7 โลกกลม
2394 คำ
“ใครมา? ผมคิดว่าบ่ายนี้ผมมีนัดแล้วไม่ใช่เหรอ?”
“ค่ะ จันทร์บอกไปแล้วแต่แขกคนนี้ไม่ยอมฟังอะไรเลยค่ะ อีกอย่าง เอ่อ คนที่มาด้วยแต่ละคนดูน่ากลัวจนจันทร์ไม่กล้าไล่ด้วย...”
“อืม เดี๋ยวผมจัดการเอง”
พิธาที่พึ่งเสร็จการประชุมถึงกับหัวเสีย เมื่อเลขาของเขาบอกว่ามีแขกที่ไม่ได้นัดมาขอพบเพราะเขานัดคุยงานกับเพลงพิณเอาไว้ และไม่อยากผิดนัดด้วย
“สวัสดีครับ?...ผมคิดว่าเราไม่ได้รู้จักกัน...หรือว่าผมคิดผิด”
พอเดินเข้ามาในห้อง พิธาถึงกับมองแขกที่มาขอพบเขาอย่างแปลกใจ
“ครับ เราไม่เคยรู้จักกัน แต่จากนี้คงได้รู้จัก ผม เมฆา ไบรสัน เจมส์”
เมฆาแนะนำตัวออกมา
“ครับ ผม พิธา เจริญรัตน์ แล้วคุณเมฆามีธุระสำคัญอะไรถึงมาขอพบผมกะทันหันแบบนี้”
พิธามองอีกฝ่ายอย่างไม่ค่อยไว้ใจ เพราะดูจากลักษณะท่าทางแล้วเมฆาดูไม่น่าเป็นมิตรเอาเสียเลย
“เข้าเรื่องเลยแล้วกัน ผมต้องการซื้อที่ดินเปล่าตรงแยกพระเพลิง ราคาเท่าไหร่ผมก็ยอมจ่ายขอแค่ขายให้เราก็พอ”
เมฆาบอกออกมา เมื่อเขาเคยให้คนเข้ามาขอติดต่อซื้อหลายรอบแล้วแต่เจ้าของที่ดินไม่ยอมขายเขาเลยต้องมาเอง
“อ้อ คุณคือคนที่พยายามขอซื้อที่ดินของผมนี่เอง ผมคิดว่าพูดไปชัดแล้วนะครับว่าผมไม่ต้องการขาย”
พิธามองอีกฝ่ายอย่างเริ่มไม่เป็นมิตร เพราะไม่ใช่แค่เคยมาขอซื้อ แต่คนของเมฆากลับพยายามขู่คนของเขาสารพัดวิธีเสียด้วยซ้ำ
“ผมไม่สนว่าคุณจะตั้งราคาเท่าไหร่ แค่ขายให้ผมก็พอ”
แต่เมฆาเองก็ไม่สนใจ เมื่อเขาเสียเวลามาที่นี่ก็เพื่อให้ได้ในสิ่งที่ต้องการ ทำเอาพิธาถึงกับทำหน้าไม่พอใจ
“ผมพูดชัดแล้วนะว่าไม่ขาย ถึงจะเสนอมาเท่าไหร่ผมก็ไม่สนใจ เชิญคุณกลับไปได้แล้ว”
พิธาบอกขึ้นเสียงแข็ง เมื่อเขาไม่มีความจำเป็นต้องขาย และยิ่งมาบังคับเขาแบบนี้แล้วเขายิ่งไม่คิดขายเลยสักนิด
“ผมไม่คิดใช้ไม้แข็งเพราะเห็นว่าคุณน่าจะเข้าใจอะไรง่าย แต่ผมคงคิดผิดสินะ”
“รู้แล้วก็เชิญ พอดีผมมีธุระต้องไปจัดการ”
และพิธาก็ตัดสินใจตัดจบด้วยการเดินหนีออกจากห้องทำงานของตนเองไป ปล่อยให้เมฆาได้แต่กัดฟันแน่น เขาอุตส่ามาเยือนถึงที่กลับถูกไล่กลับแบบนี้
“ให้ผมจัดการในแบบของเราเลยไหมครับ?”
ตะวันที่โกรธแทนเจ้านายถามขึ้น
“หึหึ ยังหรอก ต้องคั้นให้น่วมจะได้เคี้ยวอร่อย ไปเถอะ”
และเมฆาก็ลุกเดินกลับออกมาจากบริษัทของพิธา แต่พอเดินขึ้นรถ เขากลับเจอพิธาเดินยิ้มกว้างไปที่รถคันสวย
“นั่นมันคุณเพลงพิณนี่ครับ”
ตะวันที่มองเข้าไปในรถแล้วเห็นว่าเป็นเพลงพิณเลยรีบบอกเจ้านายทันที และพอเมฆามองไปก็เจอเข้ากับเพลงพิณจริงๆ
“หึหึ ชักสนุกแล้วสิ”
แค่มองเมฆาก็รู้แล้วว่าพิธาคิดอะไรกับเพลงพิณอย่างแน่นอน
“เดี๋ยวเย็นนี้นายนัดทานข้าวกับผู้หญิงคนนั้นหน่อยนะ”
“ครับ? เอ่อ ได้ครับ”
ตะวันที่ได้ยินถึงกับแปลกใจ แต่พอหันไปมองหน้าเจ้านายเขาก็พอรู้ได้ทันที
“รอนานไหมครับ พอดีมีแขกไร้มารยาทผมเลยออกมาช้าน่ะ”
“ไม่นานค่ะ เราไปกันเลยนะคะ”
“ครับ”
ทางด้านพิธาที่รีบร้อนเดินมาหาเพลงพิณที่รถ เมื่อวันนี้เขานัดเธอเพื่อจะออกไปดูงานด้วยกันโดยเพลงพิณขอขับรถมารับเขาเพราะเธอไม่อยากรบกวนเขามากเกินไป
“ว่าแต่ ทำไมคุณพิธาดูหัวเสียขนาดนั้นล่ะคะ”
“ก็วันนี้น่ะสิครับ มีคนบ้ามาขอซื้อที่จากผมทั้งๆที่ผมปฏิเสธไปแล้วหลายรอบ ที่สำคัญขู่ผมสารพัดนี่สิครับ เฮ้อ คนแบบนี้ก็มีด้วย”
“นั่นสินะคะ คนสมัยนี้ไม่ค่อยเกรงกลัวอะไร น่ากลัวนะคะคนแบบนั้น”
เพลงพิณอดเห็นด้วยไม่ได้ เพราะเธอเองก็ไม่ชอบพวกใช้กำลังมากกว่าสมองเหมือนกัน
ปิ๊บ ปิ๊บ ปิ๊บ
“ว่าไงคะคุณพ่อ ตอนนี้พิณขับรถอยู่ค่ะ”
“พิณ เย็นนี้พ่อนัดทานข้าวกับเมฆานะ”
“ค่ะ...”
“เราต้องไปด้วย อย่าลืมล่ะ”
“คะ? เอ่อ อ่าว...”
ยังไม่ทันได้ตอบรับหรือปฏิเสธเจ้าสัวสัญชัยก็วางสายไปทันที
“มีเรื่องอะไรรึเปล่าครับ?”
พิธาอดที่จะถามขึ้นไม่ได้เพราะเห็นท่าทางของเพลงพิณเหมือนสับสน
“อ้อ คุณพ่อน่ะค่ะ ท่านนัดทานข้าวเย็นแล้วอยากให้พิณไปด้วย เห็นทีพิณคงต้องกลับหลังเสร็จงานแล้ว”
“อ้อ...ครับ...”
พอได้ยินแบบนั้น พิธาถึงกับรู้สึกผิดหวังเพราะเขาคิดว่าจะพาเพลงพิณไปดินเนอร์ที่ร้านอาหารสุดหรูสักหน่อย
“ทำไมต้องพาเพลงมาด้วยล่ะคะ เพลงไม่อยากมาสักหน่อย”
“เอาน่า พ่อจะได้มีข้ออ้าง”
เพลงขวัญเดินหน้างอตามบิดาเข้ามาในร้านอาหารหลังจากถูกบังคับให้มาเป็นเพื่อน เพื่อที่เจ้าสัวสัญชัยจะได้มีข้ออ้างกลับออกมาก่อนแล้วปล่อยให้เพลงพิณและเมฆาได้อยู่ด้วยกันสองต่อสอง
“แล้วไหนคุณพ่อบอกว่าพี่พิณก็มาไงคะ”
“เดี๋ยวก็คงมา เราไปนั่งรอกันก่อนก็ได้”
เพลงขวัญได้แต่ถอนหายใจกับการที่ถูกลากมาด้วยในวันพักผ่อนของเธอแบบนี้ ไม่นานเมฆาก็เดินเข้ามาทำเอาเพลงขวัญถึงกับตะลึงค้างเมื่อเห็นเขาที่นี่ เธอรีบขยับไปหลบที่หลังของบิดาทันทีเพราะกลัวเขาจะสังเกตเห็นเธอ
“อ่าว มาพอดี”
“ครับ ผมคงไม่ได้มาสายใช่ไหมครับ”
“มาสายอะไรกัน ผมกับลูกมาก่อนต่างหาก อ้อ นี่เพลงขวัญลูกสาวคนเล็กของผมเอง”
เจ้าสัวสัญชัยรีบแนะนำออกมาโดยไม่รู้เลยว่าตอนนี้เพลงขวัญแทบอยากหายเข้าไปในตัวของบิดา เธอไม่เคยคิดว่ามันจะบังเอิญอะไรได้มากมายขนาดนี้
“อ่าว เป็นอะไรลูก ทำไมไปอยู่หลังพ่อแบบนั้นล่ะ เพลง...อะไรกันเด็กคนนี้”
เจ้วสัวพยายามดึงแขนลูกสาวให้ออกมารู้จักเมฆา แต่เพลงขวัญกลับกอดเอวบิดาเอาไว้แน่น และสุดท้ายเธอก็ค่อยๆออกมาตามแรงดึงของบิดาอยู่ดี
‘ทำไมเด็กนี่ถึง...เป็นลูกเจ้าสัวสัญชัยได้...’
เมฆาที่เห็นเพลงขวัญถึงกับอึ้งไปทันทีเช่นกัน
“ฮ่าฮ่า แกค่อนข้างขี้อายน่ะ เอ้า สวัสดีสิลูก นี่คุณเมฆา”
‘ฮือๆๆ คุณพ่อนะคุณพ่อ จะมารู้จักกับคนเลวๆนี่ทำไมก็ไม่รู้’
เพลงขวัญได้แต่คิดในใจ ก่อนจะมองเมฆาอย่างขลาดกลัว
“สะ...สวัสดีค่ะ...”
เพลงขวัญยกมือขึ้นสวัสดีอย่างเก้ๆเกร็งๆ ก่อนจะรีบหลบตาเขา
“พอดีวันนี้แกไม่มีเรียนเลยขอตามออกมาด้วย เห็นว่านานๆได้ออกจากบ้านผมเลยพามาน่ะ”
เจ้าสัวโกหกออกมาคำโตโดยไม่รู้เลยว่าเมฆานั้นรู้จักลูกสาวของตนดีแทบทุกซอกทุกมุมเลยก็ว่าได้
“หึหึ เด็กสมัยนี้ก็แบบนี้ล่ะครับ ติดโทรศัพท์เลยพากันอยู่แต่บ้าน ออกมาเปิดหูเปิดตาบ้างก็ดีครับ”
เมฆาพูดขึ้นอย่างพยายามทำตัวปกติที่สุด เพราะถ้าเกิดทำตัวน่าสงสัยหรือทำเรื่องผิดพลาดขึ้นมารับรองแผนของเขาได้ล่มไม่เป็นท่าแน่
“แล้วนี่คุณพิณยังไม่มาเหรอครับ?”
“เห็นว่างานยังไม่เสร็จ ถ้าเสร็จจะรีบตามมาน่ะครับ”
เจ้าสัวรีบบอกเมื่อเขาโทรไปเร่งแล้วแต่เพลงพิณบอกว่าอาจมาสาย เขาเลยต้องรีบออกมาก่อน
“แล้วลูกสาวคนเล็กอายุเท่าไหร่แล้วครับ”
เมฆาแกล้งถามขึ้นทั้งๆที่รู้อยู่แล้ว
“อายุ 20 แต่ดูโตเกินวัย ฮ่าฮ่าฮ่า เห็นแบบนี้ไม่เคยมีแฟนมาให้กวนใจเลยนะ เอาไว้โตกว่านี้ถึงจะอนุญาตให้มีแฟนได้ เข้าใจไหมเราน่ะ”
เจ้าสัวพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี ส่วนเพลงขวัญตอนนี้ภาวนาขอให้บิดาหยุดพูดถึงเธอสักทีเพราะยิ่งพูดเธอก็ยิ่งอายเขา
“หึหึหึ นั่นสินะครับ แล้วปกติชอบเที่ยวแบบไหนล่ะ”
‘อ๊ายยย หยุดถามสักที!’
“อืม...เรื่องนี้ผมก็ไม่รู้นะ คงต้องถามเจ้าตัว”
เจ้าสัวหันไปหาเพลงขวัญเพื่อให้ตอบคำถาม
“เพลงหิวแล้ว รีบกินรีบกลับเถอะค่ะ เพลงมีนัดด้วย”
“นัดอะไรกัน ห้ามไปเด็ดขาด”
และเพลงขวัญก็นั่งหน้างอ เพราะบิดาเอาแต่พูดเรื่องเกี่ยวกับเธอ ก่อนเธอจะเริ่มตักโน่นตักนี่เข้าปากโดยให้บิดาและเมฆาได้พูดเรื่องอื่น
‘อะไรกัน หรือว่าคุณพ่อจะจับคู่ให้พี่พิณ...ไม่ได้นะ!! ไม่ได้เด็ดขาด!!’
พอนั่งฟังไปได้สักพัก เพลงขวัญก็เริ่มเข้าใจในสิ่งที่บิดาต้องการ เธอไม่มีวันยอมเด็ดขาดที่จะให้พี่สาวมาเป็นของเมฆาอีกคน
“อ่าว พิณโทรมาพอดี...ว่าไงลูกสาว”
“คุณพ่อคะ พอดีพิณหลงทางน่าจะไปสายหรืออาจไปไม่ทัน ยังไงพิณฝากขอโทษคุณเมฆาด้วยนะคะ”
“อะไรกัน จีพีเอสก็มีทำไมยังหลงอีก”
“ก็อยู่ดีๆอินเตอร์เน็ตก็หายไปน่ะสิคะเลยขับมาผิดทาง ตอนนี้อยู่บนทางด่วนหาทางลงไม่ได้ด้วย”
“เฮ้อ พ่อบอกแล้วให้ใช้คนขับรถ ลูกนี่จริงๆเลย”
“งั้นแค่นี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวพิณลองหาทางกลับก่อน”
“อืมๆ ขับระวังๆล่ะ”
“ค่ะ”
พอพูดจบเพลงพิณก็วางสายไป ปล่อยให้เจ้าสัวสัญชัยได้แต่ทำหน้าเสียดาย อุตส่าวางแผนมาตั้งนานสุดท้ายก็ล่มไม่เป็นท่า
“มีอะไรรึเปล่าครับ?”
เมฆาถามขึ้นทั้งๆที่พอได้ยินที่เจ้าสัวพูดกับคนในสายแล้ว
“ก็พิณน่ะสิ ดันขับรถหลงทางซะได้ บอกแล้วให้เอาคนขับรถไปก็ไม่ยอม เฮ้อ ผมต้องขอโทษแทนลูกสาวด้วยที่น่าจะมาไม่ได้”
เจ้าสัวบอกขึ้นพร้อมกับทำสีหน้าขอโทษออกมา
“ไม่เป็นไรครับ เราทานกันสามคนก็ได้”
เมฆายิ้มออกมาอย่างเสแสร้งเมื่อเขากำลังไม่พอใจอย่างหนัก เขาคิดว่าน่าจะเป็นแผนของพิธาที่ทำให้เพลงพิณมาไม่ได้อย่างแน่นอน
‘เสแสร้ง! ยิ้มนั่นเสแสร้งชัดๆ อ๊าย! ตอนไหนจะได้กลับบ้าน!’
เพลงขวัญที่พยายามทำใจให้สงบแต่กลับทำไม่ได้เมื่อสีหน้าท่าทางอันเสแสร้งของเมฆามันขัดใจเธอไปหมด
จากนั้นเกือบชั่วโมงอาหารมื้อที่อึดอัดและทรมานที่สุดสำหรับเพลงขวัญก็จบลง เธอมีสีหน้าท่าทางดีใจอย่างเห็นได้ชัดเมื่อได้เดินออกมาจากร้านอาหาร
“ต้องขอโทษอีกครั้งที่ยัยพิณมาไม่ได้ เอาไว้คราวหน้าผมขอแก้ตัวอีกครั้งแล้วกัน”
เจ้าสัวอดที่จะเอ่ยขอโทษอีกครั้งไม่ได้
“ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ”
เมฆาเองก็พยายามอดทนเต็มที่
“เจ้าสัว!! นี่แกจริงๆใช่ไหม!”
“ไอ้เปี๊ยก!! แกมาทำอะไรที่นี่วะ!!”
ยังไม่ทันที่จะได้แยกย้ายก็มีเสียงเรียกเจ้าสัวสัญชัยดังขึ้น และพอหันกลับไปมองตามเสียง เจ้าสัวถึงกับยิ้มกว้างรีบเดินเข้าไปหาเพื่อนสนิทอย่าง ท่านเปี๊ยก ผู้มีอิทธิพลทางภาคเหนือที่ไม่ได้เจอกันร่วมสิบปี
“มาทำงาน เลยแวะมาหาของกิน แล้วแกล่ะไม่ได้เจอตั้งนานพุงยื่นเยอะเลยนะ ฮ่าฮ่าฮ่า”
“ไอ้นี่ ยังปากดีเหมือนเดิมเลย”
สองเพื่อนซี้ทักทายกันอย่างแสนคิดถึง ก่อนเจ้าสัวจะหันมามองเพลงขวัญและเมฆา
“อ้อ นี่คุณเมฆา ลูกค้าฉันเอง ส่วนนี่เพลงขวัญ ลูกสาวคนเล็กของฉันแกจำได้ไหม?”
เจ้าสัวสัญชัยแนะนำออกมา ก่อนที่เมฆาจะเดินไปทักทายอย่างไม่ค่อยเต็มใจนักเพราะอยากกลับเต็มทีแล้ว
“จำได้สิ! ยัยหนูตัวน้อยของ กำปั้น ลูกชายของฉัน ฮ่าฮ่าฮ่า”
“เออ ใช่ ฮ่าฮ่าฮ่า”
“แกจะกลับแล้วเหรอ นานๆทีได้เจอกันไปดื่มกันหน่อยไหม?”
ท่านเปี๊ยกบอกขึ้น เมื่อนานเท่าไหร่แล้วไม่ได้ดื่มด้วยกัน
“ได้สิ ฮ่าฮ่าฮ่า”
และเจ้าสัวก็ตอบตกลงทันที
“งั้นผมคงต้องขอตัวกลับก่อนนะครับ”
เมฆารีบเอ่ยขอตัวเพราะกลัวต้องอยู่ต่อ
“ได้สิๆ งั้นผมส่งคุณตรงนี้เลยแล้วกัน”
“งั้นเพลงก็ต้องขอตัวด้วยนะคะคุณพ่อ พอดีต้องกลับไปอ่านหนังสือ”
“ได้สิลูก ฝากบอกคุณแม่ด้วยนะว่าพ่อไปดื่มกับเพื่อนน่ะ”
“ค่ะ งั้นเพลงไปก่อนนะคะ”
“เดี๋ยวพ่อให้คนขับรถไปส่ง”
“ไม่เป็นไรค่ะ เพลงจะแวะไปร้านขนมก่อนกลับด้วย”
“อย่าเถลไถลล่ะเข้าใจไหม”
“ค่าาา”
และเพลงขวัญก็เอ่ยลาตามหลังเมฆามาติดๆ พอเดินออกมาเธอก็ยกโทรศัพท์มาโทรหาเพื่อนทันที
“เจอกันที่เดิมนะ ฉันกำลังไป”
พอพูดจบเธอก็วางสายเมื่อวันนี้บิดาไม่อยู่บ้าน ทางสะดวกสำหรับให้เธอออกเที่ยวแล้ว
“ให้รับเธอขึ้นรถมาด้วยไหมครับ?”
ตะวันที่นั่งอยู่ในรถกับเมฆาถามขึ้นเมื่อเพลงขวัญกำลังเดินผ่านรถของพวกเขาไป
“ไม่ต้อง”
เมฆาเริ่มคิดเปลี่ยนใจเมื่อไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเพลงขวัญอีก เพราะเธอเป็นลูกสาวของเจ้าสัวสัญชัยซึ่งเป็นน้องสาวของคนที่เขาคิดจะเอามายืนข้างกายในอนาคต จากนั้นรถยนต์คันหรูก็เคลื่อนตัวออกไป และปลายทางคือธุรกิจสีดำที่เขาเอาไว้ฟอกเงิน
- ผู้เขียน
