ตอนที่ 16 ปัญหาใหญ่
ผมเดินเข้ามหาลัยด้วยท่าทางเอื่อยเฉื่อยหมือนไม่มีแรงไม่ใช่ว่าเจ็บแผลหรอกนะแต่มันเรียกว่าอาการขี้เกียจเพราะผมหยุดเรียนหลายวันความขี้เกียจเลยเพิ่มพูล
"ไผ่เป็นยังไงบ้างได้ยินว่าโดนทําร้าย"พอผมมากถึงโต๊ะประจำฟ้าวิ่งมาหาผมอย่างไรใช้สายตาสำรวจเหมือนแม่
"ไม่เป็นอะไรมาก"ผมส่ายหน้าให้กับความเป็นห่วงเกินของเพื่อนสาวผมเดินไปที่โต๊ะวางกระเป๋าลงบนม้านั่ง ไอ้ชินกับไอ้ไต้ฝุ่นส่งสายตาสำรวจร่างกายของเหมือนกับกำลังจับผิด
"แล้วผ้าพันแผล..มึงเหมือนรถล้มเลย"ผมหัวเราะอย่างเห็นด้วย แต่ว่าแบบไหนมันก็แย่พอกัน
" เดี๋ยวก็หายอีกไม่นานหรอก" ผมบอกเสียงอ่อนไม่อยากให้พวกมันเป็นห่วงเกินเหตุ
" จะไม่ให้ห่วงได้ยังไงวะเพื่อนพวกกูทั้งคนไต้ฝุ่นพูดเสียงดุผมไม่คิดว่ามันจะมีมุมแบบนี้ด้วยบอกเลยว่าตอนนี้มันทำตัวเป็นผู้ใหญ่สุดๆขัดกับนิสัยตอนปกติของมันมาก
"แล้วแผลแห้งยัง"ไอ้ชินหันมาถามผมส่ายหน้าเมื่อเช้าตอนท
