“ตอนนั้นผมกับไอ้เรนเพิ่งเรียนจบมหาวิทยาลัยครับพี่แจง คนหนุ่มอายุเพิ่งยี่สิบเอ็ด อารมณ์รักกำลังรุนแรง รักมากก็เลยเสียใจมาก...” ภูวดลปริปากเล่าเรื่องของผู้เป็นเพื่อนต่อ โดยไม่ต้องกระซิบกระซาบเช่นก่อนหน้านี้ ทว่ายังพูดไม่ทันจบประโยคร่างระหงของอิงลดาก็ผุดลุกขึ้นยืน เรียวปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่น เกิดความรู้สึกภายในพลุ่งพล่านขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ ไม่อยากรับฟังเรื่องส่วนตัวของใคร
“น้ำอิงขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ” ก่อนหันไปทางอินทิรา “อาแหนมจะไปอาบพร้อมน้ำอิงเลยหรือเปล่า”
“เดี๋ยวอาไปพร้อมพี่แจงก็ได้จ้ะ” คนเป็นอาบอกเพราะอยากอยู่ร่วมรับฟังเรื่องราวที่ภูวดลกำลังเล่า
เมื่อร่างของอิงลดาเดินผละไปแล้ว ภูวดลถึงกับหัวเราะเสียงดังลั่น เมื่อเห็นทุกคนที่เหลือพากันจ้องเขม็งมายังเขาเป็นตาเดียวแม้กระทั่งตัวน้องภีมเอง ยกเว้นดอนกับแดนที่พากันออกไปเดินเตร่อยู่รอบๆ ครั้นมองไปยังใบหน้าของเพื่อนสนิทก็เห็นอีกฝ่ายพยักหน
