“คุณแหนมเองเหรอที่เป็นคนแต่งนิยายเรื่องนั้น” ภูวดลพูดพึมพำพลางหันไปจ้องหน้าลอราช ซึ่งมีสีหน้าประหลาดใจไม่น้อยไปกว่าเขา
คนฟังที่สติไม่ค่อยครบบริบูรณ์ซ้ำหูยังหาเรื่อง พูดสวนออกมาเสียงดัง “คุณไม่ต้องมาทำเสียงเยาะเย้ยฉัน”
“ว้า ผมไม่ได้พูดเยาะเย้ยซะหน่อย” ชายหนุ่มหัวเราะออกมาเพราะขำคนเมาแถมหูยังหาเรื่อง และถามต่อไปด้วยน้ำเสียงหยั่งเชิง “แล้วคุณแหนม แอบรักใครเหรอครับ”
“คุณยังไงล่ะคือคนที่ฉันแอบรักมาโดยตลอด ตั้งแต่งานวันเกิดของจุ๊บจิ๊บ แต่คุณคงไม่รู้หรอกเพราะคุณจำได้แต่ผู้หญิงสวยๆ ส่วนผู้หญิงหน้าตาเห่ยๆ อย่างฉันไม่อยู่ในสายตาและความทรงจำของคุณอยู่แล้ว บอกให้คุณรู้ไว้เท่านี้แหละ เพราะไม่งั้นฉันคงได้เป็นประสาทตายแน่ๆ ส่วนคุณฟังแล้วอยากจะหัวเราะฉันก็หัวเราะออกมาได้เลยฉันไม่ว่า เพราะต่อไปฉันจะลืมเรื่องนี้และตัวคุณให้หมดสิ้น”
เมื่อพูดระบายความในใจออกมาจนหมดสิ้นแล้ว อินทิราก็คว้าถุงพลาสติกที่วางอยู
