“ขะ เข้ามาทำไมเจ้าคะ” ปี้เหยาตกใจจนทำอะไรไม่ถูก นางไม่เคยคิดว่าหวังหนานโหวจะกล้าเข้าห้องนอนของสตรีที่ยังไม่ออกเรือน
ประตูห้องนอนถูกปิดลงอย่างแรงจนจางรั่วและเยว่ชิงสะดุ้งตัวด้วยความตกใจ แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา
“เจ้าบังอาจนักนะ” หวังหนานโหวมีโทสะขึ้นมาแล้ว เขาถึงขั้นควบคุมตัวเองไม่ได้ต้องรีบขี่ม้ามาถึงจวนแม่ทัพ เมื่อเข้ามาก็ไม่พบใครออกมาต้อนรับเลยสักคนเดียว กระทั่งบ่าวรับใช้ก็หายหัวไปกันหมด ก่อนหน้านี้ราวหนึ่งก้านธูปจื่อเหวินรีบออกไปสังสรรค์กับสหายที่หอนางโลมชื่อดัง ส่วนคุณหนูรองที่อาการปวดหัวกำเริบจึงพักผ่อนเร็วกว่าปกติ
“ทะ ท่านโหวบุกรุกจวนแม่ทัพเช่นนี้ หากมีคนรู้เข้า...” ปี้เหยาพยายามข่มขู่แต่ถูกหวังหนานโหวรั้งเอวคอดกิ่วเอาไว้ ทำให้ตอนนี้ทั้งสองชายหญิงร่างกายแนบชิดกันจนอากาศไม่อาจทะลุผ่านไปได้
“ให้คนอื่นรู้ก็ดี ข้าจะได้เปิดโปงเรื่องที่เจ้าลอบปีนเตียงข้า” หวังหนานโหวเลิกคิ้วขึ้นม
