คนถูกตั้งคำถามตกอยู่ในอาการอ้ำอึ้งพูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนตั้งสติให้มั่น เตือนตัวเองว่าอย่าเผลอแสดงอาการพิรุธอะไรออกไปให้เขาเห็นเป็นอันขาด เพราะคงเป็นเรื่องน่าอับอายสำหรับเธอมากทีเดียว ถ้าเขาจับสังเกตได้
“ตอนนั้นคุณสองคนมางานวันเกิดของจุ๊บจิ๊บเพื่อนสนิทของฉัน แต่เรื่องมันผ่านมาตั้งสิบปีแล้วค่ะ” คนอยากจะลืมบอก จุ๊บจิ๊บที่พูดถึงคือจิรประภา ผู้เป็นเพื่อนสนิทของเธอตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมปลาย มั่นใจว่าทั้งสองคงจำไม่ได้อย่างแน่นอน
“อ๋อ คุณจุ๊บจิ๊บ คนสวยๆ ผมหยิกๆ ใช่หรือเปล่าครับ ผมพอจะจำได้แล้ว”
ดวงตาของคนฟังมีร่องรอยของความน้อยใจปรากฏขึ้นวูบ แน่ละซิ! คนสวยๆ อย่างเพื่อนของเธอเขาจดจำได้อย่างง่ายดาย ส่วนคนหน้าตาธรรมดาอย่างเธอ หาได้อยู่ในเสี้ยวแห่งความทรงจำของเขาไม่
การจำไม่ได้ ถ้ามีการทบทวนอาจเรียกความทรงจำกลับคืนมาได้ไม่มากก็น้อย แต่การถูกมองข้ามหรือไม่อยู่ในสายตานี่สิช่างเจ็บปวดเสียเหลือเกิ
