ฮวาซานเหรินหลังทราบเรื่อง เขาตกใจจนต้องเร่งมาพบหานชางเหยียน
เพราะสุขภาพของบิดาย่ำแย่ การเดินทางไกลในยามนี้ไม่เหมาะสม แต่เพราะเป็นพระราชโองการที่เขียนลงมาแล้ว ท่านพ่อก็ไม่อาจขับรับสั่งโดยอ้างอาการป่วยของตนเองได้
เรื่องนี้ยิ่งทำให้ฮวาซานเหรินคับแค้นใจยิ่งนัก
“สำนักศึกษาไม่เกี่ยวข้องกับการแย่งชิงราชสมบัติ หานชางเหยียนเจ้าทำเกินไปแล้ว”
หานชางเหยียนเอ่ยว่า
“ข้าจำเป็น”
ฮวาซานเหรินแค่นเสียงในลำคอ
“เพื่อส่งเสริมองค์ชายสามขึ้นครองราชย์ เจ้าต้องทำถึงเพียงนี้ เช่นนั้นไม่นับว่าเป็นการคิดก่อกบฏหรือ”
หานชางเหยียนหัวเราะเสียงต่ำ
“ยังไม่ลงมือทำอันใด จะเรียกว่าคิดก่อกบฏได้อย่างไร ไม่แน่ว่าพระราชโองการปลดองค์รัชทายาทอาจจะมีในเร็ววันนี้ ยามนั้นเจ้าเองที่อยู่ข้างเสนาบดีลู่ก็จงระวังให้ดี”
“เจ้าก็รู้ว่าคนสกุลฮวาเป็นเพียงบัณฑิตไม่สนใจเรื่องอำนาจ สกุลฮวารับใช้ฝ่าบาททุกพระองค์อย่างซื่อสัตย์ เจ้าจะลากเข้า
