SENIORS09:ยืนยันจะเอารุ่นน้อง
1951 คำ
SENIORS 09
****************************
“แล้วหวานไปยุ่งอะไรกับเรื่องของไอ้อาร์?”
พี่แทนทำเสียงเหมือนไม่พอใจที่หวานถามถึงเรื่องพี่อาร์กับฉัน เชื่อสิว่าถ้าผู้ชายคนนั้นไม่ใช่พี่อาร์เขาเองก็คงจะอยากรู้เหมือนหวานนั่นแหละ
พี่แทนยังเคยบอกฉันเลยว่าใครจะเป็นผู้ชายที่โชคร้ายที่จะได้เป็นแฟนของฉัน อย่างน้อยผู้ชายที่ฉันจะเอามาเป็นแฟนจะต้องไม่มีนิสัยเหมือนเขาแล้วกัน
พอหวานถูกพี่แทนถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจเธอก็เลยรีบอธิบายทันทีเพราะกลัวว่าแฟนตัวเองจะโมโห
พี่แทนน่ะถ้าได้โมโหแล้วเขาก็จะเปลี่ยนเป็นคนละคนเลยล่ะ เปลี่ยนจากคนเป็นซาตานไง ความร้ายของเขาใครๆ ก็รู้ดีทั้งนั้น
“หรืออยากรู้เรื่องของมัน?”
“เฮ้อ”
ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ ที่พี่แทนเริ่มงี่เง่าใส่เพื่อนฉันอีกแล้ว นี่ขนาดฉันนั่งอยู่ในรถด้วยนะเขายังหาเรื่องเพื่อนฉันเลยคิดดูสิ
ยอมใจกับผู้ชายคนนี้จริงๆ เชื่อเหอะว่าไม่มีใครที่เลวเท่าเขาอีกแล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะยอมเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น แต่เมื่อก่อนเขาโคตรเลวเลย
“หวานก็แค่ไม่เคยเห็นพี่อาร์ให้ใครซ้อนท้ายเขานี่คะ หวานก็เลยแปลกใจที่เป็นเหมย”
ที่หวานพูดมามันก็เป็นเรื่องจริงนั่นแหละ เพราะพี่อาร์เขาจะไม่ยอมให้ใครซ้อนท้ายเขาเด็ดขาด
ส่วนมากแล้วเขาจะให้นั่งรถยนต์ของเขามากกว่า ก็อย่างที่ฉันบอกว่าพี่อาร์เขาวางตัวดี ถ้าจะไปไหนมาไหนด้วยกันเขาก็จะให้นั่งรถยนต์เท่านั้น
ไม่แปลกหรอกที่หวานจะแปลกใจน่ะ พี่แทนหันมามองฉันที่นั่งเงียบไม่ยอมพูดอะไรเห็นอย่างนั้นฉันก็เลยถอนหายใจที่จะต้องมานั่งอธิบายกับเรื่องไร้สาระอีกแล้ว
เพราะฉันเองก็ไม่ได้อยากให้พี่อาร์มายุ่งอะไรกับฉันด้วยไง ให้เขาเลิกตามฉันได้ก็ดีเหมือนกัน
“สรุปแล้วยังไงอ่ะเหมย คบกับพี่อาร์เหรอ?”
“เปล่า”
“เปล่า แล้วทำไมถึงซ้อนท้ายกับพี่อาร์มาแบบนั้นล่ะ?”
“พี่อาร์เขาขี่รถผ่านมาทางหอฉันพอดีเขาก็เลยชวนฉันมาด้วยน่ะ ฉันกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน”
หวานก็ยังคงทำหน้าไม่เชื่อเพราะต่อให้พี่อาร์จะขับผ่านคนที่รู้จักเขาก็จะไม่จอดรถเด็ดขาดถ้าเขาไม่ได้ขับรถยนต์
จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามใจในเมื่อฉันได้บอกไปแล้ว พี่แทนเลิกสนใจฉันก่อนจะหันไปขับรถต่อ
ตอนนี้มือถือของฉันก็ยังคงสั่นไม่หยุดเลย ไม่นานมันก็เลิกสั่นแต่ดันเป็นมือถือของหวานเองที่ดังขึ้นมา
“ใครโทรมา?”
พี่แทนที่เห็นว่าหวานไม่ยอมรับสายก็เลยถามขึ้นมา พี่แทนน่ะเป็นคนที่หวงแฟนอย่างกับอะไรดี แต่ก็ชอบทำให้แฟนตัวเองต้องร้องไห้และเสียใจอยู่บ่อยๆ
ฉันส่ายหัวให้กับความหึงหวงไม่เป็นเรื่องของคู่นี้ หวานมองหน้าพี่แทนเหมือนไม่อยากให้พี่แทนรู้ว่าใครโทรมา
แสดงว่าจะต้องเป็นผู้ชายที่โทรเข้าแน่ๆ ถึงแม้ว่าเพื่อนของฉันจะมีแฟนแล้วแต่ก็ยังมีหนุ่มๆ มาแจกขนมจีบทุกวันที่คณะเลยนะ
แต่ก็นั่นแหละพอผู้ชายพวกนั้นรู้ว่าแฟนของหวานคือใครก็พากันเลิกยุ่งทันทีเลย
“หรือผู้ชายโทรมา?”
“พี่อาร์โทรมาค่ะ”
ทันทีที่หวานพูดถึงชื่อพี่อาร์ฉันถึงกับสะดุ้งตกใจเลย ไอ้ที่มือถือฉันเลิกสั่นก็เพราะเขาโทรไปหาหวานอย่างนั้นเหรอ
ฉันภาวนาในใจของให้หวานไม่รับสายพี่อาร์หรือไม่ก็ให้พี่แทนสั่งไม่ให้หวานรับ ฉันเชื่อว่าพี่แทนจะต้องไม่ให้หวานรับแน่นอนเพราะเขาไม่อยากให้หวานไปยุ่งอะไรกับพี่อาร์ถ้าไม่จำเป็น
แต่แล้วมันกลับไม่เป็นอย่างนั้นเมื่อจู่ๆ พี่แทนก็พูดขึ้นมาประโยคหนึ่งที่ทำให้ทั้งฉันและหวานพากันตกใจอยู่ไม่น้อย เพราะถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาจะให้หวานกดตัดสายทิ้งไปแล้ว
“รับดิพี่เองก็อยากจะรู้ว่ามันมีเรื่องอะไรถึงโทรมาหาหวานทั้งที่ก็รู้ว่าหวนมีผัวแล้ว?”
อะไรของพี่แทนเนี่ย วันนี้มาแปลกนะ ทำไมจะต้องอยากรู้วันนี้ด้วย ทีเมื่อก่อนไม่เห็นอย่างรู้เลย มีแต่สั่งให้ตัดสายท่าเดียว
ฉันมองมือถือของหวานขอให้สายหลุดไปก่อน แต่โชคก็ไม่ได้เข้าข้างฉันไงเมื่อหวานกดรับสายพี่อาร์แล้ว
“สวัสดีค่ะพี่อาร์”
หวานเปิดสปีกเกอร์ให้พี่แทนได้ยินด้วยเพราะกลัวว่าพี่แทนจะอาละวาด ฉันพยายามคิดไปในแง่ของตัวเองว่าเขาอาจจะโทรมาถามเรื่องงานที่เพิ่งแนะนำพวกฉันไปก็ได้ว่าอาจารย์คอมเมนท์ว่ายังไงบ้าง
แต่วันนี้มันไม่ใช่วันของฉันไงเพราะไม่ว่าฉันจะคิดอะไรมันก็ไม่ได้เป็นไปอย่างใจเลยสักอย่าง
เพราะสิ่งที่พี่อาร์พูดมาก็คือเป็นเรื่องของฉัน ทั้งที่ฉันไม่ได้อยากให้เพื่อนรู้ว่าเขากำลังตามจีบฉันอยู่
[หวานอยู่กับเหมยหรือเปล่า?]
ทันทีที่ชื่อของฉันออกมาจากปากของพี่อาร์ทั้งหวานและพี่แทนก็หันหน้ามามองฉัน
และคนที่มองฉันแปลกๆ ก็คือเพื่อนของฉันเอง เหมือนว่าเธอจะไม่เชื่อคำพูดของฉันแล้วที่บอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกับพี่อาร์เพราะเขาโทรมาตามฉันขนาดนี้
พี่อาร์นะพี่อาร์หาเรื่องให้ฉันแล้วมั้ยล่ะ รู้งี้รีบตอบไลน์เขาก็ดีหรอกจะได้ไม่มีปัญหาแล้วโดนเพื่อนสงสัยแบบนี้ทั้งที่มันไม่ได้มีอะไรเลย
[พอดีพี่โทรหาเหมยแต่เหมยไม่รับ ไม่รู้ว่าเป็นอะไรหรือเปล่า พี่เป็นห่วงครับ]
“เหมยอยู่กับหวานค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะเดี๋ยวหวานจะไปส่งเหมยถึงที่เลยค่ะ”
หวานวางสายจากพี่อาร์ก่อนจะหันมายิ้มให้ฉันด้วยรอยยิ้มที่มีเลศนัย แล้วพี่อาร์ทำไมจะต้องโทรหาหวานด้วยก็ไม่รู้
คือรอให้ฉันโทรกลับก็ไม่ได้เหรอ แล้วทำไมต้องคิดว่าฉันจะอยู่กับหวานด้วย
เฮ้อ
“ไหนบอกไม่ได้เป็นอะไรกันไง ทำไมพี่อาร์โทรมาถามถึงแบบนี้ล่ะจะมีความลับกับเพื่อนเหรอเหมย?”
“เปล่า”
ฉันตอบปฏิเสธ ฉันไม่ได้มีความลับกับเพื่อนนะก็แค่ไม่อยากบอกเท่านั้นเอง อีกอย่างมันก็ไม่ใช่เรื่องที่จะต้องไปป่าวประกาศให้ใครรู้ด้วยไงว่าฉันโดนพี่อาร์ตามจีบอยู่อ่ะ
“อย่าโกหกเพื่อนนะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วทำไมพี่อาร์โทรมาเป็นห่วงแกแบบนี้ล่ะ?”
“ก็มันไม่ได้มีอะไรจริงๆ”
ฉันเองก็เพิ่งรู้นะว่าพี่อาร์เป็นคนขี้ตื๊อขนาดนี้ เพราะปกติแล้วถ้าคนไม่เล่นด้วยก็น่าจะเลิกแล้วไปจีบคนอื่นได้แล้ว แต่นี่ก็ยังตื๊ออยู่นั่นแหละ
ไหนจะถูกเพื่อนจับผิดอีกทั้งที่มันก็ไม่ได้มีอะไรเลย ฉันเองก็งงใจกับพี่อาร์จริงๆ จะมาอะไรกับฉันนักหนาก็ไม่รู้
เมื่อก่อนก็ไม่เห็นว่าจะมายุ่งเรื่องของฉันเลยนี่ แต่พอฉันปากหมาไปบอกชอบเขาเท่านั้นแหละเขาก็เปลี่ยนไปเลย
“บอกตรงๆ ว่าเชื่อแกไม่ลงจริงๆ”
หวานมองบนก่อนจะเลิกเซ้าซี้แล้วหันไปคุยกับพี่แทนต่อ แต่พี่แทนก็ยังคงมองฉันผ่านทางกระจกหลังเป็นระยะๆ เหมือนเขาจะกลัวว่าฉันจะแนะนำพี่อาร์ให้หวานอย่างนั้นแหละ
แต่ก็นะเพราะฉันก็เคยแนะนำพี่อาร์ให้หวานอยู่เหมือนกันเพราะฉันอยากให้เพื่อนเจอคนที่ดีๆ อย่างพี่อาร์
แต่พอรู้ความจริงว่าเขาเป็นคนยังไงฉันก็คงไม่กล้าแนะนำเขาให้ใครแล้วล่ะ
พี่แทนกับหวานมาส่งฉันที่หอก่อนที่ทั้งคู่จะขับรถออกไป ฉันกำลังจะเดินไปหน้าปากซอยเพราะจะซื้อของที่เซเว่นเข้าไปกินในห้องในห้อง
ตอนนี้ไม่มีอะไรเหลือแล้วขนาดน้ำเปล่ายังหมดเลย พอเดินออกมาหน้าปากซอยก็เป็นจังหวะเดียวกับที่พี่อาร์เลี้ยวรถบิ๊กไบก์ของเขาเข้ามาพอดี
พอเขาเห็นฉันเขาก็รีบจอดรถแล้วเดินตรงเข้ามาหาฉันเหมือนกลัวว่าฉันจะวิ่งหนีเขาไป ฉันไม่ทำอย่างนั้นหรอกเพราะรู้ดีว่าต่อให้วิ่งหนีเขาไปยังไงเขาก็ตามทันอยู่แล้ว
เฮ้อ นี่ขนาดฉันกลับมาที่หอตัวเองเขายังตามมาเลย ให้ตายสิ จะตื๊ออะไรขนาดนั้นให้ฉันได้พักบ้างก็ได้
“ทำไมพี่โทรหาไม่รับครับ?”
พี่อาร์ทำน้ำเสียงดุฉันแต่ประโยคที่เขาพูดมันดูเหมือนเขาเป็นคนดีซะเหลือเกินมีการต่อท้ายซะเพราะเชียว
ฉันรู้ว่าเขาอยากดุฉันแต่เขาก็กลัวว่าถ้าดูด้วยประโยคที่ห้วนๆ อาจจะทำให้ฉันโกรธและไม่พอใจเขาก็ได้ไง
เขาก็เลยดุฉันแต่มีหางเสียงด้วย ฉันไม่ตอบแต่เลือกที่จะเดินหนีและเขาก็เดิมตามฉันมาและยังคงถามคำถามเดินอยู่อย่างนั้นเหมือนต้องการคำตอบจากฉันให้ได้
โอ๊ย น่าเบื่ออ่ะ
“พี่ถามต้องตอบ ทำไมไม่รับสายพี่?”
“…”
ฉันหยุดเดินแล้วหันไปจ้องหน้าคนตรงหน้าที่ทำหน้าดุใส่ฉันไม่ต่างจากเสียงของเขา รู้หรอกว่าอยากด่าฉันมากกว่านี้แต่ทำไม่ได้ไง
ก็ลองด่าฉันดูสิฉันจะตอกกลับเข้าให้ เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกันการที่ฉันไม่รับมันก็ชัดเจนแล้วป่ะว่าฉันไม่อยากคุยกับเขาอ่ะ
“ว่าไงครับน้องเหมย ทำไมไม่รับสายพี่ รู้ป่ะว่าพี่เป็นห่วงเรามากอ่ะ?”
“เหมยปิดเครื่องค่ะเลยไม่ได้ยิน”
“ไลน์ที่อ่านแล้วไม่ตอบ?”
จะอะไรนักหนาเมื่อก่อนก็ไม่เห็นจะอะไรขนาดนี้เลย เพราะฉันก็ชอบอ่านแล้วไม่ตอบออกจะบ่อยไป
หรือไม่การที่ฉันไม่ตอบเขาก็น่าจะรู้แล้วนะว่าฉันไม่อยากคุยด้วยยังจะมาถามอีก
“ว่ายังไง ทำไมอ่านไลน์แล้วไม่ตอบพี่?”
“สงสัยมือไปโดนมั้งคะ”
ฉันยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจก่อนจะเดินเข้าเซเว่นและพี่อาร์ก็เดินตามฉันเข้ามาเหมือนไม่อยากปล่อยฉันไป
ฉันเองก็หงุดหงิดนะนี่ก็พยายามข่มอารมณ์ตัวเองเอาไว้เหมือนกัน ฉันไม่ชอบให้ใครมาบังคับให้ฉันทำในสิ่งที่ตัวเองไม่อยากทำ เพราะงั้นการที่เขาทำแบบนี้บอกเลยว่าจีบฉันไม่ติดหรอก
ให้ตายยังไงก็จีบไม่ติด
- ผู้เขียน
