ตอนที่ 4
1014 คำ
“ค่ะ พอใจแล้วค่ะ”
เขามองหล่อนอีกครั้งด้วยสายตาเกลียดชังเช่นเดิม ก่อนจะหมุนตัวเดินตรงไปที่รถคันงามที่จอดอยู่แถวนั้น หล่อนยืนมองเขาผ่านม่านน้ำตา เจ็บปวดจนร้าวไปหมดทั้งอก
“น้องนวล...มาทำอะไรตรงนี้ครับ”
เสียงเรียกนุ่มหูดังขึ้นด้านหลัง หล่อนหันไปมอง ก่อนจะรีบกะพริบตาถี่ๆ เพื่อไล่หยาดน้ำตาให้พ้นไป เมื่อเห็นว่าเจ้าของเสียงอบอุ่นคนนั้นคือใคร
“พี่โรม...”
โรมิโอ จาร์วาซ หนุ่มอังกฤษนัยน์ตาสีทองน่ามอง อดีตคนรักเก่าของทิพย์เกสรนั่นเอง
“มาทำอะไรตรงนี้หรือครับ”
“เอ่อ มา...”
หล่อนหันรีหันขวางแล้วก็หันไปเจอโดมินิกที่ยืนอยู่ที่รถของเขา และมองจ้องมาพอดี แต่แวบเดียวเขาก็ก้าวขึ้นรถแล้วขับออกไป
“หรือว่าน้องนวลจะแต่งงานครับ”
“ไม่...ไม่ใช่นะคะพี่โรม” หล่อนรีบส่ายหน้าดิก “คือนวลเอาชุดแต่งงานของพี่ทิพย์มาให้ที่ร้านแก้น่ะค่ะ”
โรมิโอไหวไหล่กว้างของตัวเองน้อยๆ เมื่อก่อนเขาเคยรักทิพย์เกสรมาก แต่ตอนนี้ไม่เหลือเยื่อใยใดๆ ให้กับเจ้าหล่อนแล้ว ตรงกันข้ามกับนวลลออ สาวน้อยหน้าตาจืดชืดแต่มีความเป็นธรรมชาติสูงคนนี้ เมื่อก่อนเขาไม่ได้คิดอะไรกับหล่อนเลย แต่ตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกแล้วล่ะว่าหล่อนคือผู้หญิงที่น่าค้นหา และน่าไขว่คว้าเอามาไว้ข้างกาย
“แล้วทำไมเจ้าสาวไม่มาเองล่ะครับ”
“พี่ทิพย์รับงานเอาไว้น่ะค่ะ ก็เลยมาไม่ได้”
“ก็เลยใช้น้องนวล”
นวลลออยิ้มบางๆ “นวลยินดีทำให้ค่ะ วันนี้นวลไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว”
“ไม่มีอะไรทำจริงๆ หรือครับ”
“อ๋อ ใช่ค่ะ คือนวลยังตกงานอยู่น่ะค่ะ” หญิงสาวหัวเราะเขินๆ
โรมิโอยิ้มกว้าง พลางชวนคุยต่อ “ไปทำงานกับพี่ไหมล่ะครับ ที่บริษัทกำลังเปิดรับพนักงานหลายอัตราเลย”
“จริงเหรอคะ”
“จริงสิครับ งั้นพรุ่งนี้เตรียมตัวนะ พี่จะไปรับที่บ้าน จะพาไปสัมภาษณ์กับฝ่ายบุคคลน่ะ”
นี่หล่อนไม่เคยดีใจอะไรเท่านี้มาก่อนเลย “ขอบคุณพี่โรมมากเลยค่ะที่เมตตานวล” หญิงสาวยกมือไหว้ รอยยิ้มตื่นเต้นเกลื่อนใบหน้า โรมิโอเผลอมองอยู่นานกว่าจะได้สติ
“ด้วยความยินดีครับ”
หญิงสาวยังคงยิ้มด้วยความตื่นเต้นเช่นเดิม
“แต่มีข้อแม้นะครับ”
ดวงตากลมโตเบิกกว้างเล็กน้อย
“ข้อแม้อะไรคะพี่โรม”
ชายหนุ่มระบายยิ้มน้อยๆ โน้มตัวต่ำลงมาหา
“ต้องไปเลี้ยงตอบแทนพี่”
“ได้สิคะ ถ้าได้งานเมื่อไหร่ นวลจะเป็นเจ้ามื้อเลี้ยงพี่โรมเองค่ะ”
“วันนี้ครับ”
“วันนี้?” คิ้วเรียวสวยเลิกสูง “แต่นวลยังไม่รู้เลยนะคะว่าจะได้ทำงานหรือเปล่า”
ชายหนุ่มหัวเราะร่วนมองเด็กสาวอย่างเอ็นดู “ลืมไปแล้วหรือไงว่าพี่เป็นคนเซ็นอนุมัติ”
หล่อนมองเขานิ่ง ก่อนจะหัวเราะออกมา
“แหม แต่นวลไม่ได้จะใช้เส้นสายนะคะ นวลอยากใช้ความสามารถของตัวเองน่ะค่ะ”
“ยังไงพี่ก็รับนวลเข้าทำงานอยู่แล้ว ไม่ว่านวลจะเต็มใจหรือไม่ก็ตาม ดังนั้นวันนี้ไปเลี้ยงข้าวพี่เสียดีๆ ห้ามเบี้ยว”
“แต่ว่า...”
“ไม่มีแต่ครับ นู่น รถพี่จอดตรงนู้น”
แล้วข้อมือของหล่อนก็ถูกรวบเอาไว้ ก่อนจะถูกรั้งให้เดินตรงไปยังรถคันงามสีขาวสะอาด
ความจริงโรมิโอก็ดีกับหล่อนมากกว่าใครๆ แต่ทำไมนะ ทำไมหัวใจของหล่อนถึงไม่รู้สึกอะไรกับเขาเลย
“กลับมาแล้วค่ะแม่”
นวลลออวางถุงขนมที่ซื้อมาฝากพ่อกับแม่ลงบนโต๊ะไม้ภายในบ้าน ก่อนจะเดินเข้าไปสวมกอดมารดา และจูบแก้มท่านเบาๆ อย่างประจบประแจง
“นวลซื้อขนมมาฝากแม่กับพ่อด้วยนะคะ”
“ขอบใจจ้ะ ว่าแต่ทำไมกลับมาเสียเย็นเลยล่ะนวล หรือว่าชุดของพี่ทิพย์ไม่เรียบร้อย”
นวลลออพยายามยิ้ม ทั้งๆ ที่เหตุการณ์ในร้านเวดดิ้งทำให้หล่อนเศร้าใจนัก “เรียบร้อยแล้วจ้ะแม่ ทุกอย่างเพอร์เฟกต์ที่สุด”
คนเป็นแม่ระบายยิ้มอย่างโล่งใจ พลางยกมือขึ้นลูบศีรษะของลูกสาวคนเล็กอย่างเอ็นดู “พอพี่ทิพย์แต่งงานไปแล้ว นวลก็คงจะเหงาสินะ ไม่มีเพื่อนทะเลาะด้วย”
“แหม แม่ก็พูดเข้า นวลไม่ได้อยากทะเลาะกับพี่ทิพย์สักหน่อยนะจ๊ะแม่ แต่บางเรื่องเราเข้าใจไม่ตรงกันน่ะจ้ะ” หญิงสาวหน้าตาเจื่อนลง ก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่อง
“แล้วนี่พ่อไปไหนล่ะจ๊ะแม่”
“ออกไปสังสรรค์กับบรรดาเพื่อนๆ ของเขานั่นแหละ คงจะกลับค่ำๆ ล่ะวันนี้น่ะ”
หล่อนพยักหน้ารับน้อยๆ “งั้นนวลขอตัวขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะจ๊ะแม่ เดี๋ยวจะรีบลงมาจ้ะ”
“ไม่ต้องรีบร้อนหรอกนวล ทำอะไรก็ได้ที่ไม่ต้องลำบากตัวเองน่ะ”
หญิงสาวย่นจมูก ก่อนจะหัวเราะออกมา “นวลต้องรีบสิจ๊ะแม่ ก็นวลอยากลงมากอดแม่อีกเร็วๆ นี่จ๊ะ”
“ดูพูดเข้า ประจบเป็นเด็กๆ ไปได้”
“ก็นวลยังเด็กอยู่นี่จ๊ะ” นวลลออยิ้มหวานให้มารดา ก่อนจะซบหน้ากับหน้าอกของมารดาอีกครั้งอย่างแสนรัก “นวลจะไม่มีวันแต่งงาน นวลจะอยู่กับแม่กับพ่อไปตลอดชีวิตเลย ดีไหมจ๊ะ”
คนเป็นแม่รีบส่ายหน้าดิก “อย่าให้ถึงขั้นนั้นเลยนวล คนเราต้องมีชีวิตของตัวเอง ต้องเลือกทางเดินของตัวเอง อะไรที่ทำให้มีความสุขต้องรู้จักไขว่คว้าเอาไว้บ้าง รู้ไหม”
“นวลก็ไขว่คว้าไว้แล้วนี่ไงคะ การอยู่กับพ่ออยู่กับแม่ทำให้นวลมีความสุขที่สุดในชีวิตค่ะ นวลไม่ต้องการอะไรมากไปกว่านี้อีกแล้ว” หญิงสาวระบายยิ้มกว้างให้มารดา
- ผู้เขียน
