“เอ่อ ค่ะ”
หล่อนรับคำเสียงเศร้าๆ พลางอดน้อยใจไม่ได้ ก็ในเมื่อเป็นเขาเองไม่ใช่เหรอที่ไม่ให้หล่อนกลับไปนอนที่โซฟาเมื่อคืนนี้น่ะ ทั้งๆ ที่หล่อนพยายามจะกลับไปนอนที่เดิมของตัวเองแล้ว
“แล้วนั่นจะรีบไปไหน เท้าเจ็บไม่ใช่หรือไง”
“เอ่อ...นวลต้องไปทำงานค่ะ”
หน้าตาของโดมินิกบูดบึ้งมากยิ่งขึ้น ช่างต่างจากผู้ชายที่กัดกินร่างกายของหล่อนราวกับคนตะกละตะกลามเมื่อคืนนี้อย่างสิ้นเชิง หล่อนเสหลบสายตา และพยายามเดินต่อ
“กับไอ้หมอนั่นน่ะหรือ”
“ค่ะ”
“หึ”
หล่อนได้ยินเสียงคำรามไม่พอใจในลำคอของเขา ก่อนที่แขนของหล่อนจะถูกกระชากเอาไว้
“คุณมิก...ปล่อยค่ะ”
เขาไม่ปล่อย แถมยังกระชากหล่อนเข้ามากอดรัดแน่น หล่อนตกใจ ต้องกุมปมผ้าขนหนูเอาไว้ด้วยความวิตกกังวล
“ทำไมจะต้องไปทำงานด้วย เงินค่าสินสอดที่ได้ไปก็มากโขไม่ใช่เหรอ หรือว่ายังไม่มากพอ”
“คุณมิก ปล่อยนวลนะคะ นวลเจ็บ...”
“หรือว่าต้องการอีก ยังไม่พอ” เขาเหวี่ยงหล่อ
