาม ไม่อยากให้เป็นแบบที่เธอคาดเดาไว้ "ไปนอนห้องเมียไงครับ เมียพี่มีคนเดียว คือคนนี้"ว่าแล้วก็ชี้นิ้วไปที่น้อง "วะ วะ ว่าไงนะ" คิรินเดินเข้ามาใกล้ๆน้องแล้วกระซิบข้างหู "ไม่ได้ยินจริงๆเหรอครับ" ปลายฟ้าเอียงตัวหนี "พี่จะไปนอนห้องนู๋ได้ยังไง เราไม่ได้เป็นอะไรกัน พี่จะบ้าเหรอ" ปลายฟ้าโว้ยวาย "ให้พี่เตือนความจำบนโซฟามั้ย เอามะ" คิรินแกล้งขยับตัว ปลายฟ้าเอามือดันอกพี่ "ไม่ อย่านะคะ" "ได้พี่แล้วอะ กล้ามเนื้อทุกมัดของพี่นู๋ก็เห็น ตรงไหนโค้งตรงไหนเว้านู๋ก็เห็น ความใหญ่ความโตนู๋ก็เห็น ขาอ่อนขาขาว นู๋ก็เห็นไปหมดแล้ว จะไม่รับผิดชอบพี่เหรอ เสียใจอะนู๋จะฟันพี่แล้วทิ้งเหรอ" "เดี๋ยวนะคุณน้า นู๋หรือเปล่าที่ต้องพูดแบบนั้นอะ" "พูดสิครับพี่พร้อมรับผิดชอบ" "มะ ไม่ ไม่พูดหรอก คุณน้าแย่งพูดไปแล้ว" ปลายฟ้าตอบแบบเซ็งๆ "งั้นก็ตกลงตามนี้ พี่จะไปอยู่ห้องนู๋ แล้วนู๋จะมาอยู่ห้องพี่ เราต้องนอนด้วยกันทุกคืนครับ" "เห้อ หน้ามึนจริง" "ขอบคุณที่ชมครับ ไปกันเถอะ" ว่าแล้วลากแขนน้องออกไปเลย

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more