เช้าวันต่อมา เพลงขวัญที่ตื่นขึ้นมาพร้อมร่างกายอันปวดร้าวกับหัวอันปวดหนึบ เธอมองไปรอบๆและพบว่าเธอมาอยู่ที่ห้องเดิมอีกตามเคย
‘ทำไมตื่นมาทีไรต้องเป็นที่ห้องนี้ตลอด! เฮ้อออ ยัยเพลงเอ้ย...’
เธออดคิดอย่างต่อว่าตัวเองไม่ได้ ที่สุดท้ายก็มาจบลงที่เดิมซ้ำๆแบบนี้
“ถ้าตื่นแล้วก็ให้คนไปส่งเธอที่บ้านด้วย”
“ครับ”
เมฆาที่ออกมาทำงานตั้งแต่เช้าบอกขึ้น ตอนนี้เขากำลังสับสนกับตัวเองแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเลยจริงๆ
“คะ? ทำโทษ?”
“อืม คุณพ่อตัดสินใจแล้ว่าจะส่งลูกไปเรียนเมืองนอก”
“คุณแม่...”
“แม่คงช่วยอะไรไม่ได้อีก ลูกทำตัวเองทั้งนั้น”
พอกลับมาถึงบ้าน เพลงขวัญก็ได้รับข่าวร้ายว่าบิดาของเธอตัดสินใจที่จะส่งเธอไปเรียนที่ต่างประเทศเพราะควบคุมลูกสาวไม่ได้ ซึ่งมหาลัยที่นั่นเป็นแบบโรงเรียนประจำอันเคร่งครัด ทำเอาเพลงขวัญถึงกับอึ้งไปทันที
ส่วนคุณหญิงพิณพานที่หมดหนทางช่วยได้แต่ยืนทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก เธอพยายาม
