เมิ่งสืออีเผลอมองนายท่านเหวินเช่นกัน นางอมยิ้มแล้วเอ่ยถามย้ำ
“ไม่อร่อยจริง ๆ ใช่หรือไม่ เช่นนั้นไม่ต้องฝืนกินแล้วเจ้าค่ะ ที่ลานกลางหมู่บ้านหมูที่ท่านนำมาพวกเขานำมาย่างส่งกลิ่นหอมมาถึงที่นี่ ข้าว่าท่านไปฝากท้องกับชาวบ้านดีหรือไม่”
เมิ่งสืออีคิดเก็บชามอาหาร แต่ถูกนายท่านเหวินคว้าข้อมือเรียวเอาไว้ เมิ่งสืออีเงยหน้ามองเขาด้วยความตกใจ คนผู้นั้นรีบตอบลนลาน
“อร่อย”
น้ำเสียงของเขากลับทุ้มต่ำลงไม่ได้แหบแห้งดั่งเช่นเคย เมิ่งสืออีรู้สึกคุ้นเคยกับน้ำเสียงนี้ไม่น้อย แต่นางก็นึกไม่ออกว่าเป็นเสียงของผู้ใด
นายท่านเหวินกระแอมคราหนึ่งเพื่อปรับโทนเสียงของตนเอง เมื่อสักครู่เพราะใบหน้างาม ดวงตากระจ่างใส คิ้วโก่งเรียวหว่างคิ้วยังนุ่มนวลดุจสายน้ำ ทำให้เขาถึงกับอยากจะยกมือลูบศีรษะกลมของนางอย่างลืมตัว
เมิ่งสืออีดึงมือของตนเองออก นางกำลังรู้สึกขัดเขินเมื่อถูกเขาสัมผัสแล้วนางรับรู้ได้ถึงกระแสความร้อนที่ไหลผ่าน
