10 - ไม่เข้าใจตัวเอง
770 คำ
"ขอบคุณครับที่เชื่อใจบริษัทของเรา และให้เราได้รับใช้คุณ" อลันยิ้มหวานและเก็บใบเซ็นสัญญาของลูกค้าเข้ากระเป๋า
"ผมยินดีครับที่ได้ร่วมงานกัน" มิสเตอร์เกรกสันจับมืออลันกับแดเนียลและขอตัวกลับ
"จบไปอีกงานแลัว" อลันยิ้มโล่งใจ เขาไม่ได้สังเกตเลยว่ามีคนมองรอยยิ้มของเขาอยู่
"เสร็จแล้วก็ไปหาอะไรกินกัน ผมหิวจะแย่ละ" แดเนียลชวน
"ก็ได้ คุณจ่ายนะ เพราะคุณมาสาย" อลันต่อรอง
"ตกลง ผมจ่ายเอง ไปกันเถอะ"
แดเนียลรีบเดินนำ และเปิดประตูร้านกาแฟให้คนที่เดินตามมาออกไปก่อน "เชิญครับ" เขายิ้ม
อลันหันไปมองหน้าอีกฝ่ายอย่างแปลกใจสุด ๆ วันนี้เกิดอะไรขึ้น? ทอร์นาโดจะเข้าเหรอ? หรือสึนามิจะถล่ม? ทำไมคนหยิ่งและกวนประสาทอย่างแดเนียลทำตัวแปลกไป? อลันคิดอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็เดินออกไปก่อน
อลันเดินนำไปก่อน เขามองหาร้านอาหารที่มีหลายร้าน และกำลังดูว่าจะกินอะไรดี
"อ๊ะ!" อลันสะดุดอิฐปูพื้น และมือใหญ่ก็คว้าตัวเขาไว้ทันและรวบมาไว้ในวงแขนก่อนเขาจะเซไปตามแรงสะดุด
"ระวังหน่อยสิ ซุ่มซ่ามจริง"แดเนียล ทำเสียงดุใส่
อลันหันไปหาเพื่อจะเถียง แต่ก็ต้องกลืนถ้อยคำลงไปจนหมด เมื่อเจอหน้าคมเข้มอยู่ห่างไปไม่มาก เขาสบตาดุแล้วใจก็เต้นโครมคราม เส้นเลือดทุกเส้นเหมือนจะไหลมารวมกันที่หน้าจนสีเข้มขึ้น ความร้อนในกายเพิ่มมากขึ้นโดยเฉพาะที่แกัม อลันหน้าร้อนผ่าวแดงจนเห็นชัด
"ไม่สบายหรือเปล่า? หน้าคุณแดงมากเลยนะ" แดเนียลถามเสียงเรียบเฉย แต่แฝงความห่วงใยลึก ๆ
"เปล่า ผมสบายดี แต่ปล่อยผมก่อนเถอะ" อลันหลบสายตาคมเข้มนั้น
"เอ่อ ขอโทษ" แดเนียลรีบปล่อยคนในวงแขน อลันรีบดันเขาออกและไปยืนห่าง ๆ ด้วยกลัวอีกฝ่ายจะได้ยินเสียงหัวใจเขาเต้นแรง
"ไปหาอะไรกินกันเถอะ ผมหิวแล้ว"
อลันก้มหน้ารีบเดินเข้าไปในร้านอาหาร และไม่ได้เห็นคนข้างหลังมองเขาด้วยสายตาพราวระยับ พลางก้มมองแขนตัวเอง ก่อนจะเอามือมาลูบอก
------
"อลัน! คืนนี้ว่างป่ะ ไปเที่ยวกัน"
เสียงปลายสายที่สดใสร่าเริงดังขึ้นทันทีที่เขากดรับ
"ว่างสิ นี่ปิดเล่มแล้วล่ะสิ ถึงมีเวลามาชวนฉัน" อลันหัวเราะ
"ออกวางตลาดแล้วเฟ้ย! ไปซื้อมาอ่านเลยนะแก!" เสียงยัวะดังมา
"โอเค ๆ แล้วจะไปซื้อนะ" เขาอมยิ้มขำคนปลายสาย
"อาบน้ำแต่งตัวรอเลยนะ จะไปรับที่คอนโด" คริสย้ำเพื่อนแล้ววางสายไป
อลันยิ้มแล้ววางมือถือบนโต๊ะ ก่อนจะหันกลับมาเจอตาดุตรงหน้า เขาชะงักเมื่อตาคมวาวจ้องมาที่เขาด้วยอาการที่กำลังซ่อนความหงุดหงิด
"ท่าทางมีความสุขจริงนะ สาว ๆ โทรมาหรือไง?" รอยยิ้มเยาะปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าคมเข้ม
"เพื่อนต่างหาก โทรมาชวนไปเที่ยวคืนนี้"
"เพื่อน?" แดเนียลเงียบไป เขานึกถึงวันที่เจอกับอลันที่ผับ มีผู้ชายคนหนึ่งอยู่ด้วย และดูจะสนิทกันมาก ถึงกับกอดคอเดินออกจากร้านเลย
"สนิทกันจริงนะ โทรมาชวนไปดื่มแบบนี้" แดเนียลตวัดเสียงด้วยความไม่พอใจ
"แน่นอนสิ เราเรียนมาด้วยกันตั้งแต่ไฮสคูลนี่ จะสนิทกันก็ไม่แปลก" อลันขมวดคิ้วมองหน้าคนตรงข้ามแล้วไม่เข้าใจ
"งั้นเหรอ? ชิ!" แดเนียลสะบัดหน้าหนี
"คุณเป็นอะไรเนี่ย? เหมือนจะอารมณ์ไม่ดีนะที่ผมจะไปเที่ยว?" อลันเอียงคอมองหน้าอีกฝ่าย
"หา? ใครอารมณ์ไม่ดีกัน? คุณจะไปเที่ยวก็เรื่องของคุณสิ ไม่เกี่ยวกับผมนี่" แดเนียลตอบแล้วเมินหน้าหนี
...นี่เราเป็นบ้าอะไรวะ! ทำไมรู้สึกไม่พอใจมากแบบนี้ หมอนั่นจะไปไหนมันก็ไม่เกี่ยวกับเรานี่ แล้วไอ้ความหงุดหงิดแบบไม่มีสาเหตุนี่มันมาจากไหน? แดเนียลนั่งกำมือแน่นด้วยความไม่เข้าใจตัวเอง
"วันนี้ไม่มีงานแล้วใช่ไหม? งั้นผมกลับล่ะ" แดเนียลผลุนผลันลุกออกไปจากโต๊ะจนอีกคนมองตามหลังกว้างนั้นแบบไม่เข้าใจ
"สงสัยทะเลาะกับสาว ๆ มั้ง?" อลันพึมพำแบบไม่ใส่ใจ
- ผู้เขียน
