บทที่3 ว่าที่เจ้าสาว
1167 คำ
บทที่3
ว่าที่เจ้าสาว
มุกดาเข้าพบอาเธอร์ที่บ้านของเขาเธอนั่งรออยู่เกือบชั่วโมงรถหรูคันสีดำก็ขับเข้ามาจอด ชายหนุ่งร่างกายกำยำสูงราว190เซนติเมตรเดินนำเข้ามาด้านหลังมีลูกน้องนับสิบตามมา เธอยกมือไหว้เขาแต่อาเธอร์ไม่ชายตามองแม้แต่นิดเดียวเขาเดินมานั่งฝั่งตรงข้ามจากนั้นก็โยนหลักฐานที่อาของเขานำมาให้ เอกสารการยักยอกเงินบริษัทจำนวนหนึ่งร้อยล้าน มุกดามือไม้สั่นมองมูลค่าความเสียหายด้วยความตกใจ
"เธอจะรับผิดชอบยังไง?" น้ำเสียงที่ทรงพลังทำให้เธอใจสั่นเพราะความกลัว "เงินที่โกงบริษัทฉันไปอยู่ที่ไหน"
"ฉันไม่รู้ค่ะ"
"อย่าตอแหลพ่อลูกกันจะไม่รู้ได้ยังไง!"
"ก็ฉันบอกว่าฉันไม่รู้พ่อฉันไม่ได้ทำอะไรผิดท่านทำงานอุทิศตนให้กับงานขนาดนี้ท่านจะมาโกงบริษัทได้ยังไง"
"ถ้าอย่างนั้นฉันคงต้องแจ้งตำรวจเธออาจจะไม่เหลือแม้แต่ที่ซุกหัวนอน"
"ต่อให้คุณเอามีดมาจี้เอาปืนมาจ่อฉันก็ไม่รู้และฉันก็ไม่มีวันเชื่อว่าพ่อฉันจะทำเรื่องแบบนั้น"
ภาพจากกล้องวงจรถูกโยนมาใส่หน้าของมุกดาเธอเห็นแล้วยังตกใจไม่ว่าใครได้เห็นก็ต่างคิดไปในทางเดียวกันว่าพ่อของเธอต้องรู้เห็นเกี่ยวกับการตายของท่านอารอนแน่นอน
"เอาชีวิตพ่อฉันคืนมาได้ไหมล่ะ" เขาก็รู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้แต่ก็ยังหาทางทำให้เธอหมดหน ทางที่จะสู้ต่อ
"ฉัน....ฮึก!" คนน้ำท่วมปากก็จนปัญญาเธอไม่รู้จะพูดอะไรออกมานอกจากยกมือไหว้กราบแทบเท้าของอาเธอร์เพื่อขอโทษในสิ่งที่เกิดขึ้น
"ในเมื่อเอชีวิตพ่อฉันคืนมาไม่ได้ถ้าอย่างนั้นชีวิตเธอฉันขอ"
แกร๊ก!
เสียงปืนที่จ่อเข้าที่หัวของมุกดาทำให้คนตัวเล็กดวงตาเบิกโพรงด้วยความกลัวแต่ถ้านี่มันเป็นทางออกที่ดีเธอก็ยอม ขืนให้เธอมีชีวิตอยู่ต่อไปก็ไม่มีปัญญาชดใช้ค่าเสียหายนี้ได้ มุกดาหลับตาลงเพื่อรอรับชะตากรรมของเธอแต่อาเธอร์ผลักหัวเธอออกไปให้พ้นด้วยปลายกระบอกปืน เขาหันไปหยิบแอลกอฮอล์มารินใส่แก้วมองมุกดาที่กำลังนั่งตัวสั่นเทาเพราะความกลัว
"ไมค์มึงจัดการให้แม่บ้านออกไปเพราะหลังจากวันนี้ยัยนี่ต้องมาทำงานใช้หนี้จนกว่าหนี้สินจะหมด"
"จะดีเหรอครับคุณอาเธอร์จำนวนเงินมากมายขนาดนั้น"
อาเธอร์มองเด็กสาวตรงหน้าอย่างมีเลศนัยแค่ทำงานบ้านยี่สิบปีเขาไม่รู้ว่าจะหักเงินได้เสี้ยวนึงหรือเปล่าแต่ถ้าได้อย่างอื่นมาชดใช้แทนมันก็ไม่แน่ มุกดาอยู่ในจุดที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกถ้าเธอไม่ยอมก็ต้องอยู่ไม่สุข
"ฉันขอทำงานเรียนจบจะออกไปทำงานข้างนอกด้วยจะได้หาเงินมาคืนคุณให้หมดเร็วๆ ได้ไหมคะถ้าจะให้ฉันทำงานเป็นแม่บ้านอย่างเดียวชาตินี้ฉันคงตายก่อนกว่าหนี้จะหมด"
คนมีแผนยกยิ้มมุมปากถือว่าเขามีแต่ได้กับได้ไม่เสียแรงที่เลือกเล่นเกมนี้ มุกดาถูกพามาห้องพักด้านหลังที่แยกตัวออกมาจากบ้านเธอต้องอยู่ที่นี่เพื่อทำงานบ้านทุกอย่างแทนแม่บ้านทั้งห้าคนที่ถูกเชิญออกไป อาเธอร์เดินตามมาที่ห้องของมุกดาเธอรีบถอยหลังหลบไปอีกทางผู้ชายแบบเขาดูแล้วอันตรายที่สุด
"คุณเข้ามาทำไมคะ"
"นี่บ้านฉัน"
มุกดาเน้นริมฝีปากเข้าหากันมันก็จริงว่าที่นี่เป็นบ้านของเขาแต่การที่เขาเดินพรวดพราดเข้ามาในห้องพักของเธอถือว่าเป็นการกระทำที่ไร้มารยาทเป็นอย่างมากเธอตัดสินใจเดินออกมาจากห้องไม่ทันจะก้าวพ้นประตูลูกน้องคนสนิทของเขาก็เดินเข้ามาทำให้เธอต้องหลบไปอีกทาง
"คุณอาเธอร์ครับมีคนมาขอพบครับ"
"มึงเคยเห็นกูรับแขกหรือไง"
"แต่เธอบอกว่าเธอเป็นว่าที่เจ้าสาวของคุณอาเธอร์ครับ"
ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายเขาหันไปมองหน้ามุกดาอย่างไม่สบอารมณ์จากนั้นก็เดินออกไปเพียงแค่เขาก้าวเข้ามาในห้องรับแขกเขาก็เห็นว่าที่เจ้าสาวที่พ่อของเขาจัดหามาให้เธอแต่งตัวชุดเดรสสีแดงเดี๋ยวขายยาวสวยใบหน้าแต่งเติมด้วยเครื่องสำอางสีฉูดฉาดกลิ่นน้ำหอมลอยฟุ้งมาแต่ไกล
"คุณอาเธอร์สวัสดีค่ะฉันชื่อวิเวียนเป็นคนที่คุณพ่อของคุณทาบทามเอาไว้^^"
เขากลืนน้ำลายเหนียวลงคอไม่ใช่ว่าเธอไม่สวยเธอเป็นผู้หญิงที่สวยและมีเสน่ห์แต่ก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่เขาจะกินง่ายๆ ผู้หญิงแบบเธอตอนอยู่อเมริกาเขาเขี่ยทิ้งเป็นว่าเล่นสวยแต่ไร้สมอง
"มาหาผมถึงที่บ้านมีธุระอะไรด่วนหรือเปล่าครับ"
"พอดีว่าวิเวียนอยากเข้ามาพบคุณเพื่อคุยเรื่องของเราคุณอาของคุณบอกกับวิเวียนว่าคุณยังไม่พร้อมที่จะแต่งงาน วิเวียนเข้าใจคุณนะคะเพียงแต่พ่อของเราสองคนหมายมั่นให้เราแต่งงานกันมานานแล้วค่ะและนี่ก็เป็นสิ่งเดียวที่พ่อของคุณต้องการ"
อาเธอร์พยักหน้ารับรู้เขายังไม่คิดที่จะตัดสินใจในตอนนี้คุณอาของเขาก็เดินเข้ามาในบ้านเขาจึงหันไปมองลูกน้องคนสนิทด้วยสายตาที่มีคำสั่งอยู่ในนั้น
"คุณอาสวัสดีค่ะ" วิเวียนยกมือไหว้เธอขยับให้ชายวัยกลางคนเข้ามานั่งส่วนเธอตอนนี้ย้ายไปนั่งที่เดียวกับอาเธอร์จนทำให้แขนของเขาและเธอสัมผัสกันเบาๆ
"ในเมื่อเจอกันแล้วก็คุยกันให้รู้เรื่องไปเลย" ชายวัยกลางคนมองหน้าหลานชายยังต้องการคำตอบ
"เอาเป็นว่าผมขอเวลา 3 เดือนให้ผมได้ศึกษางานให้ถี่ถ้วนเสียก่อนจากนั้นผมจะแต่งงานกับวิเวียนตามคำขอของคุณพ่อครับ"
ทุกอย่างดูเหมือนจะดำเนินไปอย่างปกติอาเธอร์ส่งแขกทั้งสองเสร็จแล้วเขาก็เดินมานั่งอยู่ในห้องทำงานสายตามองดูจอ iPad ที่กำลังแสดงภาพการทำงานของมุกดา
"คุณอาเธอร์ครับอันนี้เป็นเอกสารและภาระหนี้สินของนายมานพพ่อของคุณมุกดาครับ" ไหมเดินเข้ามาพร้อมเอกสารที่เขาได้มา
"ให้คนจับตาดูมุกดาไว้อย่าให้หนีบางทียัยนี่อาจจะรู้เห็นเป็นใจกับเรื่องนี้ก็ได้"
"ครับคุณอาเธอร์"
- ผู้เขียน
