ตอนที่7 เด็กช่างถาม
1275 คำ
ตอนที่7 เด็กช่างถาม
"นี่เหรอคะ งานที่คุณทำ" ลูกปัดถามขณะที่อยู่ในลิฟต์กับชายหนุ่ม
"อืม" คิมหันต์ยืนนิ่ง หน้าของเขาดูเหมือนคนเครียดอยู่ตลอดเวลา คิ้วแทบจะผูกกันเป็นปม ดูขรึมๆ เย็นชาเสียจริง
"เอ่อ.." เธอยืนครุ่นคิดอยู่นานว่าจะถามเรื่องนั้นดีมั้ย ลูกปัดกระอึกกระอักอยู่นานแต่ทว่ายังไม่ทันจะได้ถาม ประตูลิฟต์ก็เปิดเสียก่อน
คิมหันต์พาเธอเข้ามาในห้องทำงานส่วนตัวของเขา ในชั้นบนสุดของตึก ด้านบนนี้มีเพียงห้องทำงานของชายหนุ่มเท่านั้น ที่นี่ดูเหมือนเป็นเพนท์เฮ้าส์ของเขาเลยก็ว่าได้ ห้องทำงานตกแต่งไปด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพง
มีทั้งเตียงนอนขนาดเล็ก และยังมีโซฟาที่จัดไว้เหมือนสำหรับแขก โต๊ะทำงานของเขานั้นก็ดูเป็นโต๊ะขนาดใหญ่ รอบๆ เป็นกระจกบานใส มองเห็นทิวทัศน์ของเมืองหลวงเวลากลางคืนได้ดี
ช่วงเช้าก็จะปิดด้วยผ้าม่านและเปิดแอร์เพื่อไม่ให้อากาศร้อนเกินไป
"เอ่อ..ฉันมีเรื่องอยากจะถามคุณค่ะ" ลูกปัดเดินเข้ามายืนอยู่ข้างๆ ชายหนุ่ม ขณะที่คิมหันต์กำลังเปิดดูเอกสารบนโต๊ะที่มีพนักงานนำมาไว้ให้
"...เรื่องอะไร"
"เรื่อง...เอ่อ เมื่อคืนนี้ คุณ..คุณได้..ปะ ป้องกันมั้ยคะ" ลูกปัดเข้าใจว่าเธอเองที่เข้าห้องผิด แถมยังไปอ่อยเขาก่อน แล้วเธอยังเมาไม่ได้สติแบบนี้อีก ถ้าเรื่องอย่างว่ามันจะเกิด เธอก็ไม่ได้คิดว่ามันคือความผิดของเขา
แต่ถ้าคิมหันต์ป้องกันด้วยจะทำให้เธอสบายใจมากขึ้น เพราะว่ามันคือครั้งแรกของเธอ แต่ลูกปัดกลับไม่ได้รู้สึกแย่อะไรกับเรื่องที่เกิดขึ้น เพียงแค่ตกใจมากกว่า ที่เผลอไปมีครั้งแรกกับผู้ชายแปลกหน้า
"คือ...มะ มันเป็นครั้ง แรกของฉันหน่ะค่ะ" ลูกปัดพูดเสียงตะกุกตะกะ สองมือของเธอที่จับประสานกันก็รู้สึกเย็นและยังรู้สึกประหม่า เขินอาย มีความรู้สึกมากมายเต็มไปหมดในตอนนี้
หัวใจดวงน้อยเต้นแรงโครมคราม เมื่อคิมหันต์ยังไม่ให้คำตอบอะไรเธอ เขายังคงยืนนิ่งเงียบตรวจสอบเอกสาร
เขารู้อยู่แล้วว่าเธอเพิ่งเคยมีครั้งแรก ยังคงจดจำเนื้อนุ่มนิ่มบนตัวเธอ จำสัมผัสของเธอเมื่อคืนได้เป็นอย่างดี ร่างกายขาวผ่องยังคงติดตาเขาไม่ลืม
"คุณ..นี่ คิมหันต์ คุณได้ป้องกันมั้ย" ลูกปัดย้ำถามอีกครั้ง เมื่อไม่มีท่าทีว่าคิมหันต์จะเอ่ยปากตอบเธอ มันทำให้ลูกปัดเริ่มกังกล
"นี่คุณ!"
"ป้องกัน ไม่ได้สด" คำตอบห้วนๆ ของเขานั้น ทำเอาใบหน้าหวานร้อนผ่าวในทันที เขาพูดออกมาอย่างไม่อายปาก ราวกับว่าเรื่องแบบนั้นเป็นเรื่องปกติสำหรับเขา
แม้ว่าคำตอบของเขานั้นจะดูตรงเกินไป แต่อย่างน้อยๆ เธอก็โล่งใจเรื่องนั้นไปทันที ก็คงจะมีแต่ความเอียงอายมากกว่า ที่ต้องมาพูดเรื่องแบบนี้
"ทำไม ถามแบบนี้..อยากได้สดหรือไง ครั้งหน้าทำให้ได้นะ" เขาละสายตาจากเอกสารมาพูดกับเธอตรงๆ ลูกปัดถึงกับชะงักไปชั่วขณะ คำพูดของเขามันทำให้เธอแทบจะมุดดินหนี แววตาคมกริบจ้องมองเธอนิ่งๆ จนลูกปัดรู้สึกเกร็งไปหมด
"นี่..จะบ้าเหรอ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน คะ..คุณพูดแบบนี้มันไม่ให้เกียรติกันเลยนะ ถึงแม้ว่า...ฉะ..ฉันกับคุณจะมีข้อตกลงเป็นคู่นอนกันก็เถอะ"
ลูกปัดพูดกระอึกกระอักจนแทบจะไม่เป็นคำ พวงแก้มใสแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย เมื่อคิมหันต์จ้องเธอไม่เลิก ผู้ชายคนนี้เป็นคนแรกเลยที่ทำให้หัวใจเธอเต้นแรงขนาดนี้ แถมยังหล่อเสียอีก
ข้อตกลงระหว่างเธอกับเขาแม้จะเป็นข้อตกลงที่กะทันหันสำหรับเธอ ที่ไม่คิดว่าจะต้องเอาตัวเข้าแลก และยอมเป็นคู่นอนให้กับผู้ชายแปลกหน้าที่เพิ่งจะมารู้จักกันจริงๆ ก็วันนี้
"เรื่องระหว่างเราเป็นแค่ข้อตกลง ฉันได้ เธอได้ ก็เท่าเทียมกันดี" คิมหันต์บอกแล้วหันมาสนใจเอกสารในมือต่อ
"คะ..คุณได้เปรียบกว่าฉันอีกนะ ที่ฉันยอม ไม่ใช่ว่าฉันเป็นผู้หญิงใจง่ายหรอกนะคะ แต่แค่..ฉันโอเคกับข้อเสนอ อย่างน้อยๆ คุณก็ช่วยบริษัทพ่อฉัน และก็ยังช่วยเล่นเป็นแฟนให้ครอบครัวฉันเชื่ออีก ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้ว จะให้พ่อแม่รู้ทีหลังไม่ได้ว่าเราไม่ใช่แฟนกัน"
ลูกปัดพูดราวกับกำลังอธิบายให้เขาฟัง ว่าตัวเองนั้นไม่ได้เป็นผู้หญิงอย่างว่า ทั้งๆ ที่คิมหันต์ก็ไม่ได้พูดอะไร
อีกอย่างเธอก็เล่นเป็นแฟนปลอมๆ กับเขาไปก่อน แค่สองปีเองเธอไม่ถือสาอยู่แล้ว
"ละ..แล้ว ทำไมคุณถึงยอมช่วยฉันเล่นเป็นแฟนตบตาพ่อแม่ล่ะ" ลูกปัดถามอีกเรื่องที่อยากรู้ เพราะจริงๆ แล้ว เขาไม่จำเป็นต้องมาเสียเวลากับเธอเลยด้วยซ้ำ
"..."
"ที่คุณช่วยปลอมเป็นแฟนฉัน เพราะอะไรเหรอคะ อันที่จริงคุณไม่จำเป็นที่จะต้องทำก็ได้นะ คุณช่วยเหลือคนอื่นแบบนี้ตลอดเหรอคะ"
หญิงสาวถามหลายประเด็น แต่กลับไม่มีคำตอบจากเขา คิมหันต์ถอนหายใจออกมาเบาๆ ราวกับกำลังรำคาญเสียงเธออยู่
"ก็แค่ช่วย.."
ลูกปัดขมวดคิ้วยุ่งราวกับอย่างกับเด็กน้อยสงสัย เธอเผลอจ้องหน้าเขาขณะที่คิมหันต์ไม่ทันได้สังเกต
ใบหน้าของเขาเกลี้ยงไร้หนวดเครา จมูกสันโด่ง ริมฝีปากหยักสวย ผิวออกสีแทนนิดๆ แววตาคมกริบ รวมๆ แล้วมีเสน่ห์จนเธอเผลอมองด้วยความหลงใหล
"คุณดูออกจะรวยขนาดนี้ ไม่มีคู่นอน หรือสาวเป็นของตัวเองเหรอคะ"
"ครั้งคราว" เขาตอบสั้นๆ ก่อนจะเดินไปนั่งเก้าอี้ทำงาน
เมื่อก่อนเขาก็มีบ้างในเรื่องอย่างว่า และควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า แต่ตอนนี้เขาได้เสียพ่อไปแล้ว จึงต้องมีความรับผิดชอบอะไรหลายๆ อย่าง และไม่ได้สนใจในเรื่องนั้นอีก
"..แล้วคุณทำไมไม่ซื้อเพนท์เฮ้าส์ชั้นสูงๆ อยู่ล่ะคะ ทำไมต้องซื้อห้องคอนโดธรรมดาๆ มันดูไม่สมฐานะคุณเลยนะ ออกจะรวยขนาดนี้"
ความช่างพูดช่างถามของเธอ ทำให้ชายหนุ่มเงยหน้ามองลูกปัดที่ยืนค้ำโต๊ะ เอียงคอถามราวกับเด็กน้อย แต่ทว่าแทนที่เขาจะด่าหรือต่อว่าเธอ สายตาของเขากลับเลื่อนมองต่ำลงมาที่หน้าอกอวบอิ่มนั้น ยังคงจำสัมผัสที่นุ่มนิ่มนั้นอยู่เลย
หญิงสาวขมวดคิ้วยุ่งมองตามสายตาของมาเฟียหนุ่มด้วยความสงสัย แต่แล้วก็ต้องรีบดึงเสื้อคาร์แกนที่สวมทับด้านนอกมาปิดหน้าอกเอาไว้ พร้อมกับหันหลังให้ด้วยความว่องไว
"หึ จะอายทำไม ยังไงฉันก็ต้องได้เห็นมันอีกสองปี"
"นี่คุณ!"
ครืดด ครืดด ลูกปัดที่ตั้งใจจะหันมาต่อว่า เสียงโทรศัพท์ของเธอก็เข้าเสียก่อน หญิงสาวข่มความไม่พอใจเอาไว้ เธอล้วงหยิบมือถือในกระเป๋าสะพายข้างออกมากดรับสาย เมื่อเห็นเป็นโซดาโทรมา
"ฮัลโหล" เธอเดินเลี่ยงออกไปคุยข้างนอก โดยมีสายตาเจ้าเล่ห์มองตาม
แม้ใบหน้าจะเรียบนิ่ง แต่แววตากลับแสดงออกมาราวกับเสือร้ายที่พร้อมจะขย้ำลูกกวางตัวน้อย..
- ผู้เขียน
