นายท่านเหวินเห็นเมิ่งสืออีไม่เอ่ยคำ เอาแต่จับจ้องที่ถุงผ้า ไม่ใช่สิ นางกำลังมองมือของเขาอยู่ ยามนี้เขาเห็นชัดแล้วว่าสีโคลนที่เขาใช้ทาเอาไว้หลุดเสียแล้ว นั่นเป็นเพราะวันนี้เขารีบร้อนอยากมาพบนางจึงละเลยการลงสีอย่างประณีตเหมือนเช่นทุกครา
เมื่อละเลยจึงหลุดง่ายเช่นนี้ นายท่านเหวินกระแอม จ้องมองเมิ่งสืออี หากนางถามขึ้นมาเขาจะตอบเช่นไรดี
จะโกหกต่อไปหรือจะยอมสารภาพ หากนางรู้ว่าเป็นเขาเช่นนี้นางจะโกรธหรือไม่ เรื่องนี้ทำให้เขากระวนกระวายแล้ว
แต่เมิ่งสืออีกลับไม่ถามสิ่งใด นางเงยหน้าขึ้นมองเขาเอ่ยเบา ๆ ว่า
“ท่านชอบก็ดีแล้ว ข้าตั้งใจทำอยู่นาน”
ถึงจะอยากรู้เพียงใด แต่ในเมื่อเขาไม่ต้องการให้รู้นางย่อมไม่กล้าถาม อย่างไรคนที่พึ่งพิงเขามาตลอดก็คือนาง แล้วนางจะถือสิทธิ์อันใดไปสอดรู้สอดเห็นเรื่องส่วนตัวของเขากันเล่า
เมิ่งสืออีชวนนายท่านเหรินออกมาที่เรือน กระทั่งได้ยินอ้ายอ้ายกำลังส่งเสียง อูยา อูยา ด้วย
